Aanstaande zaterdag gaat er weer een bursalenvlucht naar Nederland. Zo’n tweehonderd jonge Arubanen beginnen dan aan een van de grote avonturen in hun leven. Voor het eerst los van de ouders, weg van hun eiland, met de hele wereld voor hun voeten. De een gaat het veel beter trekken dan de ander.

De een blijft veel meer met zijn eigen landgenoten optrekken dan de ander. Mijn avontuur begon 22 jaar geleden. Daarvoor had ik al in Nederland gewoond en toch voelde alles zo nieuw en groot. De eerste nacht in het opvanghotel sliep ik met het raam open. Alles was zo stil en fris zonder airco. Ik had 3000 Nederlandse guldens op zak en toen ik eenmaal in mijn piepkleine studentenkamer in Groningen terechtkwam joeg ik het er binnen drie weken doorheen. Ik kocht een slecht eenpersoonsbed, een te klein bureautje en een gammele klerenkast bij Leen Bakker, een tweedehands ijskastje waar amper een half inkopen in paste, een dure stereo en een net niet lekkere fiets. Geld voor een PC bleef niet over. Vanaf toen heb ik een lange, pijnlijke, bij vlagen waanzinnig mooie groeifase meegemaakt. Ik raakte mijn schroom kwijt, zag en maakte dingen mee die mij voor altijd zouden tekenen in zowel positieve als negatieve zin. Ik heb geleerd hoe geweldig en hoe naar mensen kunnen zijn, maar ik heb vooral mezelf leren kennen. Dat laatste was natuurlijk heel tricky. Want je hebt de jij die je graag wilt zijn en waar je hard je best voor doet om te worden en je hebt de gemankeerde luie eikel die je altijd bent geweest. En daartussenin heb je wat lijkt aan een eeuwigheid aan uitgaan, festivals, kunst, muziek, films, boeken, eten, vrienden maken, vrienden verliezen, liefde, seks, drugs, drank, discussies, vechten, overleven, depressies, openbaringen, reizen, verhuizingen en oh ja, je studie. En voordat je het weet is die illusie van de eeuwigheid uitgewerkt en is het voorbij. Dan heb je je bul of je Bachelor’s of heb je om wat voor reden dan ook vroegtijdig moeten afhaken. Hoe dan ook, je bent niet meer dezelfde persoon die een paar jaar daarvoor huilend afscheid nam van papa, mama en Aruba Dushi Tera. Als het goed is ben je dan ietwat volwassener geworden. In ieder geval ietwat meer gelouterd. Je hebt ver over de oude grenzen gezien. Je weet min of meer wat de rest van de wereld te bieden heeft. Je hebt eelt op je ziel en echte littekens. Papiertje of niet, niemand pakt die van jou af.

Jaren geleden, in een van de meest gedeelde columns die ik heb geschreven nota bene, schreef ik dat als je was afgestudeerd, je vooral weg moest blijven. Aruba, met al zijn nepotisme en achterstand zou jou niks te bieden hebben. Daar wil ik enigszins op terugkomen. Door de jaren heen heb ik jonge Arubanen hier terug zien komen. Ze hebben hun studie afgemaakt, zagen dat Nederland hen niks te bieden had en de drang om terug te komen was gewoon te sterk. Nederland is sowieso niet hetzelfde land waar ik verliefd op werd in 1996. De nieuwsgierige gastvrijheid heeft plaatsgemaakt voor open racisme. Economisch gaat het goed maar de drempel voor mensen zoals wij is juist hoger geworden omdat alles wat wij doen en overal waar wij komen een lading heeft gekregen. Wij zijn geen gelijken daar. Sterker nog, aangezien de studiefinanciering daar sinds een paar jaar is geherstructureerd waardoor de drempel voor bursalen nog verder is verhoogd, zijn wij daar niet meer welkom. Dat is niet alleen funest voor onze toekomst, maar net zo goed ook jammer voor de toekomst van dat nog altijd mooie, kosmopolitische land dat zonodig opeens niet meer multicultureel wil zijn.

Ik wil jou het volgende meegeven voor op je reis. Ik wil dat je weet dat Nederlanders in Nederland – net als Arubanen hier – zich maar al te graag laten voorliegen. Dat hun cultuur, net als hun voetbalploeg de beste is. Dat zij alles heel goed voor elkaar hebben en dat alles wat hun hartje begeert voorhanden is. Trap vooral niet in dat laatste. Ja, er is heel veel mogelijk. Letterlijk alles is voorhanden. Je kunt alles bestellen en binnen een dag aan je voordeur bezorgd krijgen. Je kunt overal naartoe reizen voor relatief weinig. Het festival of evenement dat precies naar jouw smaak is geprogrammeerd komt elk jaar terug en alles wat je maar zou willen kopen, proeven, horen en ondergaan is met een swipe op je mobieltje meteen te krijgen. En toch is het allemaal een illusie. Want al die spullen en ervaringen zijn er vooral om iets op te vullen dat enorm mist; vrijheid. Vreugde, gemeenschapszin, de natuur en vrijheid. Dingen die in het koude Europa worden geïdealiseerd in reclame, muziek, reisbrochures. Weg van de kou, het beton, al die regels, het wantrouwen en de vervreemding. Je gaat merken dat iedereen, zelfs de meest fervente ‘identitair nationalistische’ twitter-trollen onder hen, hunkert naar het paradijs dat jij thuis hebt achtergelaten. En altijd naar terug kan komen. Ja, jij en ik weten dat ook dit paradijs een hel kan zijn maar geloof me, vergeleken met die steeds meer paranoïde wordende grauwheid hebben wij het nog steeds best goed op onze rots der struikeling.

Wanneer je het echt te kwaad krijgt daar, denk daaraan. Maar sluit je vooral niet af. Er zijn genoeg plekken en mensen en ervaringen die jou met open armen zullen ontvangen. Hou de deuren en ramen van jouw geest open, maar laat je niet wijsmaken dat hun manier van dingen doen per se beter is. Leer en groei. Ervaar en zie alles. En kom terug met de buit waarvoor je bent gegaan, wat het ook moge zijn.

Bron: Den Cayente

Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Le