door Marija Stojanovic

WILLEMSTAD — 4 maart 2014 was voor Maureen Verginie een noodlottige dag. Tijdens de Marcha di Despedida stortte de muur waarvoor zij stond in, en liep zij een dwarslaesie op. Daarna begon een juridisch gevecht met het Land.

Afgelopen woensdag kreeg Verginie door de rechter 250.000 gulden toegewezen als voorschot op een schadevergoeding. Het Land heeft haar zorgplicht geschonden, oordeelt de rechter. In een uitgebreid interview met de Amigoe zegt Verginie blij te zijn met de uitspraak. Hoewel van echte blijdschap in dit geval natuurlijk geen sprake kan zijn.

“Eigenlijk wil ik mijn benen terug.”

We spreken Maureen Verginie (62) afgelopen woens- dag in haar slaapkamer; vlak nadat ze het bericht kreeg hoe het vonnis luidde in het kort geding dat zij tegen het Land/het ministerie van Verkeer, Vervoer en Ruimtelijke Planning (VVRP) had aangespannen. Gezeten op de rand van haar bed luistert ze hoe haar advocaat Richard Pols nogmaals het goede nieuws herhaalt. Met het vonnis in de hand, somt hij enkele onderdelen van de uitspraak van de rechter op.

Het Land is aansprakelijk gesteld voor het on- geval en is veroordeeld om Verginie een bedrag van 250.000 gulden te betalen. De uitkomst lijkt nog niet helemaal door te dringen. Een voorzichtige glimlach breekt door op haar nog gespannen gezicht als ze de enthousiaste uiteenzetting van haar advocaat aan- hoort. Pols:

“De rechtspraak werkt, de rechter heeft onze argumenten vrijwel één op een overgenomen, eindelijk gaat het de goede kant op Maureen!”

Het duurt even voordat Maureen via een plankje, dat tussen de rand van haar bed en haar rolstoel is geplaatst, erin slaagt in haar rolstoel te schuiven. Naast en op bed staan en liggen tal van spullen die zij dagelijks nodig heeft. Ze zegt haar ‘lesje te hebben geleerd’.

“Ik ben een keer zo ongelukkig op de grond gevallen, terwijl mijn telefoon nog op bed lag. Ik heb toen met veel moeite – door de lakens van het bed af te trekken – de telefoon kunnen pakken om mijn man Edson, die toen was werken, voor hulp te bellen.”

Ik hoop dat ook de andere slachtoffers met deze uit- spraak wat kunnen, zeker nu het Land aansprakelijk is gesteld voor dit ongeluk. En tja, ik heb natuurlijk achteraf zo vaak over dit alles nagedacht.”

Het daadwerkelijke besef dat ze nooit meer zou kunnen lopen, kwam na haar eerste operatie in Colombia. Ze moest twee omvangrijke operaties ondergaan.

“Natuurlijk had ik hoop! Maar na de eerste operatie bleek dat ik nooit meer zou lopen. In mijn radeloosheid wilde ik in eerste instantie de tweede operatie, die voor de volgende dag gepland stond, weigeren. Door een heel team van psychologen werd ik overgehaald. Het is namelijk zo dat deze operaties ervoor hebben gezorgd dat ik tenminste kan zitten.

De schade was vanaf de helt van m’n rug zo groot, dat het zelfs de vraag was of ik nog rechtop zou kunnen zitten. Ik kan me niet voorstellen hoe het dan zou zijn geweest. Liggen op bed en staren naar het plafond…”

‘Ik leefde voor de gym’

Tijdens de behandeling van de kort gedingzaak twee weken geleden brachten de advocaten van het VVRP- ministerie naar voren dat het ongeluk ook haarzelf toe te rekenen was. Dat kwam hard aan.

“Ik was met stomheid geslagen, ik kon bijna geen woord uitbrengen.”

Advocaat Pols vult haar op beschermende toon aan:

“Het kwam pas na de zitting naar boven.”

Maureen:

“Ja, toen moest ik heel erg huilen. Het erge was dat men in de rechtszaak beweerde dat het mijn eigen schuld was, terwijl ik altijd juist voorzichtig heb geleefd. Ik heb altijd heel streng op mijn voeding en gezondheid gelet.”

Maureen fleurt op als ze over haar leefwijze vóór het ongeval vertelt.

“Ik leefde voor de gym, ik ging er dagelijks onmiddellijk na het werk naar toe. Ik hield van hardlopen en wandelen en legde bijna elke dag grote afstanden af naar bijvoorbeeld Jan Thiel.”

