Uw ingezonden brief in de Knipselkrant Curaçao?
Stuur uw brief voor 17:00 uur naar emailadres: INGEZONDEN
Wij publiceren uw brief zonder deze in te korten.
De redactie van de Knipselkrant Curaçao is niet verantwoordelijk voor de inhoud.
Ingezonden stukken die beledigende of discriminerende taal inhouden worden door ons niet gepubliceerd.
Vandaag laten we ” Fred de Haas ” aan het woord…………..
Advertentie
Wie ervan overtuigd wil raken dat verhalen aan de oorsprong liggen van de Curaçaose literatuur moet eens kijken naar het Papiamentstalige televisieprogramma waarin drie Curaçaoënaars moeiteloos bijna twee uur vullen met informatie over het wel en wee van het eiland. De drie woordkunstenaars stellen op humoristische en toch serieuze wijze allerlei misstanden aan de kaak op een manier die de beste internationale cabaretiers niet zou misstaan.
Omdat het hier geen vervelende achterklap betreft wil ik graag vertellen wie deze woordkunstenaars zijn: Sidney – Chi – Provence (Sociale Ontwikkeling, Arbeid & Welzijn) die het arbeidsrecht als geen ander beheerst en van eerlijkheid zijn grootste wapen heeft gemaakt, het Statenlid Mac Cijntje die met milde ironie en nauw verholen glimlach allerlei wantoestanden brandmerkt en Lucho Rosales, de presentator die iedereen in de studio op zijn of haar gemak stelt met opbeurende aanmoedigingen als ‘Korekto!’ (Juist!), ‘Keda ketu’ (Hou op!), ‘Kon por laga’ (Nou en of!) en ‘Eh, Eh’ (Tja…), ‘Hombu!’ (Joh!).
Enkele dagen geleden was Chi in topvorm. Hij fulmineerde tegen de corruptie onder bestuurders en sprak de onsterfelijke woorden: ‘ze zweren met hun twee vingers in de lucht dat ze naar eer en geweten hun plicht zullen vervullen, maar in hun schoenen kruisen ze hun tenen! (den nan sapatu nan ta hasi dukla)’. Hij refereerde aan het spelletje waarbij iemand de middelvinger over de wijsvinger kruist en ‘dukla’ roept. Als iemand dan zijn vingers niet gekruist heeft moet hij afgeven wat hij in zijn hand heeft.
Een mooiere manier om een gecorrumpeerde houding en dubbele boodschap te beschrijven, heb ik nog niet gehoord. Zij zelf kennelijk ook niet want ze rolden zowat onder tafel van het lachen. En lachen kúnnen ze! Lucho vertelde dat ie een tijdje op Aruba was geweest en had gemerkt dat de Arubanen de Curaçaoënaars wel mochten omdat je zo met ze kon lachen. Dat is een compliment voor de Curaçaoënaars want Arubanen zijn ook niet bepaald chagrijnen. Maar ik ben bang dat het wishful thinking is van Lucho.
Ook de voorzitter van de politieke partij waartoe de drie behoren, komt vaak in het programma. De voorzitter is een sympathieke, geestige, outspoken en serieuze man die geen gelegenheid voorbij laat gaan om het Curaçaose volk van goede informatie te voorzien. Het kan daarbij over allerlei onderwerpen gaan. Onlangs had hij het over verschillende vormen van onafhankelijkheid voor landen (heel instructief), over de Curaçaose spelling van het Papiaments (wanneer we een ‘K’ uitspreken schrijven we een ‘K’ en geen ‘C’) en zelfs over de Venezolaanse grondwet. De voorzitter is hiermee een van de weinigen die aandacht besteedt aan de gevaarlijke sociale onrust die er op dit moment in Venezuela heerst. Hij begon met heel eerlijk te zeggen dat hij hierover geen oordeel wilde vellen, want hij woonde nu eenmaal niet in Venezuela en had zijn informatie ook alleen maar van de radio. Hij vroeg zich af waarom ze daar in Venezuela, in plaats van de straat op te gaan, niet gewoon artikel 72 van de Venezolaanse grondwet toepasten die het mogelijk maakte om via een ‘referendo revocatorio’ (volksstemming over het intrekken van een volmacht) bestuurders weg te sturen.
Tja, een mooie grondwet is één ding, maar de toepassing ervan is een tweede. Het gaat er bij verkiezingen in Venezuela nu eenmaal anders aan toe dan in andere landen. De Nationale Kiesraad (Consejo Nacional Electoral) bestaat uit vijf leden waarvan er vier fanatieke ‘chavistas’ (aanhangers van Chávez) zijn. Die hadden allang herkozen moeten worden, maar ze blijven gewoon zitten. Verder is het geen pretje om daar te gaan stemmen. Bij de stembureaus rijden er voortdurend intimiderende gemotoriseerde lieden rond en het hele stemproces wordt ‘bewaakt’ en ‘gecontroleerd’ door militairen in plaats van door burgers. Ook is het bij de laatste twee verkiezingen al normaal geworden dat er over de schouder wordt meegekeken als iemand zijn stem uitbrengt. Dat heet eufemistisch een ‘voto asistido’ (hulp bij het stemmen). Er is in 2006 al eens gebruik gemaakt van zo’n ‘referendo revocatorio’. Bij die gelegenheid hebben de leden van de Kiesraad eerst geprobeerd om een grote hoeveelheid stemmen ongeldig te verklaren met onbegrijpelijke criteria en manipulatie met het door het leger bewaakte stemmateriaal.
Ik hoop dat de voorzitter nu begrijpt waarom de Venezolanen geen zin hebben om te gaan stemmen in een land waar de geest van de grondwet door de regering niet wordt nageleefd. Dat is trouwens het enige waar de oppositie om vraagt: toepassing van de grondwet.
Tenslotte hebt ik een vraag voor ‘Chi’. Sinds enige maanden probeer ik met de hulp van een goede Curaçaose vriendin te achterhalen waar het standbeeld van Stuyvesant is gebleven nadat het is weggesleept. Niemand blijkt het te weten. Is het in zee gedumpt? Omgesmolten en verkocht? Gestolen door een fetisjist? Staat het bij een aannemer in de schuur? Joseph mag het weten!
Weet jij het, Chi?
Fred de Haas
Advertentie