Walter Palm
Op de dag dat het NOS-journaal aandacht besteedde aan de eenzaamheid van paarden, op 13 februari jongstleden, landde een Amerikaanse admiraal op Curaçao. Deze Amerikaanse admiraal, een zekere Craig Faller, heeft sinds vorig jaar de leiding over de in Florida gevestigde ‘U.S. Southern Command’.
Officieel was dit bezoek een kennismakingsbezoek. Formeel niets aan de hand dus.
Ook bracht de onlangs geïnaugureerde Colombiaanse president Iván Duque op dezelfde dag een kennismakingsbezoek aan de Amerikaanse president.
Deze ‘kennismakingsbezoeken’ zijn een stuk minder onschuldig in het licht van de geplande ‘humanitaire hulp’ op zaterdag 23 februari aanstaande aan Venezuela. Op die dag zal er vanuit twee kanten (Brazilië en Colombia) ‘humanitaire hulp’ worden geboden aan Venezuela. Curaçao is beoogde logistieke hub voor deze ‘humanitaire hulp’.
Deze ‘humanitaire hulp’ heeft een politieke kleur. Het is het stokpaardje van de door Nederland erkende interim-president Guaidó die hiermee een daad wil stellen precies één maand nadat hij zichzelf heeft uitgeroepen tot interim-president. President Maduro is om politieke redenen sterk tegenstander van deze ‘humanitaire hulp’ en hij heeft zijn militair apparaat ingeschakeld om te voorkomen dat deze hulpgoederen Venezuela bereiken.
De politieke kleur van deze ‘humanitaire hulp’ is de reden waarom het Colombiaanse Rode Kruis zich gedistantieerd heeft van deze ‘humanitaire hulp’. Deze organisatie is politiek neutraal en wil daarom ver van dit politieke gekissebis blijven.
Wat is de bedoeling op 23 februari? De sympathisanten van de door Nederland erkende interim-president Guaidó moeten aan de Venezolaanse grens van Brazilië en Colombia het militaire cordon doorbreken en de door de Verenigde Staten gezonden hulpgoederen in ontvangst nemen en deze verspreiden onder hun aanhang. Van een ‘humanitaire hulp’ zonder onderscheid naar politieke kleur is dan natuurlijk geen sprake.
Deze ‘humanitaire hulp’ heeft naast de politieke, ook een militaire kleur. Deze civiele operatie kan uitlopen op een militair treffen als deze hulpgoederen met militair geweld door een buitenlandse mogendheid Venezuela worden binnengebracht. Er zijn signalen dat de zogenaamde ‘humanitaire hulp’ een voorwendsel is voor een Amerikaanse invasie in Venezuela.
Zo berichtte op 14 februari jongstleden de Cubaanse staatstelevisie dat Amerika bezig is met militaire opbouw in de Dominicaanse Republiek (Santo Domingo) en Puerto Rico.
Amerikaanse invasies in het Caribisch gebied zijn, net als orkanen, een bekend fenomeen. Zo vond in april 1961 de mislukte Varkensbaai-invasie plaats waarbij Cubaanse ballingen, gesteund door de CIA, een poging deden om het linkse bewind van Fidel Castro omver te werpen. Op 25 oktober 1983 vond in opdracht van president Reagan een geslaagde invasie van Grenada plaats waarbij de Marxistische regering van Benard Coard werd afgezet. Later verklaarde president Reagan dat hij zijn ontbijt niet had laten onderbreken voor de invasie.
De laatste Amerikaanse invasie in het Caribisch gebied was bijna dertig jaar geleden, namelijk op 20 december 1989 in Panama nadat de toenmalige Panamese president Manuel Noriega de oorlog had verklaard aan Amerika.
Niet alleen zijn Amerikaanse invasies in het Caribisch gebied een bekend fenomeen, maar ook duikt één naam altijd op als er sprake is van een Amerikaanse invasie, waar ook ter wereld, en de term ‘regime change’ valt.
En dan doel ik op John Bolton, tegenwoordig nationale veiligheidsadviseur van de Amerikaanse regering. Toen president George Bush junior een pakkende leuze zocht om het olierijke Irak binnen te vallen bedacht John Bolton ‘de as van het kwaad’, namelijk Irak, Iran en Noord-Korea. Nu heeft hij in een speech op 1 november 2018 bij de Miami Dade College’s Freedom Tower een nieuwe as van het kwaad geïntroduceerd, namelijk Cuba, Nicaragua en Venezuela, die alle drie een links bewind hebben.
