door Amigoe verslaggever Leanne van Spronsen
ORANJESTAD — Er wordt niet gepraat over euthanasie. Ook niet in de politiek, blijkt uit een vragenronde langs politieke partijen. Terwijl andere taboes voorzichtig doorbroken worden, blijft het stil rondom dit onderwerp van leven en dood.
Het homohuwelijk komt dichtbij voor Aruba en diverse andere taboes worden voorzichtig besproken. Toch blijft het opmerkelijk stil rondom het thema euthanasie. Politieke partijen blijken daar ook geen standpunt over te hebben. René Herde, fractieleider van AVP, laat weten dat dit niet met een bepaalde reden is.
“We volgen wel de internationale trends, net zoals we dat doen met onderwerpen als verdovende middelen. We praten binnen de partij wel regelmatig over het onderwerp euthanasie. Het leeft dus zeker wel binnen onze partij. Euthanasie is een zeer gevoelig onderwerp, niet alleen op Aruba, maar ook internationaal. Als daar een serieuze discussie over gevoerd kan worden, zou de partij aan de hand daarvan een standpunt kunnen innemen, net zoals bij andere gevoelige onderwerpen. Maar het innemen van een standpunt is nu niet aan de orde, die discussie is er op het moment niet. We volgen het wel nauwgezet.”
PDR-fractieleider Andin Bikker reageert:
“Voor zover ik mij kan herinneren, is dit niet een onderwerp dat in de afgelopen drie verkiezingen naar voren is gekomen. Wij hebben voor zover ik heb kunnen nagaan dan ook geen specifiek standpunt ingenomen, want het is nooit specifiek aan de orde geweest of gesteld. Om een specifiek standpunt in te gaan nemen over zo’n – alhier weinig tot nimmer aan de orde gesteld en wereldwijd bezien toch uiterst gevoelig – onderwerp, moet ik op zijn minst de mening van mijn achterban en deskundigen horen.”
Oppositiepartij MEP reageerde, na herhaaldelijke verzoeken, niet op de vraag of zij een standpunt hebben wat euthanasie betreft.
Caribisch Nederland
Verpleeghuisarts Nienke Gonzalez is niet verbaasd dat het ook in de politiek stil is rondom euthanasie. Ook Remo Kock, directeur van Stichting Algemene Bejaardenzorg Aruba (Saba), zou dit graag aankaarten bij de overheid.
“Euthanasie is een groot taboe op Aruba. Het is hier niet zoals in Caribisch Nederland, dat de wetgeving uit Nederland ook hier geldt. Als Saba zijn we graag bereid om te praten over hoe we dit aan moeten pakken. In principe bestaat Saba uit verpleegtehuizen en je wil niet dat mensen te lang lijden. Maar je moet je altijd houden aan de wet en ook zeer zeker rekening houden met de gevoelens van mensen uit de samenleving. Maar er is zeker de laatste tien jaar een progressie op Aruba, er is wel iets gaande en aan het verschuiven.”
Maar Saba zelf heeft ook nog geen standpunt.
“Ik ben net begonnen als directeur en ben nog van alles aan het uitzoeken. Ik wil hier zeker met mijn artsen over praten en aftasten wat de juiste weg is. Persoonlijk denk ik dat het goed zou zijn om het te regelen zoals in Caribisch Nederland, want hier is niets officieel vastgelegd.”
Draaglijk
Gonzalez heeft door haar werk regelmatig te maken met patiënten die aangeven dat ze geen actieve behandelingen meer willen, omdat ze de last niet meer kunnen dragen en hun kwaliteit van leven ervaren wordt als ‘te beperkt’. Als de familie daar ‘na heel veel praten en uitleggen’ vrede mee heeft, gaat er een palliatief zorgtraject in, waarbij centraal staat dat de patiënt comfortabel is, niet angstig is en geen pijn heeft.