Edson beaamt dit:

“Ja ze ging soms zelfs tweemaal per dag naar Jan Thiel, ze probeerde ook mij aan het bewegen te krijgen door op m’n buik te wijzen. Maar ik was daar niet zo van”,

lacht hij. ‘Tijdens het ongeval was ze nog net geen maand met pensioen.

“Dit was het moment dat ik verder zou genieten van het leven, reizen naar mijn zoon in Nederland…”

‘Politieke sier’

Het echtpaar Verginie vindt dat zij 2,5 jaar in de steek zijn gelaten.

“Er is hier een heel defilé aan politici langs geweest, waaronder ook oud-VVRP-minister Earl Balborda, de PNP-leider Humphrey Dave- laar en daarna ook de huidige VVRP-minister die als advies had ‘dat we maar een rechtszaak moesten aanspannen’.

Allemaal kwamen ze met beloftes, deden vervolgens mooie uitspraken op de radio en poseerden met een glimlach voor de foto, maar er gebeurde maar niets”,

aldus Edson. Maureen maakt een grapje:

“Iedereen is geweest, ik heb alleen koning Willem- Alexander met Maxima niet op bezoek gehad!”

Zowel Edson als advocaat Pols benadrukt dat daad- werkelijke hulp vaak uitbleef. Edson:

“Slechts Ben Whiteman en minister Siegfried Victorina hebben erop toegezien dat de toegezegde humanitaire hulp daadwerkelijk ook kwam. Meneer Whiteman kwam vaak en vergewiste zich stapsgewijs ervan dat de af- spraken ook daadwerkelijk na werden gekomen. Dit ondanks het feit dat het het ministerie VVRP betreft. Oud-minister Balborda heeft zelfs een keertje onbe- schofi; de haak op de hoorn gegooid bij meneer Pols.

VVRP heeft slechts een aantal aanpassingen in de woning gedaan.”

Hij vult aan dat ook Hensley Koeiman grote betrokkenheid toonde door regelmatig het koppel te bezoeken. Pols licht toe dat het de politici vaak om de ‘politieke sier ging’ en over het telefonisch gesprek met Balborda zegt hij dat daarin het verwijt werd gemaakt ‘dat het Maureen alleen om het geld zou gaan’.  Maureen:

“Tja, mensen zeggen soms: ‘het is veel geld’. Maar kijk hoe ik nu leef. Ik zeg dan ook duidelijk: kijk naar wat daar tegenover staat, wat voor een leven. Om ergens naar toe te gaan, zijn we bijvoorbeeld alleen al twee uur bezig om me klaar te maken. Dit zonder enige hulp in huis, aangezien we deze niet konden betalen. Edson moet alles doen.”

Edson voegt toe dat het koppel ook zelf grote aanpassingen in huis heeft bekostigd, zoals de aanpassing van de badkamer. Pols haakt hierop in:

“Men beseft niet wat er allemaal bij komt kijken. We hebben dan ook advies in rapportvorm vanuit de zorgsector ingewonnen, van e  die op dit gebied actief zijn. Er is een duidelijke lijst opgemaakt van benodigdheden om het leven van Maureen zo veel mogelijk terug te brengen naar hoe het voorheen was, dat ze ook zelfstandig dingen kan doen. Zo heeft Maureen onder ideale omstandigheden in huis twee rolstoelen nodig, eentje die nat kan worden en een stabiele comfortabele zit-rolstoel voor dagelijks gebruik.

De eerste, die nat kan worden, is een speciale stevige rolstoel voor het douchen, omdat bijvoorbeeld het overhevelen vanuit haar rolstoel naar een gewone stoel verre van ideaal is. In een ideale situatie heeft zij dan ook voor buiten een lichtere rolstoel die Edson gemakkelijk kan inklappen en in de achterbak kan tillen. En zo heeft, zij bijvoorbeeld ook een metalen grijper nodig om dingen van de vloer en in haar omgeving te kunnen pakken. Daar denkt men niet aan, maar dit soort kleine hulpmiddelen maken het leven voor Maureen gemakkelijker. En het verkleint de kans dat zo’n incident – toen haar rolstoel weggleed en zij op de grond viel en haar telefoon niet van bed kon pakken – zich nog een keer voordoet.”

Geëmotioneerd en met gebogen hoofd fluistert Maureen over de toekenning van het geld:

“Eigenlijk wil ik mijn benen terug, ik wil weer kunnen lopen.”

Bron: Amigoe