Toen het Venezuela economisch nog voor de wind ging, steunde dit land Cuba en Nicaragua met goedkope olie. Kennelijk is de strategie van John Bolton er nu op gericht om desnoods met militair geweld een ‘regime change’ te bewerkstelligen in Venezuela, waardoor ook de linkse regeringen in Cuba en Nicaragua als dominostenen zullen omvallen als zij hun financiële weldoener kwijt zijn.
In Latijns-Amerika is het maatschappelijk draagvlak voor Amerikaanse invasies buitengewoon beperkt. Toen de Amerikaanse president op 11 augustus 2017 bijvoorbeeld twitterde dat hij een Amerikaanse invasie in Venezuela niet uitsloot beleefde de met president Donald Trump sympathiserende Venezolaanse oppositie een ‘bijna-doodervaring’ want ze werden gezien als landverraders.
Maar militair gesproken is de invasie risicovol. Venezuela is geen Panama met drie miljoen inwoners of het piepkleine Grenada met honderdduizend inwoners. Met ruim 32 miljoen inwoners en een sterk leger is Venezuela echt van een andere orde.
Een invasie in Venezuela kan grote geopolitieke gevolgen hebben want zowel Rusland als China hebben grote economische belangen in dit land. De gigantische oliereserves van Venezuela dienen als onderpand voor de omvangrijke leningen die Rusland en China hebben verstrekt aan Venezuela.
Gegeven de grote economische belangen van deze twee landen in Venezuela, is het onwaarschijnlijk dat zij dit zullen wegkijken. De tijd dat het Caribisch gebied de achtertuin van Amerika is, is al lang voorbij. In het verleden hebben reeds gezamenlijke militaire oefeningen van Rusland en Venezuela plaatsgevonden. Ook Cuba en Nicaragua zullen niet passief toekijken bij een Amerikaanse invasie in Venezuela. In het Venezolaanse leger zitten al Cubaanse adviseurs.
Met andere woorden: een Amerikaanse invasie in Venezuela kan zo maar uitlopen op een geopolitiek conflict met aan de ene kant de Verenigde Staten, Colombia en Brazilië. En aan de andere kant Venezuela, Rusland, China, Cuba en Nicaragua.
De geschiedenis leert dat een militair conflict tussen de twee kernmachten Rusland en Amerika altijd linke soep is. Eerder al, namelijk in oktober 1962, heeft het niet veel gescheeld of de Derde Wereldoorlog was uitgebroken door een conflict tussen de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie over het plaatsen van kernraketten in Cuba.
En Nederland dan? Een invasie van Venezuela door de Verenigde Staten kan ook Curaçao en dus Nederland betrekken bij deze oorlog. Op Curaçao is een Forward Operation Location (FOL) gevestigd van de Amerikaanse luchtmacht. Officieel is de USFOL gericht op het tegengaan van drugshandel vanuit het Caribisch gebied naar de Verenigde Staten door het detecteren en monitoren van verdachte vliegtuigen en schepen. Maar Venezuela heeft de USFOL er meerdere keren van beticht dat het onder de dekmantel van drugsbestrijding Venezuela aan het bespioneren is.
Deze verdenking zou een reden kunnen zijn om de USFOL en dus ook Curaçao aan te vallen.
De logistieke hub voor de ‘humanitaire hulp’ aan Venezuela zou een extra reden voor Venezuela kunnen zijn om Curaçao aan te vallen. Curaçao en dus ook het Koninkrijk der Nederlanden kunnen dus zomaar een oorlog in rommelen.
Walter Palm,
Curaçaose schrijver en dichter
Idd @Norbert G ik denk dat je niet weet waar je het over hebt, ben zo vrij het om te draaien.
Met mijn zwarte Venezolaanse echtgenote die al vele jaren heen en weer pendelt met de meest noodzakelijkr dingen en vooral medicijnem en wel vanaf de vorige mislukkeling Chavez weet ik erg goed waar ik over spreek .
Blij Norbert Grorge dat jok zo’’n alleswetet’ bent die wel een flauw idee heeft waar hij het over heeft.
Met mijn Venezolaanse vrouw plus iemand zijnde die zeer regelmatig V bezoekt voot family visits eten en medicijnen meeneemt ga ik met jou zeer zeker niet on discussie!
