Afgelopen week werd mijn bijna vijftig jaar oude midlife-autootje apk gekeurd. Dat gebeurde in de garage waar hij al jaren tot mijn volle tevredenheid in onderhoud is. Die garage is onlangs overgenomen door een veel grotere broer. Een keten met bijna vijftig vestigingen. Daarom lag er toen ik de auto kwam halen een welkomstgeschenk van de nieuwe eigenaar op de passagiersstoel. Een ingewikkelde doos die ik thuis maar moeilijk open kreeg.

Juist daarom verwachtte ik misschien te veel. Wat zou er in deze hermetisch gesloten box zitten? Waar ik stiekem aan dacht? Aan iets foeilelijks uiteraard. Ik heb in mijn hele leven nog nooit iets moois van een autoboer gekregen. Maar ik ben op de een of andere manier dol op spuuglelijke middenstandcadeautjes. Een wanstaltig telefoonhoesje met glitters, een volstrekt overbodige dashcam of een ingewikkelde oplader die op alles dus ook op je kruimeldief past. Vroeger kon ik mijn kleine kinderen daar zielsgelukkig mee maken. Sterker nog: ze vochten erom. Ik verwachtte ook nu in elk geval iets ogenschijnlijk duurs. Daarom zat het natuurlijk zo stevig verpakt. Na veel gevloek en geploeter kreeg ik het geschenk open. Wat erin zat? Twee dingen. Allereerst een boekje met op de cover een ouderwets lekker wijf waar menig topdirigent in een lege kleedkamer wel weg mee zou weten. In dit werkje vertelde de nieuwe eigenaar dat hij eigenlijk te goed is voor de grote boze autowereld. Altijd bereikbaar, heel veel service, nog meer korting, de klant centraal uiteraard en ze deden ook nog wat voor de Derde Wereld. Ik hield het tijdens het lezen amper droog.

Maar wat was het cadeau waarmee de garagehouder mij voor de komende jaren aan zich hoopte te binden? En nepkristallen whiskyglas? Een koffiemok met een humoristische spreuk en bedrijfslogo? Een geinig anti-stressballetje? Nee, in de gulle doos zat naast het boekje een doosje Autodrop. Een doosje wat? Een doosje Autodrop. Ik werd daar erg vrolijk van. Bodemloos gelukkig. Een doosje Autodrop.

Opeens zag ik de vergadering voor me. De vergadering waarin dit beslist is. Dat het welkomstgeschenk een doosje Autodrop moest worden. Snelle marketingmannen van die automobielreus in een vergaderzaaltje. Ze wikten en wogen zich te pletter. Het een was te duur, het ander te ingewikkeld, het derde te zinloos en uiteindelijk riep een goed gekleed eureka-type dat hij het wist. Een doosje Autodrop. Er ging een gejuich door het kantoor. Twee jongens deden een bescheiden high five. Het hoofd financiën informeerde naar de prijs en kon zich in de bijna twee euro goed vinden. En als ze heel veel doosjes bestelden kregen ze misschien nog korting ook.

Opeens zag ik de bedenker van het doosje dropjes ’s avonds bij zijn vrouw aan tafel zitten en de historische woorden spreken: „De kogel is door de kerk. Het warme welkom voor de nieuwe klanten wordt een doosje Autodrop!” Zijn echtgenote reageerde ongetwijfeld met: „Daar zullen de nieuwkomers blij mee zijn. Ik denk dat ze nooit meer bij jullie weggaan. Gefeliciteerd met deze gouden vondst Gerrit!”
Een doosje Autodrop! Wat is Gerrit toch een ziener. Vooral de combinatie auto en drop vond zij briljant gevonden. En dat dat doosje weer in een andere doos past die je heel moeilijk open krijgt. Dat zorgt voor dat stukje positieve spanning. De vrouw van Gerrit voelde een heerlijk huppeltje in de onderbuik.
Even later lag ik op een leeg Nederlands strand en dompelde mij in een eveneens bijna geheel lege Noordzee. Mijn landgenoten waren elders. Die puften in de Dordogne, vochten tegen een zonnesteek in de Algarve of zaten in een of ander tropisch regenwoud op een ongelukkige olifant de rijke westerse toerist uit te hangen. Of ze zaten op een kantoor en verzonnen een doos waar een andere doos in paste. Een doosje Autodrop om precies te zijn. Een doosje drop om nieuwe klanten te paaien. Wat is het leven toch mooi, dacht ik en wat heerlijk dat wij volwassen mensen elkaar af en toe kunnen verblijden met een goed verpakt doosje Autodrop.

Bron: NRC Handelsblad