Paus Franciscus is tot de orde geroepen door een commissie die hij zelf heeft ingesteld. Het gaat om de commissie die het misbruik in de Rooms-Katholieke Kerk onderzoekt. De leden ervan veroordelen de uitlatingen die hun voorganger onlangs deed over het slaan van kinderen door hun ouders. Dat mag, zei de paus, zolang de kinderen daarbij hun waardigheid maar behouden.
Franciscus deed zijn uitspraken tijdens zijn wekelijkse algemene audiëntie, in het Vaticaan die was gewijd aan de rol van de vader in het gezin. Hij schetste zijn toehoorders de kenmerken van een goede vader: eentje die vergeeft, maar in staat is om ‘stevig te corrigeren’ zonder daarbij het kind te ontmoedigen.
De paus vertelde de aanwezige gelovigen: ,,Een keer hoorde ik een vader tijdens een bijeenkomst met andere echtparen vertellen: ‘Soms moet ik mijn kinderen een tik geven, maar nooit in hun gezicht zodat ze niet vernederd worden’.”
,,Hoe prachtig!”, zou Franciscus vervolgens hebben uitgeroepen. ,,Hij kent het gevoel van waardigheid! Hij moet ze straffen, maar doet het met rechtvaardigheid en gaat verder.”
Zere been
Het was tegen het zere been van de commissie. Commissielid Peter Saunders, als kind zelf seksueel misbruikt door een priester, gaf aan dat de commissie de paus dringend zal verzoeken zijn uitlatingen te herzien, ,,aangezien miljoenen kinderen over de hele wereld elke dag worden geslagen”.
,,Het maakt niet uit of het om een licht tikje gaat. Het hele idee van slaan, is pijn veroorzaken bij de ander. Daarvoor is tegenwoordig geen plaats meer in de opvoeding van kinderen.”
Bron: Algemeen Dagblad
een nieuw theaterstuk is weer begonnen…
Wanneer is de premiere?
Sta mij toe dat ik de eigenlijk voor normaal denkenden totaal overbodige commissie even een helpende hand toesteek met een juist voor hen ongetwijfeld zware taak.
Na 2 minuten nagedacht te hebben kwam ik tot de volgende twee verbazingwekkend simpele regels.
Regel 1) Je blijft met je tengels van kinderen af, onder welke omstandigheid dan ook.
Regel 2) Bij twijfel; Zie regel 1.
Ik denk nu 80% van de commissie haar werk al gedaan te hebben, de commissie echter zal uiteraard naar oud katholiek en devoot gebruik het willen verpakken in onleesbaar wollige kerktaal, waarbij een ieder na vijf regels al niet meer weet wat het onderwerp was.
De commissie gaat er ongeveer ook een eeuw over doen om tot een besluit te komen wat dan nog steeds voorgelegd moet worden aan diverse andere commissies, dit ter aanpassing van het wollig taalgebruik, niet om dit te verhelderen trouwens, want openheid is een vaag begrip in “het instituut”.