@Norbert, De tweedeling bestaat al heel lang en Maduro heeft alleen laten zien dat hij een dictator is en dankzij hem gaat het steeds slechter met het land. Het hoeft niet altijd een burgeroorlog te worden. Na Noriega in Panama, Videla in Argentinie, Stroessner in Paraguay, Pinochet in Chile, Fujimori in Peru kwam er ook geen burgeroorlog.
Jan Haarlen, je hebt geen flauw benul waar je het over hebt. Maduro weg en dan het land langzaam opbouwen? Don’t think so. Maduro weg en dan breekt een burgeroorlog uit, is much more likely. Als je een beetje betrokken was geweest tijdens de jaren voor Chaves en Maduro, dan had je dat wel geweten. En dan begint het weer van voor af aan..
Subjecten als Maduro zitten dan daar en dan daar het blijft moeilijk ze te pakken te krijgen maar het zwaard blijft boven hem hangen. Zodra de militairen het ‘lucht’ gaan zien us het over en uit voor dit figuur, en kan het land langzaam herstellen van jarenlang misbruik van gelden etc en oppression.
De onder de aandacht gebrachte kwesties en de mogelijk daaraan verbonden gevolgen, zijn voornamelijk ‘theoretisch’. De Cuba Crisis [Crisis de octubre] is voor de VS niet vergelijkbaar met hetgeen zich nu in Venezuela afspeelt. Het ging in 1962 om nucleaire wapens/raketten die door de Sovjet-Unie in Cuba zouden worden geplaatst.
Het artikel van Palm gaat te veel richting ‘denken in doemscenario’s’, natuurlijk niet ongebruikelijk voor een schrijver. De rode draad moet natuurlijk wel een beetje spannend/eng blijven om het interessant te houden.
Zoals Joep M. al stelt kan de FOL weinig betekenen voor een tactische militaire ‘aanval’. Te klein, niet voldoende High Tech voorzieningen voor onderhoud en gevechtsklaar maken van ‘combat’ straaljagers, de AH-64 Apaches, etc. De vliegdekschepen van de US zijn varende militaire bases (basissen zo u wilt), met hangars en goed geoutilleerde werkplaatsen [de nieuwe Ford Aircraft Carrier klasse kost ca. $14 miljard! per schip]. Als ze toch een fatsoenlijke basis op de grond willen hebben dan zullen ze dat in Colombia of Brazilië realiseren.
De FOL op Curacao kan hoogstens een logistiek ondersteunende rol spelen.
Verder is het Venezolaanse legerarsenaal (groten)deels “Outdated’. Het land heeft niet eens voldoende pecunia voor voedsel, medicijnen, e.d., laat staan voor een moderne legermacht. Als het – op zijn Hollands gezegd – echt menens wordt zal een (aanzienlijk) deel van de militairen ‘eieren voor hun geld kiezen’ [als die er tenminste nog zijn]
Ja maar Rusland dan? zal u opperen. Enkele weken terug, trad de Russische minister van defensie naar buiten met de ’Calimero’ klacht dat het (ref. de USA) niet eerlijk was, want Amerika heeft een defensiebudget dat 4 tot 5 keer groter is. Rusland zal hun ‘speeltjes’ heus niet te grabbel gooien voor Maduro. Als Rusland niets bijzonders doet, dan zal China zijn vingers ook niet willen branden, maar er meer belang bij hebben dat hun momenteel teruglopende groei niet in een negatieve spiraal terechtkomt.
Ik ben bepaald geen Trump fan, maar soms kan een ‘Bully’ misschien toch nog iets bewerkstelligen in dit soort situaties.
Mocht Maduro in een verstandsverbijstering toch de FOL alhier aanvallen, dan kan hij er zeker van zijn de rest van de schermutselingen vanuit zijn ‘zevende hemel’ te mogen observeren.
No mester tin miedu. Ga vannacht maar rustig slapen.
