Carnaval is bijna voorbij. We gaan de week van Jouvert Morning en de grote parades in en in minder dan twee weken is het voorbij. Na een splijtend verkiezingsjaar hebben we met z’n allen gesmacht naar deze tijd. Arubanen hebben carnaval nodig om met elkaar te verzoenen en om de batterij op te laden.
Ambiente gaat sowieso voor alles, maar dit jaar helemaal. We hebben het al moeilijk genoeg met zaken zoals de Venezolaanse blokkade en de economie die maar niet echt van de grond wil komen. Geen goed moment dus om het feest te verstoren door ergens op te wijzen, hoe ontzettend krom het ook is. Ik had mij vorige week nog zo voorgenomen om meer te focussen op positieve kwesties, maar dit kan ik niet laten liggen.
Aan de andere kant moet ik wel wijzen op de dingen die ertoe doen. Toen ik dit artikel vorige week publiceerde verwees ik in de voorlaatste zin naar minister van Cultuur Xiomara Maduro en het feit dat zij, ondanks dat zij zelf recent slachtoffer was geweest van huiselijk geweld, de kroon van Caiso Monarch op het hoofd van Mervin Baptiste, artiestennaam Blacky plaatste. Blacky raakte vorig jaar in opspraak nadat hij zijn vriendin zou hebben mishandeld. Al tijdens het schrijven van de column twijfelde ik eraan of het wel OK zou zijn om haar erbij te betrekken. Uiteindelijk gaat het verhaal niet om haar. Toch koos ik ervoor om het wel te doen, om het punt dat al lang en breed werd gemaakt in de column extra te accentueren. Dat was onnodig en, zo bleek tijdens een telefoongesprek die volgde met de minister, ook onnodig kwetsend. Het is al moeilijk genoeg om iets als huiselijk geweld te doorstaan. Maar als het te pas en te onpas als saillant detail wordt aangehaald en iedereen er een mening over wil hebben, de een hijgeriger en met idiotere eisen dan de andere, dan wordt het gewoon wreed. Xiomara Maduro heeft haar situatie voor het oog van iedereen moeten doorstaan en publiekelijk moeten bespreken, iets wat veruit de meeste andere slachtoffers niet eens hoeven te doen. Dat is, wat mij betreft althans, haar bijdrage aan het debat over huiselijk geweld en verder is zij in dat opzicht niemand meer wat verschuldigd. Daarom heb ik ook op eigen initiatief besloten om het artikel te verwijderen, om daarna met deze aangepaste versie te komen. Dus dat.
Maar goed, dat gezegd hebbende, vorig jaar won Blacky dus de Caiso & Soca Monarch, ondanks de controverse. Een aantal mensen reageerden daarop door te eisen dat zijn titel werd ingetrokken, anderen dansten uit protest niet mee in de parades wanneer het nummer werd gespeeld. De meesten echter maakten zich niet druk. De band Tsunami stuurde een persbericht waarin werd aangekondigd dat Baptiste counseling zou gaan zoeken. Blacky behield zijn kroon, werd niet door Tsunami ontslagen en nog voordat carnaval was afgelopen was de hele kwestie voorbij gewaaid. Waar in andere landen normaal gesproken carrières vroegtijdig tot hun einde waren gekomen kwam Mervin Baptiste hier zelfs als winnaar uit. Toen de voorrondes van Caiso & Soca Monarch dit jaar weer voor de deur stonden was alles door bijna iedereen vergeten. Maar niet door Blacky. Zowel zijn soca ‘Do What You Want’ als zijn caiso ‘Because I’m Black’ refereerden direct naar de controverse in zo’n beetje de meest ongepaste manier. Spijt? Nieuwe inzichten? Nee, Blacky schreeuwt alle woede uit zich en verwijt iedereen behalve zichzelf voor wat vorig jaar is gebeurd. Zijn redenering is simpel. Mensen hebben het niet goed met hem voor en de reden waarom mensen zijn lied wilden boycotten was niet omdat hij zijn handen niet thuis kon houden, maar vanwege zijn huidskleur. “It’s because I’m black”. OK, zou je denken. Die heeft er duidelijk helemaal niets van opgestoken. Kwestie van verder negeren en door naar de volgende deelnemer. Maar dat gaat in dit geval niet zomaar. Want nu blijkt dat de componist van dit idiote nummer, die notabene ook nog eens tot winnende inzending wordt uitgeroepen, niemand minder is dan korpschef Dolfi Richardson. Dat Blacky dom genoeg is om op dit onderwerp terug te komen door om zich heen te slaan – zelfs een radiopresentator die zijn winnende lied wel draaide kreeg ervan langs – is een ding. Maar dat de hoofdcommissaris van politie, bij uitstek de instelling waar slachtoffers van huiselijk geweld naar moeten bellen voor directe hulp, zich hiervoor heeft verleend is schandelijk en een smet op het KPA. Om maar niet te beginnen over de boodschap die dit lied uitdraagt. Door op zo’n overduidelijk ongepaste manier te schermen met racisme om de aantijging van huiselijk geweld te pareren doe je daadwerkelijke gevallen van rassendiscriminatie op Aruba en de discussie daarover geweld aan. Maar nu we het toch daarover hebben; hier op Aruba is het zeker geen utopie (carnaval zelf heeft bijvoorbeeld nog altijd behoorlijk gesegregeerde aspecten!), maar aan de andere kant is het zeker ook zeker niet meer zo dat iemand met een zwarte huidskleur nooit, ik noem maar wat, korpschef zou kunnen worden.
Enfin, ‘Because I’m Black’ werd uitgeroepen tot beste calypso van dit jaar. Dit is dus Aruba in 2018. Gebrek aan zelfreflectie wordt beloond en behoud van ‘ambiente’ gaat voor alles, altijd.
Bron: Den Cayente
Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Lees meer…