Een klap in het gezicht (‘bòftá’ in het Papiaments, de taal van de ABC-eilanden) is de maatregel van buurman president Nicolás Maduro van Venezuela om Curaçao, Aruba en Bonaire drie etmalen lang af te sluiten van zijn land en omgekeerd.
Het betreft voornamelijk een symbolische actie, want tot echte grote effecten heeft het niet of nauwelijks geleid. Maar zó ga je niet om met vriendelijk gezinde naties. Vanuit Willemstad, Oranjestad en Den Haag kwamen min of meer gelijkluidende, onderling goed afgestemde, reacties.
Premier Eugene Rhuggenaath (PAR) van Curaçao sprak vrijdagavond terecht van een ‘onacceptabele eenzijdige handeling’ van het Venezolaanse staatshoofd. Zijn collega Evelyn Wever-Croes (MEP) van Aruba is vooral ook erg ‘bezorgd’.
En samen met het ministerie van Buitenlandse Zaken in Den Haag is de boodschap aan Caracas dat ‘unilaterale sluiting’ van de grens ‘niet past’ bij het streven naar goede buurlandrelaties, waar Curaçao, Aruba en het Koninkrijk mede namens beide Caribische landen en Bonaire – als integraal onderdeel van de Nederlandse Staat – grote waarde aan hechten.
Een relatief ingetogen respons van Nederlandse zijde; niet eens verwoord door bewindsman Halbe Zijlstra (VVD) zelf maar een woordvoerder. Dat wijst erop dat het kabinet van minister-president Mark Rutte (ook VVD) geen olie op het vuur wil gooien, maar wenst te de-escaleren. Een diplomatiek juiste opstelling en zeker in het belang van de eilandbevolkingen van Aruba, Bonaire en Curaçao.
Tegelijkertijd is Maduro, gezien de crisissituatie in eigen land, een kat in het nauw die, zoals het gezegde luidt, rare sprongen maakt. Tot voor kort werd er over het algemeen veilig van uitgegaan dat het voornamelijk retoriek was wat er vanuit regeringscentrum Miraflores richting de eilanden voor de kust van Venezuela kwam. Maar meerdere gebeurtenissen en nu vooral de laatste actie van president Maduro laten zien dat het menens is.
Een handelsboycot, ook al is deze voor 72 uur, wordt internationaal ervaren als een concrete dreiging. De ABC-eilanden willen echter helemaal geen gerommel aan de deur. Ze hebben behoefte aan rust en zijn door de decennia heen een oase van stabiliteit en – in vergelijking met de regio – welvaart gebleken. Die positie willen zij behouden en daar hoort een goede verstandhouding met het grootste buurland bij.
,,Er zijn nauwe economische, familie- en culturele banden tussen ons land en Venezuela, waaronder de samenwerking in de exploitatie van de raffinaderij”, aldus de regering Rhuggenaath in een communiqué in het Papiaments, Nederlands én Spaans. De liefde moet natuurlijk wel van twee kanten komen.
Bron: Antilliaans Dagblad
Maduro moet weg maar wat komt er voor terug?
Een symbolische daad van Maduro, maar dat neemt de zorgen van veel op de eilanden wonende inwoners niet weg. Met name de implicaties van deze actie zijn niet duidelijk. Terwijl Evelyn Wever-Croes (MEP) van Aruba haar ‘bezorgdheid’ uitspreekt, gaat onze premier Rhuggenaath, die geen zelfstandig buitenlands beleid mag voeren, een stapje verder en spreekt van een ‘onacceptabele eenzijdige handeling’. Behendig manoeuvreren in het diplomatieke spel is nooit een sterke punt van onze premier geweest. In dit geval moet je moet ook een volleerd schizofreen zijn om tegelijk pleitbezorger van de Nederlandse belangen en belangen van de eigen natie te kunnen steunen. Nederland blijft de eilanden als hun achtertuin beschouwen. Hoewel dit voor Bonaire opgaat, is het minder begrijpelijk dat Rhuggenaath zich opstelt als ‘de tuinman van dienst’.
De situatie met Venezuela doet enigzins denken aan de onafhankelijkheidstrijd van Afrikaanse landen. Zo riep in 1977 Jean-Bédel Bokassa zich tot keizer uit. Bokassa maakte van de Centraal-Afrikaanse Republiek (CAR) een ‘Keizerrijk’. Bokassa had in een vreedzaam verlopen staatsgreep president David Dacko afgezet. Dacko had toenadering gezocht tot de Chinese Volksrepubliek en een groep Chinese ingenieurs, op uitnodiging van Dacko, had een rondreis gemaakt door CAR. Algemeen wordt ervan uitgegaan dat Parijs de hand had in de staatsgreep. De Centraal-Afrikaanse Republiek (CAR) is tot nu toe een instabiel land met 4,6 miljoen inwoners. Het land is rijk aan grondstoffen – olie, diamanten, goud, uranium – maar wordt een ‘failed state’ beschouwd. Al jaren opereren verschillende rebellengroepen in het noorden van het land in het moeilijk begaanbare regenwoud. Ook rebellen uit het aangrenzende Zuid-Soedan, Tsjaad en de Soedanese regio Darfur begeven zich in de CAR. Het Verzetsleger van de Heer van Joseph Kony, van Oeganda houdt zich daar schuil. Aartsbisschop van de CAR, Dieudonné Nzapalainga, noemde zijn land ‘de prullenbak van de regio.’
Het is te hopen dat men Venezuela niet zover laat afglijden.