Uw ingezonden brief in de Knipselkrant Curacao? Stuur uw brief voor 21:00 uur naar emailadres INGEZONDEN. Wij publiceren uw brief zonder deze in te korten. De redactie van de Knipselkrant Curacao is niet verantwoordelijk voor de inhoud. Ingezonden stukken die opruiende of dreigende taal bevatten worden door ons niet gepubliceerd.
Vandaag laten we Nouaf Ajubi aan het woord.
Dhr. Marius Bremmer heeft in de Napa van 18 augustus wederom een interessant artikel geschreven over zijn kennismaking met de Andalusische (Zuid-Spanje) stad Cordoba. Dit keer gaat het artikel over één van Cordoba’s beroemdste historische figuren: Maimonides (Musa Ibn Maymun, Moses ben Maimon).
Helaas viel dit artikel mij persoonlijk enigszins tegen en wel om de volgende rede- nen. Op de eerste plaats heeft dhr. Bremmer het over de ‘van oorsprong Spaanse rabbijn’. Spanje bestond toen niet. Al Andalus was de juiste term en die nuance is extreem belangrijk, want Al Andalus was meer dan een gebied. Het was een ‘way of life’, waar ‘convivencia’ eeuwenlang de rode draad vormde. Een historisch vrij unieke vorm van tolerantie en samenwerking tussen verschillende bevolkingsgroepen en religies, van waar sleutelfiguren van de middeleeuwse wetenschap, theologie en filosofie zich hebben kunnen ontwikkelen, die de basis hebben gevormd voor de ontwikkeling van het huidige Europa.
Op de tweede plaats ontbreekt het artikel aan nuance, context en diepgang, waardoor het artikel erg zwart-wit is geworden en dus onderhevig kan worden aan misinterpretatie. Zeker in de huidige tijdgeest van conflicten, populisme en nationalisme binnen Europa. Bremmer heeft het over de Almohaden, een Noord-Afrikaanse Berberse dynastie, die in de twaalfde eeuw A1 Andalus binnenviel en hun aberrante interpretatie van een uiterst puriteinse Islam hebben opgelegd op alle bewoners van Al Andalus: joden, christenen én moslims (vele Andalusische moslims moesten ook vluchten voor deze binnendringers!)
De oorspronkelijke islam van Al Andalus was, net zoals de overgrote meerderheid van de islamitische wereld van toen, alles behalve puriteins. Het feit dat Maimonides naar Egypte is gevlucht, bewijst dit. Het feit dat na de ‘reconquista’ door de Castiliaanse katholieke koningen in 1492 alleen al naar Turkije 150.000 joden waren ge- vlucht voor de gruweldaden van de katholieke inquisitie.
Op de derde plaats laat Bremer buiten beschouwing het feit dat Maimonides een grote bewonderaar was van Andalusische islamitische filosofen, zoals Ibn Rushd (Averroës) en Ibn Bajja, maar ook van eerdere islamitische denkers uit het Midden-Oosten zoals Ibn Sina (Avicenna) en al Farabi. Maimonides nam veel van hun gedachten over en verwerkte deze in de joodse theologie, net als Thomas van Aquino dat heeft gedaan met de christelijke theologie.
Als laatste wat mij opgevallen is (in beide van zijn artikelen), is het feit dat hij het alleen heeft gehad over de figuur van Maimonides en niet over de grootste filosoof van Cordoba, maar wellicht ook van heel West-Europa van die tijd (en tijdgenoot van Maimonides), namelijk Ibn Rushd (Averroës, 1126- 1198).
Het is natuurlijk aan dhr. Bremer over wie hij wil schrijven, maar Ibn Rushd is niet alleen een sleutelfiguur geweest voor zijn volk, maar wordt beschouwd als de grondlegger van het secularisme in West-Europa en heeft enorme invloed gehad op zowel het christelijke, als joodse denken. Zijn standbeeld is uiteraard ook te vinden in Cordoba (waar ook leuke selfies gemaakt worden).
Bronnen:
1) Pathfinders, the Golden Age of Arabic Science. Auteur: J im Al-Khalili.
2) Infidel Kings and Unholy Warriors. Auteur: Brian Gatlos.
3) Muslims of Medieval Latin Christendom c. 1050- 1614. Auteur: Brian Catlos.
Nouaf Ajubi,
Curacao
@hoedanook
Leuk, heb ik ook gelezen:
De hedendaagse betekenis van Ibn Rushd
Scriptie ter afsluiting van de Bachelor Arabisch taal en Cultuur
Begeleid door dhr. Landman
Universiteit Utrecht
Alisa van kranen
Studentnummer 3232875
Juli 2011
@Ajubi zou graag zien dat dhr. Marius Bremmer in zijn artikel over Cordoba en Cordoba’s beroemde historische figuur, Maimonides, ook melding maakt van van een tijdgenoot en vriend van Maimonides, de islamitische filosoof Ibn Rushd (Averroës). Averroës leverde onder meer een bijdrage aan de logica van Aristoteles. Zijn vernieuwde ideeën waren een drijfveer voor de Westerse Renaissance.
In juni 2011 organiseerde de Radboud Universiteit van Nijmegen een conferentie over Averroës. De invloed van de gedachtes van Averroës op de geschiedenis van de natuurfilosofie en wetenschap tussen de late middeleeuwen en vroeg moderne tijd. Averroës lijkt zijn tijd ver vooruit te zijn geweest en houdt vandaag, bijna 900 jaar na zijn dood, de discussie nog levendig. Averroës gaf met name aan dat logische bewijsvoering nooit kan leiden tot iets wat
in tegenspraak is met heilige tekst. Immers waarheid kan niet in strijd zijn met de waarheid (voorbeeld Rudy Guiliani; ‘Truth isn’t truth’). Rond Maimonides en Averroës ontstond een ‘fan-club’ dat grote invloed had op het religieuze denken van die tijd. Hun invloed werd dusdanig dat de Kerk zich in 1270 genoodzaakt voelde om in te grijpen (bisschop van Parijs Etienne Tempier).
In de 19de eeuw ontdekte de islamitische wereld opnieuw het werk van Averroës. Om o.a. politieke redenen wordt Averroës tegenwoordig neergezet als een voorbeeld van een rationele, wetenschappelijk georiënteerde en humanistische islam. Een Ibn Rushd Fonds is opgericht om een vernieuwde houding t.a.v. vrijheid van gedachten en tolerantie te bereiken. Voor de seculiere moslim is Averroës een soort van icoon die staat voor het gebruik van verstand. Averroës wordt gepositioneerd als het tegenpool van de conservatieve religie. Daartegenover staat de orthodoxe houding die waarschuwt voor de theorieën van Averroës en adviseert om hem niet al te serieus te nemen (zie Kerk anno 1270). Gelukkig bestaat er tussen deze twee uitersten nu ook een gematigde opvatting.