Ik zit in het Rotterdamse hotel New York en kijk uit over de Maas. Bang dat er een stoomboot verschijnt met een groene Sint op een blauw spikkelpaard. En de roze pieten zijn vast allemaal gay. Sinterklaas 2019. Wie weet opent Haags blokkeergajes vanaf de wal het vuur op de goedheiligman.

Ik ga zaterdag naar de intocht in Apeldoorn en keihard mee knokken. Ik gebruik mijn driejarige kleindochter als knuppel en ram alles wat me niet aanstaat omver. Mijn lieve kleindochter weet dat nog niet, maar dat geeft niet. Het is goed om haar zo jong mogelijk te leren dat de waarheid zwart of wit is! En dat daar geen tint grijs tussen zit.

Ik denk onderhand aan iets veel ergers. Aan mijn jeugdheld Cruijffie, die volgens schoolkrantjournalist Auke Kok als een volleerde Henk Otten jaarlijks een miljoen uit de kas van zijn eigen foundation zou hebben gegraaid. Hij moet dit van de rechter rectificeren. Jammer.

Ik had het grappig gevonden als de familie Cruijff had gezegd dat ze van de poen iedere winter zes weken gingen skiën in Aspen, regelmatig kaviaar snoven en er drie buitenhuizen op de Seychellen mee hadden betaald. Dat is humor. Maar Cruijff was zelf nooit zo van de grapjes. Johan was een topvoetballer pur sang en topvoetballers gaan altijd voor het goede doel! Hij zeker.

Ik merk dat ik dit soort relletjes niet snap. Waarom kroegpraat in een serieuze biografie? Ik merk dat ik moe ben. Moe en murw tegelijk. Vannacht droomde ik namelijk onrustig. Bij mijn vrouw kriebelde zomaar opeens het toyboyvirus. Ze was besmet geraakt door de kleine Dreetje Hazes, die een belegen roddeltante van RTL Boulevard aan de haak schijnt te hebben geslagen. De Mrs. Robinson in kwestie is twintig jaar ouder dan Dreetje, die volgens alle vrouwen in mijn omgeving toch een beetje op Repelsteeltje lijkt. De roddeltante heeft volgens hen niet de hoofdprijs. En Dreetje? Die is als een Amsterdams schoffie gewoon gek op oude fietsen. Zijn vorige lief was ook al niet piep.

Maar in mijn droom wilde mijn vrouw dus ook opeens iets jongs. Geïnspireerd door zangeres Anouk, polderdiva Katja, de roddeltante van RTL en onze Schrijfster des Vaderlands Heleen van Royen. Die hebben namelijk allemaal fruitige jongemannen.

En mijn vitale vrouw zit al een tijdje met een bejaarde grappenmaker, die de laatste jaren vaker in het ziekenhuis ligt dan dat-ie op het toneel staat. Het schijnt dat hij met een ambulance door het land toert.

De hele nachtmerrie lang zag ik hoe ze op Tinder zat te swipen. Alle aangeboden mannen stonden met hun Harley op de foto. Getatoeëerde confectie-eikels met hun midlifebrommer. Mijn vrouw zuchtte.

Ik moest volgens haar ook mee in de slipstream van Dreetje en de andere casanova’s die stuk voor stuk heel stoer een dame uit de overgangsklasse hebben veroverd.

„Maar dan moet ik dus op zoek naar iets van 85?”, opperde ik wanhopig.

„Nou en?’, lachte mijn vrouw en troonde mij mee naar het verzorgingshuis van haar bijna negentigjarige moeder. Ik mocht iemand uitzoeken. Mijn bypasses bonkten in mijn borstkas terwijl de dames brutaal en uitdagend naar mij lonkten.

Een verpleegkundige vertelde mij dat ik ’s avonds moest strippen. Op het kleine podium in de eetzaal. Wild uitkleden op keiharde muziek. Ik mocht alleen mijn hoed ophouden. Die moest op het eind voor mijn Jodokus! Anders vielen er dooien in het bejaardenzaaltje. Mijn vrouw vond de hoed wat overdreven. Met een keppeltje kwam ik ook een eind.

Het zou allemaal uitgezonden worden op de woeste vrouwenzender van Linda de Mol, die zelf joelend in de zaal zou zitten. Ze zou zich de botox uit haar blonde kop krijsen. Alles voor de kijkcijfers. Toen werd ik wakker door de telefoon. Mijn vrouw! Ze vroeg of ik nog wel eens over haar droomde? Ik vertelde dat mijn jongste droom vooral gevoed was door de roddelbladen. De roddelbladen en nog veel en veel erger.

Zoals? De bio van Johan.

Bron: NRC Handelsblad