Vorige week was Cruijffie jarig. 25 April. Op die dag plaatsten allerlei fans en liefhebbers filmpjes van zijn mooiste acties en doelpunten op het internet. En dat zijn er nogal wat. Ik nam ze met volle kippenvelteugen tot mij. Wat was die gozer goed. En wat heeft hij mij met zijn onnavolgbare spel een leuke jeugd bezorgd. Een aantal doelpunten stuurde ik door naar mijn zoon, die Johan nooit live heeft zien spelen, maar bijna meer van hem weet dan ik.

Op die dag werd ook het logo van de Johan Cruijff Arena onthuld. Door Frankie Rijkaard. Ook zo’n held. Het duurde even voor de kogel door de kerk was, maar nu is het zover: Het Ajaxstadion heeft zijn juiste naam. Daar is iedereen tot diep in Rotterdam het over eens.

Maar nu is er een dingetje: het Amsterdamse Stadionplein, ongeveer het allersaaiste plein van de stad, wordt omgedoopt tot Johan Cruijffplein. Waarom? Omdat Johan in het aanpalende Olympisch Stadion nogal wat mooie uurtjes heeft liggen. We hebben het over eind jaren zestig begin jaren zeventig van de vorige eeuw. Toen er nog een ring op het stadion zat waardoor er 60.000 mensen zich de ogen uit hun kop konden genieten van het allermooiste Ajax ooit. Drie Europacups op rij! Ik was een van die supporters. Vak TT. Staanplaatsje helemaal bovenin.

Ik zou als bewoner apetrots zijn als de burgemeester mijn saaie pleintje zou vernoemen naar een van de meest markante Amsterdammers ooit. Niet alleen een van de beste voetballers ter wereld, maar ook nog een ouderwetse Mokummer met een Amsterdamse grote bek, die zich de kaas niet van het brood liet eten. Johan was een hele prettige bemoeial die maar één ding wilde: dat Ajax weer Ajax werd.

Maar nu is er dus een dingetje, een zootje chagrijnige bewoners van het Stadionplein wil dat het Stadionplein Stadionplein blijft heten. Waarom? Daarom! Ze hebben niks met Ajax en zeker niet met Cruijff, die in hun ogen helemaal niet zo groot was, eerder een irritante ruziezoeker en waarom moeten zij dit ondraaglijke leed, deze naamsverandering ondergaan? Bejaardengeneuzel dus.

In plaats van dat die oudjes blij zijn dat ze van die saaie naam Stadionplein verlost zijn en vanaf nu mogen wonen aan een plein met een echte naam, dat naar de grote Johan is genoemd, krijg je dit. Cruijff, de enige Nederlander die echt wereldberoemd is. Tot diep in Groenland en Tasmanië wordt zijn naam met ontzag gefluisterd. In het ontzagwekkende rijtje Cruijff-Pele-Maradona. En dan heb je een clubje Amsterdamse bejaarden dat gaat zeuren en zeveren over het feit dat de naam van hun saaie pleintje niet mag veranderen. Hun leven lijkt zinloos geworden. Nou troost je: dat was het al.

Mijn voorstel? Terugdraaien dat besluit. Het Stadionplein blijft gewoon Stadionplein en we maken van de Dam officieel het Johan Cruijffplein. Aan de Dam zelf wonen bijna geen mensen dus er is weinig kans op dement geneuzel. Zaken als De Bijenkorf en H&M zullen gretig inhaken op de bekendheid van de grootste Nederlandse voetballer en onze koning, die er eens in de tien jaar een nachtje tukt, zal het niet in zijn bolle kop halen om protest aan te tekenen. Alle toeristen die in Krasnapolsky slapen of die naar dat spuuglelijke oorlogsmonument staan te kijken zullen trots zijn en in hun eigen land vertellen hoe leuk Nederland is omdat ze hun belangrijkste plein naar de nog niet zo lang geleden overleden beroemde voetballer Johan Cruijff hebben vernoemd. Dus niet alleen het voetbalstadion, maar ook het belangrijkste plein van de stad. Een voorbeeld voor de wereld.
Gisteravond het jaarlijkse minuutje stilte. Eerst had een gestoorde aandachttrekker beloofd daar doorheen te blèren, maar had daar toch weer vanaf gezien. Mocht u gisteravond even voor acht toch iets gehoord hebben, een geluid dat u niet helemaal thuis kon brengen, weet dan, die schreeuwer was ik. Ik en niemand anders. Johan, riep ik. Heel hard Johan. En als ik binnenkort burgemeester ben dan wordt die Vader Atlas achterop het Paleis ook vervangen. Die wereldbol wordt een voetbal.

Bron: NRC Handelsblad