Willemstad – Het SDK-zwembad heet sinds gisteren ‘Pisina Enith Brigitha’. Daarmee krijgt de Curaçaose topzwemster uit de jaren zeventig een passende erkenning op haar geboorte-eiland.
In november verschijnt er ook een boek over haar zwemcarrière: ‘Brons met een gouden rand’, geschreven door Jeannette van Ditzhuijzen.
Brigitha zwom supersnel, maar had de pech dat haar rivales uit de DDR (het toenmalige Oost-Duitsland) van staatswege doping toegediend kregen en daardoor nog sneller zwommen. Zo werd zij op de Olympische Spelen van Montreal, in 1976, derde op de 100 meter vrije slag. Het goud en het zilver gingen naar de Oost-Duitse meisjes Kornelia Ender en Petra Priemer.
Als het Internationaal Olympisch Comité deze oneerlijk verdiende gouden medailles van Ender en Priemer achteraf had afgepakt, zou Brigitha voor deze afstand met goud naar huis zijn gegaan. Met evenveel recht zou ze zilver hebben gewonnen op de 200 meter vrije slag in plaats van brons.
Brigitha’s carrière begon op Curaçao, waar ze als dertienjarige de race van 2,5 kilometer op het Spaanse Water won. Ook in de twee jaren daarna tikte ze als eerste aan bij deze wedstrijd. Op de Koninkrijksspelen scoorde ze tussen 1967 en 1970 tweemaal zilver en tweemaal goud voor de Nederlandse Antillen.
Toen de familie Brigitha in 1970 naar Nederland vertrok, nam Brigitha’s carrière pas echt een vlucht. Twee jaar later al nam ze deel aan de Olympische Spelen van München, waar ze vijf keer in de finale stond. En dat alles zonder stimulerende middelen of spierversterkers. In het boek staat Eniths gevecht tegen de DDR-doping centraal, maar wordt ook haar jeugd op Curaçao beschreven. Het boek wordt geïllustreerd met diverse foto’s uit Eniths carrière.
Bron: Antilliaans Dagblad
Deze mevrouw kon ongetwijfeld heel goed zwemmen maar volgens mij is zij voor Nederland uitgekomen en verdient zij in Nederland een zwembad met haar naam. Ik weet niet wat wij met het vereren van sporthelden hebben. Het doet me denken aan de Romeinse tijd waarbij de slaven hun eigen helden in het arena hadden. Het lijkt op, wij hebben niets te vreten maar moeten blij zijn dat Coco Balentien of Andruw Jones een homerun heeft geslagen, dat later blijkt dat ze hun vrouw mishandelt of losse handjes hebben is niet belangrijk.
In het SDK is ook een zaal naar Errol Rooi genoemd een volleybal speler die in Nederland en Duitsland heeft gevolleybald. Van Errol Rooi is bekend dat hij een enorme sportkracht had en hard kon smashen.
Minder bekend is, dat hij een hufter was. Errol Rooi was een leerling van de Lauffer School, een trage leerling dus hij was groter en ouder dan de rest van de leerlingen. Door zijn enorme sprongkracht was hij door de veel kleinere leerlingen niet te blokken dus misbruikte hij dit voordeel door te proberen de andere spelers bewusteloos te smashen. Over de dode niks dan goed zeggen ze maar ik verdeel de mensheid in hufters en niet hufters en deze man is in mijn boek een hufter.