Of ik ook klant was bij de deze week aangehouden financiële scharreladviseur, die allerhande showbizzcollegaatjes van mij enthousiast adviseerde? Nee, ik hou me verre van dit soort fiscale goochelaars die de bonnetjes van hun clientèle in rare trukendozen bewaren. Trukendozen die weer in België, Guernsey of op de Maagdeneilanden terechtkomen. Zogenaamd dan.
Ze staan natuurlijk gewoon in een of andere vochtige Gooische of Volendamse bezemkast te schimmelen.
Maar ik was dus geen klant bij die meneer. Toen ik las wie hij wel financieel adviseerde moest ik toch weer even zachtjes lachen. Waarom zat Patricia Paay daar nou weer tussen? Blijft die schat nou niets bespaard? Linda de Mol kan financieel wel een stootje hebben en Gaston van de Postcodeloterij redt het ook wel, maar La Paay? Na alle ellende.
Financieel adviseurs moet je sowieso wantrouwen. Toen dertig jaar geleden mijn zaaltjes vol raakten zat ik op aanraden van mijn oude impresario ook opeens bij zo’n type. Volgens deze Brabo deed ik het helemaal verkeerd. Ik moest een holding op Aruba beginnen, zelf in België gaan wonen, op papier scheiden van mijn vrouw, van mijn auto een aparte bv maken en mijn kinderen en mijn vakantiehuisje in een charitatieve stichting onderbrengen. Dat scheelde vier ton per uur. Netto!
Ik keek de onzeker zwetende man aan, bedankte hem voor zijn goede bedoelingen en reed met hoge snelheid terug naar het westen. Aantal jaren later kwam ik zijn initialen nog eens tegen in de krant omdat hij een rijke BN’er een onbewoonbaar krotje in België had laten kopen. In dat huisje zou deze miljonair zogenaamd wonen. De BN’er mocht uiteindelijk met vuurrode schaamblossen op zijn kaken miljoenen bij de fiscus afrekenen. Het stond weken achter elkaar met chocoladeletters in de Telegraaf.
Waarom zijn rijke mensen eigenlijk zo arm dat ze alles in het werk stellen om nog rijker te worden? En dan heb ik het vooral over types die hun centen tijdens hun leven nooit op krijgen. Voetbalmannen als Messi en Ronaldo, die jaren achter elkaar tientallen miljoenen verdienen en regelmatig met de fiscus botsen over stiekem weggesluisde euro’s van portretrechten of zoiets. Gewoon omdat ze niks willen betalen. Nou kan ik het van die twee beter hebben dan van Bono met zijn zalvende Derde Wereldpraatjes.
Die gladjanus van U2 duikt via allerlei Nederlandse postbusfirma’s ook altijd alles wat er te duiken valt. Daar krijg ik nou pas echt jeuk van. Net als van bepaalde Oranjes. Van hen krijg ik steevast smetliezen als ik weer eens iets over belastingontwijking lees. Zoals die stinkende fiscale constructie bij Pieter en Margriet. Hun kinderen hoeven geen of in elk geval zo min mogelijk erfbelasting te betalen. En dan hebben we het over geld waar nooit voor gewerkt is. En daar zit die bulkende huisjesmelker met zijn 350 pandjes ook nog eens bij. Ik ben allergisch voor dit soort schaamteloze duikrijken.
En als ik dan lees dat een louche adviseur als die Frank B. wordt aangehouden, maakt mijn hart vanzelf een vrolijk hupsje. Zij het dat ik het met zijn cliënte Linda de Mol eens ben dat hij pas schuldig is als hij is veroordeeld. Volgens haar is hij door de media al aan het kruis genageld. Volgens mij valt het wel mee. Ik heb alleen gelezen dat hij verdacht wordt.
Maar ik voel wel altijd iets triomfantelijks als er iemand in die hoek gepakt wordt. Net als dat ik deze week een uitzonderlijk goede bui kreeg toen ik hoorde dat de fiscus 12 miljoen van de ex-voorzitter van de VVD eist. U weet wel: de integere crematiekeizer. Dat voelt als gerechtigheid.
Aan de Amsterdamse Zuidas en op honderden andere plekken in ons land zitten duizenden consultants, juristen, fiscalisten en ander geslepen schorem niets anders te doen dan rijke mensen rijker te maken. In plaats van dat de armen een beetje worden geholpen. Daarom word ik zo vrolijk als ik zo’n aanhouding lees. En ik word nog vrolijker als ik zijn klantenkring lees. Behalve Patricia dan. Die moet gewoon even geen gezeik aan haar kop.
Bron: NRC Handelsblad