Het was wachten op dit moment van een dreigende impasse; dat er vanuit de Rijksministerraad (lees: de Nederlandse regering) dusdanige condities zouden worden gesteld aan de grootschalige financiële bijdrage voor de wederopbouw van Sint Maarten, dat dit zou stuiten op principiële bezwaren vanuit politiek Philipsburg, waarbij aangetekend dat óók op Curaçao en Aruba hier en daar de gerechtvaardigde vraag wordt gesteld of Den Haag niet ‘te ver gaat’.
Ja, hulp is vereist, spoedig en op grote schaal. Nee, hulp komt niet zomaar van andere landen en/of instanties. En ja, wie betaalt bepaalt. En zeker anno 2017 is het verbinden van voorwaarden aan financiële steun heel normaal en geaccepteerd. Dat geldt ook voor individuen, organisaties, bedrijven en landen. Ook de Europese Unie, het IMF of de Wereldbank en zelfs (internationale) goede doeleninstellingen komen met keiharde eisen. Terecht. Voor niets gaat de zon op. En bovendien, elke donor dient verantwoording af te leggen over de besteding van de geschonken middelen.
Hoe geringer het vertrouwen in de ontvanger, hoe stringenter de condities. En daar wringt bij Sint Maarten de schoen. Het vertrouwen in de meeste politieke bestuurders in of buiten de Government Administration Building, voor of achter de politieke schermen, in de coalitie of de oppositie, is de laatste jaren gedaald tot een nulpunt. Zeker in politiek Nederland. Daar zijn Sint Maartense politici allereerst zélf verantwoordelijk voor. Integriteit en goed bestuur stonden jarenlang niet bovenaan de agenda, áls ze er al op stonden. Dat moest er bijna ingeramd of in elk geval telkens afgedwongen worden. Vertrouwen gaat te paard en komt te voet; het kost vele jaren voordat er weer een reële vertrouwensbasis is.
En dan doet zich niet alleen het onfortuinlijke voor, maar haast het noodlottige: orkaan Irma, duizenden kilometers verderop ontstaan, steekt de Atlantisch Oceaan over en kiest een zodanig pad uit dat het recht over de 34 vierkante kilometers grondgebied van Sint Maarten trekt, een ravage achterlatend. Voor de noodhulp staat het Koninkrijk onmiddellijk massaal klaar, zonder discussie (van betekenis) en ongeconditioneerd. Terecht en logisch: Sint Maarten is onderdeel van het Koninkrijk. Hoewel diverse individuele politieke leiders in de voorgaande jaren eens of meer hebben ‘gedreigd’ met het uitroepen van de onafhankelijkheid, hebben we het daar nu even niet over. De noodhulp is op dat moment nodig en moet ook op dat moment komen.
Bij heropbouw ligt dat anders: dat moet ook (zo) snel (mogelijk) gebeuren, maar gestructureerd. Met een plan. Met een visie. Met de bedoeling de schaarse hulpgelden zo efficiënt en effectief mogelijk in te zetten. Immers, het zijn gemeenschapsgelden die mensen in ándere landen – die feitelijk weinig tot niets hebben met Sint Maarten en de inwoners ervan – opbrengen. Mensen in Nederland die soms zelf driehoog-achter in een van de Rotterdamse wijken wonen; al veertig jaar, met weinig perspectief op veel meer in hun leven en totaal geen band voelen met een Caribisch rijksdeel. Het is terecht en logisch dat hún politici strikte criteria hanteren – zeker als het gaat om een (ei)land dat nauwelijks het vertrouwen geniet.
Hoe ver mag en kan de Rijksministerraad dan gaan? Ver. Zelfs heel ver, gezien de omvang van het kapitaal dat ermee is gemoeid: 200 tot 300 miljoen voor ongeveer 40.000 inwoners, die bovendien lang niet allemaal ‘Sint Maartenaar’ zijn of de Nederlandse nationaliteit hebben. Veel geld per capita. Dat Nederland allerlei voorwaarden stelt aan de correcte besteding van elke euro/gulden, daarover kan geen discussie zijn. Waar het om gaat, is of de twee ‘randvoorwaarden’ die minister Ronald Plasterk van Koninkrijksrelaties stelt te veel gevraagd is. Hebben ze überhaupt wel te maken met de wederopbouw, of vallen ze buiten deze ‘scope’ en zijn ze meer politiek-staatkundig van aard? Probeert Nederland niet alsnog op oneigenlijke manier de bemoeienis met en de grip op het eiland te vergroten?
