De wereld op z’n kop.
Terwijl het de overheid is die financiële tekorten heeft, weigeren de overheidsdienaren een steentje bij te dragen aan het wegwerken ervan en moeten personen buiten de overheid daarvoor opdraaien.
Het is ronduit teleurstellend dat de transitieregering Hodge, in het zadel geholpen door PS/PAIS/PNP/Sulvaran, er niet in is geslaagd om de ambtenarenbonden ervan te overtuigen dat ook van hén een bijdrage wordt verwacht.
Al vanaf het aantreden van het interim-kabinet Betrian werd de bevolking meegedeeld dat de tijd van uitdelen voorlopig achter ons ligt, maar dat het nu een kwestie is van het ‘verdelen van de pijn’.
Iedereen zou offers moeten brengen.
Maar met de ondertekening deze week van ‘het akkoord dat er geen akkoord is’, wordt het fundament daarvoor – voor het gezamenlijk een offer brengen – weggeslagen.
Wat met de nationale dialoog moeizaam is bereikt, namelijk de bereidheid van werkgevers en werknemers in de private sector, loopt nu het risico vroegtijdig te stranden.
Want wat in wezen de basis is van de dialoog, solidariteit en iedereen levert naar draagkracht in, is kennelijk niet van toepassing op ambtenaren.
Voor hen verandert er niets aan de lucratieve, te dure, ziektekostenregeling.
En terwijl de inkt van het ‘akkoord dat er geen akkoord is’ nog maar nauwelijks was opgedroogd, kondigde een vakbondsleider meteen al aan dat nu alles in het werk wordt gezet om voor ambtenaren ook hun pensioenstelsel ongemoeid te laten.
Curaçao telt hiermee twee soorten burgers:

• de gewone mensen die wél geacht wordt offers te brengen (hogere premies, minder dekking, latere pensioenleeftijd, minder koopkracht)
• en ‘speciale burgers’, namelijk ambtenaren.

Zij hoeven met een verwijzing naar het blijkbaar heilige sociaal statuut de komende jaren geen solidariteit te tonen.
Zij behouden hun privileges op het gebied van een

• gegarandeerde baan/salariëring,
• uitgebreide zorgverzekering
• en riante pensioenregeling.

Daarmee wordt het de publieke versus de private sector, die niet kan aankloppen bij een financieel tekort.
De basisverzekering is hiermee ook niet meer de beoogde algemene verzekering voor iedereen, maar alleen en zelfs verplicht voor werknemers van bedrijven.
Dit kan niet de bedoeling zijn.
De transitieregering, gevormd door experts, heeft hiermee een kans laten liggen en althans niet de indruk gewekt opgewassen te zijn tegen de krachtige ambtenarenbonden die onvoldoende oog hebben voor de maatschappelijke noden en alleen hun eigen belang behartigen.