Een militaire invasie van Venezuela door de VS is op dit moment zeer onwaarschijnlijk. Maar voor de toekomst, bij een escalatie van het conflict niet uitgesloten. De VS wil via het aanbieden van ‘humanitaire’ hulp het middenkader van het leger aan de kant van Guaidó brengen. Dat is het begin van een ‘burgeroorlog’ tegen de legertop die zich verstopt achter Maduro. De proletariërs mogen dan elkaar afslachten voor de belangen achter Guaidó (de VS, de EU) of de belangen achter Maduro (Rusland en China). Een invasie vanuit Bolivia en/of Brazilië is dan waarschijnlijk. Nu heeft ook Curacao – het Koninkrijk openlijk, haar regering in schijn tegenstribbelend – zich geschaard onder de staten van waaruit de grootmachten, in dit geval de VS, in Venezuela willen opereren. Dat is een scenario zoals de oorlogen in Syrië en Irak. Venezuela herbergt de grootse oliereserves ter wereld en de VS zijn de grootste afnemer. Aan de andere kant hebben Rusland en China (14 miljard!) zwaar geïnvesteerd in hun bondgenoot Maduro. De arbeiders en proletariërs in de regio hebben er geen enkel belang om onder het mom van ‘vrede’ partij te kiezen voor de ene of de andere kant in deze smerige oorlog tussen imperialistische grotere en kleinere machten. Ze hebben geen belang om als kanonnenvoer te dienen. Ze hebben geen belang bij de verhoogde uitbuiting en onderdrukking die de oorlog met zich meebrengt, ook al wordt hen dit als ‘arbeidsvrede’ aangepraat. Nu afzien van arbeidersstrijd, betekent straks grotere offers aanvaarden.
Verhaal van iemand die de klok heeft horen luiden maar niet weet waar de klepel hangt. Van een samenhangende analyse is in dit betoog over de situatie helaas geen sprake.
Soms vraag ik me af wat de schrijvers van dit soort ‘opnies’ bezielt ? Ze hebben geen verstand van militaire zaken, doen er echter graag uitspraken over en ze vergelijken graag appels met peren.
Geen van hen vraagt zich af waarom de VS jachtvliegtuigen hier zou moeten gaan stationeren, terwijl er nul komma nul ondersteuning voor die kisten aanwezig is. De kisten moeten technisch worden bijgehouden, dus onderdelen en andere logistieke middelen meenemen, er zouden wapens moeten worden opgeslagen, vervolgens heb je luchtverdediging nodig, verkeersleiders, brandweer, medisch personeel en je hebt een paar honderd man personeel nodig, die ook nog ergens zouden moeten slapen, eten etc. Dan heb je aan het eind wellicht 12 kisten die iets kunnen doen.
Maar tegelijkertijd heeft de VS meer dan genoeg vliegdekschepen ter beschikking, elk met fors wat meer vliegtuigen, volledig self supporting oftewel er is geen reden om Curacao, Aruba of Bonaire te gebruiken als plek om jachtvliegtuigen.
Echter, een militair ingrijpen moet ook een doel hebben en dat doel ontbreekt tot op heden. Wat zouden de VS willen doen ? Het land veroveren ? Succes, dan heb je een paar honderdduizend man nodig en die heeft men niet ter beschikking.
Wil men alleen Maduro omleggen ? Dan heb je aan een paar special forces teams meer dan genoeg.
Kortom, het blaten van zelf benoemde waarzeggers gaat maar door en maakt het ongeschoolde deel van deze bevolking weer bang. Die gaan dan weer reageren (zie de reactie van de vakbonden), terwijl daar geen noodzaak voor is.
De USFOL locatie op Curacao is alleen geschikt voor ondersteuning aan vliegtuigen zoals AWACS, transportkisten, ABCCC etc. En dat is dan alleen basic ondersteuning, zoals vluchtplanning, crew support etc. Technisch onderhoud kan, maar dan moeten de bezoekende kisten wel zelf alles meenemen. Oftewel hier is niets aanwezig op gebied van onderdelen, apparatuur etc.
Laten we dus ophouden met deze stemmingmakerij en laten we ook geen aandacht meer schenken aan dit soort ‘toekomst voorspellers’.
Scary!
Goed dat het onderwerp nader wordt uitgelicht i.p.v. bijvoorbeeld, er is economische voorspoed voor Curaçao i.g.v. het “hubje” faciliteren.
Maar militair gesproken is de invasie risicovol. Venezuela is geen Panama met drie miljoen inwoners of het piepkleine Grenada met honderdduizend inwoners. Met ruim 32 miljoen inwoners en een sterk leger is Venezuela echt van een andere orde.
Aan de andere kant, een groot deel van het volk steunt Maduro niet en ook veel soldaten hebben honger…
Amerika zou geen langdurige oorlog willen… wellicht een paar snelle aanvallen.