OK, het windturbinepark in Urirama is eindelijk afgeschoten. Na jaren getouwtrek tussen aan de ene kant de regering en de exploitant en aan de andere kant de omwonenden en burgers, gesteund door onder meer politici, kerkleiders en andere invloedrijke mensen met familie die daar in de buurt woont (en niet in de buurt van Vader Piet), is de kogel eindelijk door de kerk.
De tegenstanders kwamen aan de macht en binnen de eerste zes maanden was het over en uit. Het blijft rustig rond het kapel. Althans, zolang het je lukt om de cocoswaterverkopers en de constante stroom van halfnaakte toeristen weg kan denken. En de omwonenden hoeven niet meer te vrezen voor waardeverlies van hun villa’s in Seroe Pela in Boroncana vanwege horizonvervuiling en het constante gezoem van windturbines. Laat dat maar voor de paar arme zielen in Butucu en Palo Marga. Maar ver genoeg verwijderd van de hypocrisie en het politieke gesteggel is de echte winst. Het blijft stil in Urirama. Die paar vierkante kilometer, waar je de wind, de zee, de op- en ondergaande zon en het wilde landschap over en door je heen kunt laten gaan. In het kapel kun je praten met God, maar daarachter onderga je een hogere macht, of je nou gelooft of niet. Dat dit vooralsnog is gered is wat telt voor mij en voor talloze anderen die daar graag toeven.
Maar daarmee is de discussie nog niet klaar. Vergeet niet dat de regering in 2014 een stroomleveringsovereenkomst heeft ondertekend met de exploitant. Daar kunnen ze moeilijk onderuit zonder een flinke duit te betalen die ze toch al niet hebben. Er komen dus nieuwe windmolens bij, naast die van Vader Piet. Grotere windmolens die het landschap nog meer zullen tekenen. We hadden er eigenlijk nooit aan moeten beginnen. Vraag het maar aan de jongens van WEB zelf. Die hadden indertijd liever een ander alternatief gekozen, eentje dat betrouwbaarder en stabieler kon zijn en juist geen stroomuitval zou veroorzaken. Een gaslijn, zonnepanelen, de zee. Een slimmer net. De wind draait, is wispelturig en levert niet genoeg op. Die windmolens zijn indrukwekkend, maar ook erg lelijk en het is niet voor niets dat in Europa ze op verre afstand in zee worden neergezet. Maar we hebben ervoor getekend. Sterker nog, we hebben het abonnement verlengd. Of beter gezegd: een meerderheidsfractie heeft dat voor ons gedaan. Wederom een reden om nooit meer één partij te laten regeren.
Bron: Den Cayente
Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Le