Gisterochtend zat ik in de trein en daarin ontstond een ruzie. Een dame wees een meneer erop dat we in een zogenaamde stiltecoupé zaten, dus moest hij zijn muil houden. De man zei dat hij zachtjes sprak, maar dat was volgens de dame niet voldoende. Stilte betekent stilte. Kop dicht dus.
Ik vond het jammer want de babbelman was een enthousiaste medewerker van het Haagse Haga-ziekenhuis en hij zat aan zijn gezelschap net lekker uit te leggen hoe het met Samantha de Jong ging. Met Barbie dus. Zijn gezelschap was een roddelkont van Boulevard. Bijna waren we op het punt gekomen of het bij Barbies opname nou om een zelfmoordpoging of om een overdosis ging, toen de strenge meesteres de man sommeerde te zwijgen. Twee stations later stapte ze uit en kon de babbelkous, die al tien jaar onderhoudsmonteur in het Haga is, verder klessebessen over het dossier van de blonde Barbie, die jaren door de fijnbesnaarde bazen van RTL is misbruikt. Het kwijl liep in de baard van de Boulevardpresentator. Zo sappig waren de details. De broer van de onderhoudsmonteur werkte trouwens al jaren als portier bij het Haagse Bronovo, dus als de nieuwshitsige journalist nog iets wilde weten over de nierstenen van Max of de aambeien van de koning, dan was dat uiteraard geen enkel probleem. Hun neef zat trouwens bij een dure bank en kon alles vertellen over de financiële handel en wandel van de Oranjes. Volgens de neef waren ze allemaal goed bevriend met Jeroen van der Veer, die volgens de Hagenaar bij de Oostvaardersplassen moet gaan werken. Kan hij de grote grazers bijvoeren.
Opeens kreeg de monteur mij in het snotje en vroeg: „Hoe is het met je heup?” Ik keek hem zo verbaasd mogelijk aan, maar hij schalde door de trein in plat Haags: „Jij was toch voor een zogenaamde second-opinion bij onze orthopeed en je probeerde je toch als een echte BN’er langs de wachtlijst te wurmen?” Ik wees de man erop dat dit een stiltecoupé was en dat ik wilde lezen. Muil dicht dus.
De monteur begon mysterieus te fluisteren en ik hoorde nogal wat namen van bekende politici in combinatie met allerhande kwalen. Om de flatneurose van Alexander moest ik stiekem lachen. Verder was ik niet echt verbaasd. Het zijn allemaal mensen, die politici.
Onderhand las ik op mijn iPad het smeuïge verhaal over een medewerker van de ABN AMRO die op een kerstborrel straalbezopen aan vrouwelijke collega’s had lopen wriemelen en likken. Hij was daarom op staande voet ontslagen. Volgens de rechter, waarschijnlijk een oude corpsbal, was dat onterecht. Hij had namelijk niet op de werkvloer gelikt, maar in de kroeg. En daar mag het. Bedrijven moeten mensen met een beperking een kans geven. Zowel bij de bank als de rechtbank.
Ik liep de stiltecoupé uit om mijn kantoor te bellen en een van mijn medewerkers opdracht te geven om met spoed een feestje te organiseren. Zonder partners en niet op kantoor. En ook niet in de buurt van Den Haag.
Want als je daar starnakel op de eerste hulp belandt…
Terug in de coupé hoorde ik dat de Hagenaar alweer lekker op zijn oude volume zat. Hij kende ook wat collega’s van Nederlandse botoxklinieken en wist daarom precies welke poldersterretjes waren bijgevuld en wie van de dames er regelmatig werden ontrimpeld. De roddelkont van Boulevard werd kortademig van genot.
Mijn bestemming kwam in zicht. Amsterdam CS. We passeerden de Johan Cruijff Arena. Eindelijk is na veel gemuts en getut de kogel door het stadion en vanaf september wordt het naar de beroemdste godenzoon vernoemd. Of trainer Ten Hag dat nog gaat meemaken? De supporters hopen van niet.
Op het CS nam de roddelkont hartelijk afscheid van de Hagenaar en wenste mij sterkte met mijn heup.
„En zijn kruisbanden”, siste de monteur naar de roddelkont. Ik sprong iets te overmoedig het perron op en belde vlug naar mijn vrouw dat ze ’s avonds Boulevard moest kijken. Waarom?
„Mijn heup komt op de buis. En wist je dat Jozias van Aartsen……”.
Bron: NRC Handelsblad