Vriend en vijand zullen het erover eens zijn dat geen misbruik mag worden gemaakt van de situatie waarbij Sint Maarten in een toestand verkeert dat het eiland zo getroffen is dat het geen enkele keus meer heeft. Dat zou rieken naar chantage en/of machtsmisbruik. En daar zou niet alleen Philipsburg, maar ook Willemstad en Oranjestad krachtig stelling tegen moeten nemen.
Sec genomen kan worden gesteld dat de twee omstreden ‘randvoorwaarden’ – instelling van de integriteitskamer en het grenstoezicht – niets te maken hebben met wederopbouw. Het betreft autonome taken van elk van de landen binnen het Koninkrijk; maar Nederland wil al veel langer de integriteitskamer en probeert een slaatje te slaan uit het feit dat Sint Maarten nu met de rug tegen de muur staat. En grenscontrole, wat heeft dát nu te maken met de herbouw van een land dat aan de rand van de afgrond verkeert?
Op het eerste gezicht legitieme punten. De vier landen van het Koninkrijk – Nederland, Curaçao, Aruba en Sint Maarten – moeten er inderdaad waakzaam op zijn dat de grootste en machtigste partner zich niet laat verleiden tot ‘power play’ en zijn wil oplegt of doordrukt. Toch is het complexer en speelt er meer: het gemis aan vertrouwen is al genoemd.
Bekend is eveneens dat Sint Maarten op 10-10-’10 de autonome status verkreeg omdat het veel grotere Curaçao, dat bovendien decennialang het bestuurscentrum was geweest, de zelfstandigheid niet meer kon worden onthouden; maar waarbij van meet af aan bij vrijwel elke deskundige de gerede twijfel bestond of Sint Maarten, met een begroting van amper een half miljard, deze klus wel alleen aankon. Sindsdien hebben politici in Philipsburg niet uitgeblonken in het aantonen dat al deze scepsis onterecht was.
En: wat is er eigenlijk tegen integriteit en dus de integriteitskamer, los van de vraag hoe deze exact dient te worden ingevuld? Verder doet zich het feit voor dat Sint Maarten en Saint Martin het eiland delen en dezelfde luchthaven aan ‘de Nederlandse kant’ gebruiken en dat de ongecontroleerde immigratie (van ongewenste vreemdelingen en criminelen) ook de Fransen een doorn in het oog is. Waarom – na een ramp – niet leren van de gemaakte fouten en het grenstoezicht met behulp van marechaussees flink aanscherpen en verbeteren (overigens onder formele verantwoordelijkheid van de Sint Maartense minister van Justitie)?
Wat allereerst telt is – zo betoogt ook Statenvoorzitter Sarah Wescot-Williams (DP) in een dramatische oproep – het welzijn en welbehagen van de mensen van Sint Maarten zelf. In dat kader kunnen zeker ook harde noten worden gekraakt ten aanzien van de opstelling van premier William Marlin (National Alliance). Wat bezielt een minister-president om zijn volk langer te laten lijden dan nodig is? De Nederlandse regering is bereid om enkele honderden miljoenen te storten in een fonds van waaruit de wederopbouw kan worden gefinancierd.
Dat het kabinet-Rutte II, nota bene ondanks de grote terughoudendheid die bij zijn demissionaire toestand past, zich onverplicht dermate ruimhartig opstelt, getuigt van een vergaande lotsverbondenheid met de zwaar getroffen bevolking.
Het is vanuit politiek Den Haag bekeken niet alleen gerechtvaardigd, maar tegenover zowel de Nederlandse belastingbetaler als de burgers van Sint Maarten een morele plicht om te garanderen dat er van dat enorme kapitaal niets aan de strijkstok blijft hangen.
