Op vrijdag 1 mei hebben Ineke, Gwen en de andere kinderen en kleinkinderen, samen met familieleden, vrienden en kennissen afscheid genomen van Fred Breebaart, geboren op 14 november 1945 als Frederik Alexander Peter Willem Breebaart.

Het overlijden van Breebaart kwam als een schok voor velen van ons, want zoals Fred zelf altijd zei: ‘Ik ben wereldberoemd op Curaçao’.

Als naïeve kunstenaar, die graag de blijde kant van Curaçao liet zien, was hij zeer geliefd. Zijn schilderijen brachten altijd blijdschap. Hij was ook altijd aanwezig in zijn werk, met een tekenblok of schildersezel, in tuinbroek en roze shirt en bijna altijd vergezeld door zijn vrouw Ien, in een paarse jurk. Ook kinderen genieten van zijn schilderijen, want het zijn net zoekplaatjes waarop je als eerste op zoek gaat naar de schilder en zijn vrouw.

Fred Breebaart heeft zijn jeugd doorgebracht op Curaçao, waar hij met zijn ouders van 1950 tot 1955 woonde aan de Gosieweg. Voor de rest van zijn leven had hij Curaçao in zijn hart gesloten. Tijdens zijn verschillende bezoeken als volwassene reed hij altijd langs het huis, maar pas bij zijn – zoals nu blijkt – laatste bezoek in januari 2014 is hij ook naar binnen gegaan. Hij was blij verrast dat de hele indeling nog precies was zoals hij het zich herinnerde.

Het schilderij ‘Paisahe’ dat ook als reproductie in een oplage van 300 is gemaakt, is geïnspireerd door de herinneringen aan het onbebouwde stuk land tegenover het huis aan de Gosieweg waar hij opgroeide. Hieromheen heeft hij een fantasielandschap opgebouwd, waar hij een samenraapsel aan jeugdherinneringen en andere activiteiten in één tafereel stopte (citaat uit het boek ‘Fred Breebaart 30 jaar naïeve kunst’, uitgegeven door Francis Productions BV Rotterdam in 2004).

Breebaart was sinds 1996 verbonden aan Kas di Alma Blou en later Gallery Alma Blou. Wij kwamen in contact met hem door Tiny Dijk, die een nicht is van Ineke, de vrouw van Fred. Zijn werk straalde een grote liefde uit voor Curaçao, dit was een welkome aanvulling op de collectie van de galerie.

In de negentien jaren van intensieve samenwerking hebben we een bijzonder prettige relatie opgebouwd en het is dan ook met groot verdriet dat we rouwen om zijn heengaan.

Kenmerkend voor onze relatie was de zeer intensieve communicatie. Zowel Fred als Ien zijn zeer extroverte mensen, die graag contact houden met hun omgeving. Van heel weinig kunstenaars heb ik zo’n uitgebreid dossier opgebouwd als van Breebaart. We zijn dan ook zeer dankbaar dat we deze laatste maanden hebben kunnen meeleven met het verdriet van de familie en de hoop dat het uiteindelijk toch goed zou komen en we nog lang zouden mogen genieten van Fred. Helaas mocht dit niet het geval zijn.

Zijn eerste expositie bij Kas di Alma Blou hield Breebaart op 19 juni 1998, geopend door de heer Papy Jessurun die de kunstenaar had leren kennen in zijn periode als gevolmachtigde minister in Nederland. De expositie bestond uit 45 schilderijen van verschillende formaten en was helemaal uitverkocht. Op 20 juni verscheen er een recensie in de Amigoe di Curaçao, waarin Nel Casimiri het werk onder andere als volgt beschrijft… “In Punda is het in de wereld van Fred Breebaart heerlijk fietsen en een motorfiets rijdt rustig langs kinderen die met een karretje op wieltjes spelen. Het is duidelijk dat iedereen plezier heeft in het leven, ervan geniet. De schilderijen staan vol met mensen. Bij zo’n beschrijving denk je al vlug aan enorme doeken, maar de schilderijen van Breebaart zijn klein tot heel klein. Je kunt het bijna miniaturen noemen.” Daarna volgen nog vele exposities, waarvan zijn laatste in januari 2014 in Landhuis Habaai.

Fred Breebaart werd al gauw opgemerkt door anderen op het eiland en in 1998 kreeg hij via de galerie opdracht voor de kalender van het jaar 2000 voor de Stichting Monumentzorg. Een nog grotere opdracht volgde toen hij ook opdracht kreeg voor de kalender voor de Nationale Postcode Loterij voor het jaar 2002.

Door zijn bekendheid op Curaçao raakte hij ook steeds meer geliefd in Nederland bij zowel Nederlanders die op het eiland hebben gewoond, maar ook bij Curaçaoënaars. Hierdoor kreeg hij vele mooie opdrachten voor wat hij zelf noemt ‘levensloopschilderijen’. Dit is een verzameling van voor de opdrachtgever herkenbare huizen, personen, situaties en anekdotes. Naar de aangeleverde foto’s, gegevens en verhaaltjes bouwde hij een landschap waar het één en ander in terug te vinden was.

Zelf was ik menigmaal getuige van het afleveren van zo’n levensloopschilderij. De opdrachtgevers waren er stuk voor stuk allemaal altijd heel blij mee. Het ging vaak om alle landen, huizen en plaatsen waar zo’n familie gewoond had, de honden, poezen, vrienden, het was allemaal herkenbaar terug te vinden in het schilderij.

Hoe keek de kunstenaar zelf terug op zijn werk?

In de introductie van zijn boek ‘Fred Breebaart, dertig jaar naïeve kunst’, zegt hij: “Het opgroeien (en opvoeden) van een kind is vergelijkbaar met het langzaam aantrekken van de handrem op ongeremde spontaniteit. Het kijken naar naïeve kunst (en/of het maken ervan) heeft hetzelfde effect als het loslaten van die handrem; zonder remmingen en redenen mag de toeschouwer zich weer even kindsblij voelen en in de ongecompliceerde wereld van de naïeven stappen.”

Wij hebben jaren mogen genieten van het blije kind in deze kunstenaar en genieten doen we nog steeds.

Wij zullen hem heel erg missen. Rust zacht Fred.

Lusette Verboom

Gallery Alma Blou

Bron: Amigoe