Dat inkomensverschillen groot (kunnen) zijn is bekend. In rijke, ontwikkelde landen en in ontwikkelingslanden. Dat dit ook op Curaçao het geval is, moet evenzo als bekend worden beschouwd. Het past – helaas, zullen sommigen zeggen – bij een marktgedreven economie. Maar toch is het weer slikken als het salaris van een topfunctionaris in de openbaarheid komt. Begin deze maand viel de samenleving massaal over de maandelijkse vergoeding die Elisa Carter als transitiemanager bij het Sehos zou/zal gaan verdienen. Er was ophef over het inkomen van directeur Oscar Derby van de Curaçaose Burgerluchtvaartautoriteit. En nu is bekend geworden welk een astronomisch honorarium directeur Anthony de Lima van het noodlijdende Ctex enkele jaren opstreek, voordat hij werd ontslagen wegens slecht financieel management. Het gaat dan om het 40- tot 50-voud van wat een minimumloner verdient. Kaal. Nog zonder extra’s, onkostenvergoedingen en bonus meegerekend. En dit bovendien nog eens bijna belastingvrij, want de Ctex-ceo had voor zichzelf een ex-patriate ruling bedongen. Alles behalve ‘marktconform’. De vraag is of de aandeelhouders – waaronder overheidstelecombedrijf UTS en Girobank, die al anderhalf jaar onder curatele staat, en de kredietverleners – hiervan op de hoogte waren, temeer omdat uit de stukken blijkt dat de management agreement was getekend door een ondergeschikte van de directeur. Het gaat er niet om de kwestie van exorbitante salarissen zo aan één of meer personen op te hangen – zij verwijten anderen al een persoonlijke jacht op hen te zijn begonnen – maar om het in een bredere context te plaatsen. Er moet een norm voor salarissen (maximumsalaris, maar eventueel ook voor bonussen en andere bijzondere beloningen) bij de overheid en de semioverheid komen. Ook een norm voor directieleden en commissarissen bij overheids-nv’s. En actief beleid van de overheid bij stichtingen en andere instellingen die op subsidie van de overheid draaien, om als voorwaarde voor subsidieverlening eisen aan het beloningsbeleid te stellen. En als de overheid of een overheids-nv wordt gevraagd in een private onderneming als Ctex te investeren, dan moet de overheid óók eisen stellen, al was het maar om ervoor te zorgen dat de directie van een start-up niet een flink deel van het kapitaal aanwendt om er zelf beter van te worden. Bijvoorbeeld een relatief laag aanvangssalaris, dat bij succes van de onderneming wordt aangevuld met een resultaatsbonus. Maatschappelijke verontwaardiging, onvrede en mogelijk zelfs onrust – als er geen norm is of komt – is het logische gevolg, vooral als er ook nog sprake is van mismanagement.
Bron: Antilliaans Dagblad
Ad reactie Joep Meloen
Een reactie die tot nadenken en tot triestheid stemt. Absoluut niet overdreven. Wat gesteld wordt is jmmaer genoeg waar !
Ik heb me altijd afgevraagd waarom er met de regelmaat van de klok het maximaal aantal toelaatbare commisarissen in NV’s wordt benoemd, terwijl als het er op aan komt zij nooit accountable worden gesteld voor de miskleunen van de directeuren van de bedrijven alwaar zij als commissaris zijn benoemd. Zou het nu de gepensionneerde burger met allerlei soorten belastingen als een citroen wordt uitgeknepen niet een onsje minder kunnen met al die zinloze commissariaten die slechts als politieke vriendendienst zijn bedoeld.
Heeft er ooit een partij gevraagd wat al die zinloze commissariaten per jaar de belastingbetaler kosten ?
Hoe is het mogelijk dat van een noodlijdend bedrijf als Aqualectra waarvan de salarissen en lonen tot de hoogste van het eiland behoren, verdere salariseisen de tot stand koming van een CAO verhinderen ?
Die salarisverhogingen zullen er wel komen omdat de Aqualectra tarieven , die de hoogste zijn van het Caribisch gebied, mettertijd wel zullen worden “ aangepast” om aan die looneisen tegemoet te komen .
Ik vrees dat vroeg of laat de wal het schip zal keren,
Hier geldt: als je uit de pas loopt, maak je het mooiste ritme 😉
Dat idee klinkt leuk, maar zolang de politici zelf nog net zo hard meedoen om belastinggeld weg te sluizen naar zichzelf of naar vriendjes dan valt er weinig goeds te verwachten.
Men richt allerlei wazige stichtingen en bedrijven op, zet een paar vriendjes op functies zonder inhoud en betaalt ze meteen 20,000 NAF per maand.
Allerlei panden worden gehuurd tegen absurde huurprijzen, terwijl de oude panden, hoewel nu leegstaand, nog altijd door de belanstingbetaler moeten worden betaald. Het huurcontract is immers niet afgelopen.
Verbouwingen aan panden en aan de wegen worden standaard tegen veel te hoge prijzen gerealiseerd, waarbij ook nog niet eens wordt gekeken naar de geleverde kwaliteit.
Spookbestellingen worden geaccordeerd door ministers, wel betaald, maar nooit geleverd.
Kortom, het oplichten van de gemeenschap is hier een dagelijkse praktijk. De Lima heeft dus gewoon gedaan wat velen op dit eiland heel normaal vinden.
Wie denkt dat dit gedrag zonder ingrijpen van buitenaf zal veranderen heeft het goed mis. Nog nooit heeft een land zichzelf opgeschoond, het systeem voorkomt immers dat andersdenkenden (lees: integere personen) aan de macht komen.
En dan komen velen tot de conclusie: ”if you can’t beat them…..join them”