Het is dan ook niet meer dan logisch dat minister Plasterk enkele voorwaarden stelt om te bevorderen dat goed geld ook goed terecht komt. Gezien het gebrek aan vertrouwen als gevolg van de bedenkelijke reputatie van het openbaar bestuur in Philipsburg, is het noodzaak de integriteit van de uitkeringen uit het wederopbouwfonds te waarborgen én de gaten in de grenzen van het land te dichten, zodat criminele organisaties buiten de deur gehouden worden, waaronder degenen die denken te kunnen profiteren van de enorme geldstroom.
De randvoorwaarden zijn zeker ook het gevolg van het weinig doortastende en niet altijd compassievolle optreden van Marlin zelf, nadat Irma was uitgeraasd. De andere kant van de medaille is ook dat door Marlins weigering met de waarborgen in te stemmen, de honderden miljoenen in elk geval nog tenminste enkele weken – tot de eerstvolgende Rijksministerraad – in de kluis blijven. En dat terwijl duizenden burgers geen (goed) dak boven hun hoofd hebben of, erger nog, helemaal geen huis meer hebben, het ziekenhuis en andere fundamentele voorzieningen zoals de infrastructuur dringend moeten worden hersteld en de economie (lees: het toerisme) zo snel mogelijk op gang moet worden gebracht om mensen perspectief te bieden op werk en inkomen.
Het was wachten op dit moment van een dreigende impasse. Echter, elke dag, elk uur en elke minuut dat Marlin en Den Haag het niet eens kunnen worden over de noodzakelijke hulp en de wijze waarop Sint Maarten de uitgestoken hand aanneemt, lijdt de bevolking langer dan nodig. Irma was al een ramp van ongekende omvang, het is aan regeringsleiders ervoor te zorgen dat de uiteindelijke impact ervan niet nog veel gróter wordt door menselijk falen. Dit vergt van Nederlandse zijde het wegnemen van elk greintje dat riekt naar machtsmisbruik en van de kant van Sint Maarten het opzij zetten van eigen ego en valse trots.
Bron: Antilliaans Dagblad
Ik begrijp werkelijk niet waar iedereen zich zo druk om maakt als ik hier in Nederland het luttele bedrag van 250 euro van de gemeente krijg als bijdrage voor het organiseren van een buurtfeest. Dan dien ik dit bedrag achteraf te kunnen verantwoorden. Dus Sint Maarten in het verleden is gebleken dat jullie regering dat niet wenst ze willen alles zelf ( lees in hun eigen zakken) regelen en achteraf weet niemand meer wie er verantwoordelijk is of was. Waarom anders zoveel verzet tegen de integriteitskamer? Ik vind het terecht dat de Nederlandse regering haar eisen stel als zij honderden miljoenen euros wil geven. En ook eist dat elke euro verantwoord moet worden. De tijd is gekomen dat elke Sint Maartenaar moet kunnen profiteren van de hulp uit Nederland. Er is geen Nederlander die van de Nederlandse regering zo een 4000 euro aan hulp per persoon krijgt nu niet en nooit niet. Ook de Franse autoriteiten klagen steen en been over de grenscontrole en het immigratie beleid op het Nederlandse deel van Sint Maarten. Dus het is een terecht eis van de Europese Unie en de Nederlandse regering dat de grenscontrole op orde moet zijn uiteraard onder de vlag van de minister van justitie van Sint Maarten. Zodat er ook eens een eind komt aan de gigantische hoeveelheid illegale op Sint Maarten. Dat Nederland hiervoor zijn hulp en expertise voor aanbied is iets om dankbaar voor te zijn. Op Sint Maarten moet de regering eens stoppen om zich te gedragen als verwende kleine jongetjes en die stomme trots eens laten varen. Doe wat goed is voor je volk en je zult er uiteindelijk voor beloond worden ( vertrouwen komt te voet en gaat te paard). Laten we met zijn alle Sint maarten weer opbouwen en niet zeuren en zeiken over de randvoorwaarde. First things First.
