Mijn Amerikaanse vriend Jim belde en vroeg me wie die Van der Staaij is? Hij had zijn brief in The Wall Street Journal gelezen. Ik legde hem uit dat deze Kees van der Staaij iemand is die tragisch jong dementeert en daarom binnenkort wordt afgespoten.

Daar is de Nederlandse wet gelukkig heel duidelijk over. Als je zulke onzin gaat uitkramen als Kees nu doet dan is je leven gewoon voltooid en is het voor alle partijen beter dat je geruimd wordt. Zowel voor de patiënt zelf als voor zijn familie, vrienden en kennissen. Zijn echtgenote mevrouw van der Staaij heeft enthousiast op de beslissing van de euthanasie-artsen gereageerd. Zij is al heel lang klaar met Kees en heeft sinds twee jaar een grote bruine minnaar die we vroeger een neger zouden noemen.

Ze kent hem via Second Love, een website voor vreemdgangers waar Kees ook niet erg enthousiast over is. De minnaar van mevrouw van der Staaij laat haar drie keer per week alle hoeken van haar gereformeerde twijfelaar zien en ze kraait dan van genot de halve Veluwe wakker. Ze doet met de minnaar alles wat God verboden heeft. En volgens mevrouw Van der Staaij is dat best veel. Alles wat van God niet mag is volgens haar hartstikke lekker.

Jim vroeg of het een idee is om Donald Trump ook een tijdje onze kant op te sturen en dat wij hem dan op medische gronden zouden ruimen. Hij had trouwens ook nog wel wat andere Republikeinen die er voor in aanmerking kwamen. Hij vroeg of onze regering dit echt allemaal toeliet. Of onze artsen werkelijk allemaal seriekillers waren. Want dat zei Keessie in zijn brief.

Regering? Regering? Ik vertelde Jim dat we die niet echt hebben. We hebben half maart verkiezingen gehad en sinds die tijd zitten een stuk of vier partijtjesleiders fulltime te kommaneuken op een Haagse zolder zonder airco. Eerst onder leiding van de uitgerangeerde Edith, daarna een aardige bejaarde vriend van onze sprookjeskoning en nu wordt het geregeld door gekke Gerrit, een wat excentrieke flipperkampioen, die we vooral kennen omdat hij op alle foto’s astmatisch staat te gieren van het lachen. Ook toen hij een aantal jaren geleden een van de grootste oplichters van het land assisteerde.

Ik bedoelde uiteraard Dirk Scheringa over wie het gerucht gaat dat hij binnenkort commissaris bij KPMG wordt. Ook wel weer leuk dat deze criminele organisatie met zijn twee megalomane hoofdkantoren deze week weer even lekker in het nieuws kwam.
Ik vroeg Jim hoe het kan dat een gerespecteerde krant als The Wall Street Journal dit soort nepnieuws afdrukt. Hij had geen idee, maar ik wist toch wel hoe debiel zijn land überhaupt in elkaar steekt?

Niet alleen jouw land, zuchtte ik en beloofde hem de nieuwe reclamespotjes van Albert Heijn te sturen. Die Buik-Billen-Bonusfilmpjes van onze grootste supermarktketen. Elk bedrijf slaat wel eens een keer per ongeluk de plank mis met een bepaalde reclamecampagne, maar in dit geval waren ze zowel op het reclamebureau als op het Zaanse hoofdkantoor van de grootgrutter zelf allemaal knetterstoned van kilo’s paddo’s, coke, xtc en ander geestelijk snoepgoed. Over deze totaal debiele campagne is niet nuchter vergaderd. Het kan niet dat een of andere goedbetaalde bonusgraaier hier zijn fiat aan gegeven heeft. Vraag is nu dan ook hoe lang Appie met deze onzin doorgaat. Ik heb het over die fitnessleraar tussen de Cornetto’s en de Pampers. Mijn advies is om de directie van Appie zo snel mogelijk af te laten spuiten. Kees van der Staaij weet hoe dat werkt. Elke huisarts in ons land regelt dat volgens hem binnen een kwartier.

Jim is benieuwd naar de spotjes. Ik voer dit telefoongesprek met hem aan een doodstil Nederlands strand en ik begrijp daar niks van omdat het hartstikke mooi weer is. De zon fikt aan een knalblauwe hemel. Maar je kunt er een Kalasjnikov leegknallen zonder iemand te raken. Waar zijn de mensen? Het is vakantietijd. Liggen ze allemaal te smeren en te keren aan die treurige Côte d’Azur of op dat burgerlijke Ibiza waar je nog geen gezond balletje kan trappen? Waar zijn de mensen? Opeens kijk ik naar links en zie daar opeens de vroegere politicus Jan Roos zitten. Die van dat matrozenpetje. En in een klap snap ik alles.

Bron: NRC Handelsblad