We hebben allemaal van redelijk dichtbij zien gebeuren hoe de situatie in Venezuela in de afgelopen jaren keihard achteruit is gegaan. We hebben Venezolanen hier zien komen in vliegtuigen en op bootjes. We hebben ze elk weekend de supermarkten zien binnenstormen om eerste levensbehoeften en zaken als wc-papier uit alle schappen weg te halen en dollars te tappen. Totdat ze het niet meer konden.
We hebben ze zien vluchten en iedereen heeft wel een spectaculair illegalen-verhaal gehoord. Sommigen van ons hebben zelfs misbruik gemaakt van de situatie en illegale Venezolanen als schandalig goedkope arbeiders en zelfs als seksslavin gehouden. Een aantal van ons – waaronder een enkeling zelfs die laatst nog een grote mond had in de media over dat zij niet tegen hun regime hier mochten protesteren – vulden de zakken van de corrupte militairen daar door benzine te gaan smokkelen. Sommigen smokkelden daarnaast ook wapens, drugs, mensen… Maar hoe dichtbij het ook was en hoe diep en ingewikkeld soms ook het contact bleef, we konden niks doen aan de enorme humanitaire ramp die letterlijk op zwemafstand van ons plaatsvond en nu een explosieve ontknoping gaat kennen. Aruba is letterlijk te klein. We hebben te weinig ruimte en te weinig geld om ze allemaal op te vangen. En we hebben geleerd dat we, als het er echt om gaat, alleen staan in het Koninkrijk.
Om überhaupt iets wat op een fatsoenlijk plan lijkt uit te kunnen voeren is geld nodig. Veel geld. Aruba heeft dat geld niet en tijdens het bezoek van Mark Rutte en Raymond Knops enkele weken terug werd duidelijk dat Nederland het geld er ook niet voor over heeft. Wel zei Rutte bereid te zijn om samen naar fondsen te zoeken bij onder meer het IOM en het UNHCR. En bij de EU voor een onderzoek naar hoeveel illegalen er nu op Aruba zijn. Dat onderzoek had overigens al een jaar geleden uitgevoerd moeten worden, dat kun je wel aanvoelen. Je kunt ook aanvoelen dat Aruba en Nederland hierover al heel lang hebben staan touwtrekken. En iedereen weet wie altijd het hardst trekt. Landsaangelegenheid van Aruba en Curaçao? Kom nou. Als we zo’n houding gaan aannemen, doen dan niet moeilijk en geef ons dan gewoon die geschillenregeling. Venezuela is het grootste buurland van dit Koninkrijk en nu zijn wij opeens wel volwassen genoeg om onze eigen boontjes te doppen? Daar zit vast meer achter. Zou het kunnen liggen aan Nederlandse bedrijven die grof geld in Venezuela verdienen met gaswinning en het weghalen van delfstoffen als koltan? Toen ik het aan Knops vroeg ontkende hij, maar daden – en in dit geval vooral het het gebrek eraan – spreken harder dan woorden. Nederland is door de grote broers in de EU min of meer gedwongen om Guaidó te erkennen en dat is kennelijk al lastig genoeg. Want Den Haag lijkt kost wat kost de lijntjes open te willen houden met Palacio Miraflores en in te blijven zetten op beide paarden in de race. Maar dat zou weleens verkeerd kunnen uitpakken want ik denk niet dat #TeamGuaidó zo vergevingsgezind zal zijn naar landen die de PSUV jarenlang in het zadel hebben gehouden.
Maar goed, wij zitten dus midden in die sh*tstorm. Komt daarbij dat het Koninkrijk – ja, ook Aruba – behoorlijk nalatig is geweest ten opzichte van deze problematiek. Ik kijk met weemoed terug naar de relatief onschuldige tijd toen Venezolanen hier massaal dollars kwamen tappen in het weekend en wc-papier insloegen. Enchufados kwamen hier fluitend hun geld witwassen in bedrijven en vastgoed en onze toerismecijfers kregen een lekker kunstmatige boost. Iedereen blij. Maar toen al had er een plan gemaakt moeten worden. Nu zijn we rijkelijk te laat.
Het goeie nieuws is echter dat Nederland wel bereid is om militair in te grijpen als het echt misgaat, maar als het om de nu zeer mogelijke opvang van grote hoeveelheden vluchtelingen gaat, dan blijft het bij een toezegging van technische en mee helpen zoeken naar financiering elders. Ouderwetse spierballentaal van het moederland naar buiten toe en zakelijke afstand naar binnen. Het voelt allemaal zo lekker 19e eeuws. Het voordeel is dat we nu tenminste het failliet van het Koninkrijk onder het huidige Statuut echt goed kunnen zien. De maskers passen niet meer. Het is op deze momenten dat je je vrienden, of in dit geval je familie, echt leert kennen. Net nu de hele wereld zich op onze regio richt en het wapengekletter vanuit de VS en Rusland steeds harder begint te klinken. En nog schep je op met je tijdelijke stoel in de VN Veiligheidsraad van vorig jaar. Die je nota bene dankzij ons hebt gekregen. Ik weet niet hoe het verder moet nu. Het enige dat ik nu weet is dat ik op mijn 43e nooit heb gedacht dat ik ooit zo dichtbij een potentiële oorlogshaard zou komen te zitten. But here we are. We houden ons kalm. We vieren carnaval. We genieten van de caiso’s. Iedereen behalve Elvis Weert natuurlijk. De omvang van wat ons mogelijk staat te gebeuren is niet te bevatten. Maar de kans dat ons niets overkomt is er nog, dus we gaan door met het leven vieren. Wanneer het geluid van de eerste straaljager over ons eiland gaat klinken, dan zien we wel weer. We kunnen niet anders.
Bron: Den Cayente
Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Lees meer….
@Vins, De deuren voor Venezolanen hebben altijd opengestaan maar goed voorheen waren ze meer kapitaalkrachtig en was er altijd wat te regelen. Nu is de situatie anders maar komen ze nog makkelijk.
Ik las ooit dat in het tijdperk Eman de deuren wagenwijd open zouden hebben gestaan voor illegale Venezolanen. Het ontbrak er nog maar aan dat Eman ze persoonlijk welkom heette. ( misschien is die informatie nog op internet te vinden).
Ach ja, je zou het nog bijna gaan geloven ….