De opgewonden standjes op de eilanden proberen zo goed mogelijk zoveel mogelijk van een eventuele buit binnen te slepen. Nederland kent dat spelletje onderhand wel. Dat een doorgesnoven politicus uit Statia daar op een bijeenkomst van geradicaliseerde voorstanders van totale onafhankelijkheid, staat te roepen dat de militaire hulpverleners op Statia worden “doodgeschoten en in de straten verbrand” doet meer denken aan Mogadishu.
Dat mensen voor hun rechten opkomen is prima, maar dit soort onzin geeft precies aan waar met met politici van hier, aan toe is.
St Maarten is onderdeel van het Koninkrijk, doch St Maarten is geen onderdeel van Nederland.
Het is Nederland dat gaat betalen voor St Maarten, niet het Koninkrijk. Als dat laatste wel het geval zou zijn dan zouden de andere eilanden ook proportioneel mee moeten gaan betalen en dat zie ik niet zo snel gebeuren.
Dan kunnen de dames en heren ‘politici’ in St Maarten wel hun eigen bevolking als gijzelaar nemen, maar dat hoeft niet in te houden dat Nederland dan maar overstag moet. Dit soort dwangmiddelen zijn in het verleden vaak gebruikt en de vertragingstaktiek is altijd oorzaak van latere constateringen: ‘er is veel geld gestolen’.
Bij St Maarten is het bekend dat de politici als gekken zullen gaan graaien, zij menen daar ook recht op te hebben (net zoals de politici hier op Curacao overigens). We kunnen alleen maar hopen dat men in Nederland dit keer de rug recht houdt en niet toegeeft aan de chantage van Marlin.
Iedereen weet dat het vrij eenvoudig is om St Maarten binnen te komen en daar illegaal te verblijven. Het is niet voor niets dat er zoveel illegalen daar rondlopen. Hebben zij recht op gelden uit Nederland ?
Ik zou eerlijk gezegd niet weten waarom. Alleen omdat zij daar waren toen Irma langskwam ?
‘Zij hebben alles verloren hoor ik anderen dan zeggen, het zijn ook maar mensen’.
Het zijn inderdaad mensen, doch zij hebben eigenlijk niets te zoeken op St Maarten. Het is een beetje alsof ik daar ga wonen en vervolgens claim overal recht op te hebben. Dan snapt iedereen ook dat die vlieger niet opgaat.
Dus wil Nederland nu eindelijk die grenzen dicht hebben en terecht. Via het Nederlandse deel kun je in feite zo de EU binnenlopen oftewel het is een buitengrens en daar is Nederland dus wel degelijk voor verantwoordelijk. Dat is immers zo afgesproken in het Schengen verdrag.
En de integriteitskamer ?
Ach, dat was al enige jaren geleden bepaald dat die er moest komen. Marlin en zijn voorgangers blijven weigeren. Dan kun je natuurlijk een aanwijzing geven, maar op deze manier kan het ook. Kunnen de politici van St Maarten meteen laten zien hoeveel zij om integriteit geven. Tot op heden dus niet al teveel.
Er wordt geschreven dat Nederland grip op St Maarten wil krijgen. Dat is bezijden de waarheid . De Rijksoverheid (ok, zeg Nederland) is verantwoordelijk voor een goed bestuur op de eilanden zodat de lokale bevolking niet belazerd wordt en de welig tierende corruptie een halt wordt toegeroepen waardoor de daardoor ontrokken gelden voortaan de gehele bevolking ten goede kunnen komen. Waarom interviewt AD niet Marlin doordringend waarom hij zo tegen een zoveel mogelijk onafhankelijke integriteitskamer is? Tenslotte hoort verantwoording afleggen ook bij goed bestuur. Het argument van hem dat hij geen Nederlandse inmenging wil is een absolute, niet te accepteren drogreden en geeft zijn werkelijke argumenten niet weer. Hij heeft ook geen initiatieven genomen om zelf een integriteitsinstituut op te tuigen, waarbij moet worden opgemerkt dat de slager niet zijn eigen vlees kan keuren. Dat begrijpt Marlin ook wel maar….het past hem beter om het toch maar niet te begrijpen want ……????
(kustwacht,douane,belastingdienst etc etc ……..en Marlin zag dat het goed was !).