“Euthanasie is niet toegestaan. Je doet wat je kunt om het leven draaglijk en acceptabel te maken.”
Bron: Amigoe
Een overdosis morfine werd – in Nederland – vaak gegeven om het stervensproces sneller en pijnloos te laten verlopen. Nu, met de euthanasie wetgeving, is dit middel achterhaald.
Op Aruba zal – door de barmhartige – arts, een overdosis morfine (hopelijk) in de praktijk nog steeds toegepast worden.
Tijdens mijn verplichte militaire diensttijd (als zieken verpleger) bij de Kon. Marine, 54 jaar terug hadden wij een patient die tijdens een buitenlandse reis “kiespijn” kreeg. Zijn kies werd uitgetrokken. Kort daarna bleek dat zijn kaak ontstoken was. Het bleek kanker te zijn. Zijn onderkaak werk eruit gehaald, daarna een oog. Ook zijn neus was niets meer dan een hol. Hij werd in leven gehouden met een sonde. Elke keer probeerde hij zich van het leven te beroven met een of ander scherp voorwerp. Hij kreeg de sterkste geneesmiddelen tegen de pijn, doch het hielp niet. De dosis moest steeds opgevoerd worden tot het maximum. Sinds die tijd ben ik een grote voorstander geworden voor euthanasie. Ik kon het lijden van deze man niet meer aanzien, terwijl ik moest voorkomen dat hij zichzelf het leven benam om uit zijn lijden verlost te worden.
Gelukkig is er een rechtvaardige God en zodra Hij in actie komt, zullen wij het allemaal meemaken. Ik houd mij hart vast.
jij hoeft je hart toch niet vast te houden?
jij bent toch zonder zonden?
jij mag toch de 1e steen werpen?
Het is toch wel erg bedenkelijk dat men zich zó inspant om mensen te ” helpen” uit hun leiden. Er van alles aandoen en of voor overheeft. Terwijl diezelfde mensen muisstil blijven en hun dagelijks leven doodleuk voortzetten, terwijl ze beelden zien en nieuwsberichten horen over mensen die gemarteld en afgeslacht worden. Lijden deze mensen niet zo onterecht als iemand die ziek is? Waarom is men dan zo stil? Is het misschien omdat deze mensen Christenen zijn? En omdat zij Christenen zijn, zijn ze niet belangrijk genoeg om daar wat over te zeggen en of wat aan te doen?
Of wordt er toch met twee maten gemeten? De media is wel heel erg selectief. Heel veel aandacht voor Jan en allemaal, zolang je geen Christen ben. Gelukkig is er een rechtvaardige God en zodra Hij in actie komt, zullen wij het allemaal meemaken. Ik houd mij hart vast.
Nederland heeft er 30 jaren over gedaan om euthanasie mogelijk te maken. Ik heb zelf aan de regelgeving meegewerkt. Er zijn strenge regels. Ik heb mensen na een onwaardig en onacceptabel lijden zien sterven, terwijl het anders had gekund. Ik herinner mij een discussie daarover toen ik nog in de gezondheidszorg werkzaam was. Een moeder van een collega die fel tegen euthanasie was op religieuze gronden, lag te creperen. Maar verlichting van het lijden was toen nog niet mogelijk. Een waardige dood is even belangrijk als een waardig leven. De moeder gaf me op haar sterfbed gelijk. Ze had niet gedacht dat ze zo zou moeten lijden. De praktijk is altijd anders dan de theorie dat God bepaalt wanneer je mag sterven. Het zal je maar gebeuren dat het eigen lijden ondragelijk is. God is een God van barmhartigheid had ik haar altijd voorgehouden. Maar in sommige gevallen is daar medische ondersteuning voor nodig. Zo kan het sterven voor de betrokkene zelf en zijn familie een dragelijk afscheid worden. Ik heb zelf meerdere malen geassisteerd bij een euthanasie en ik was blij dat de persoon waarom het ging zo relatief dragelijk kon sterven. Tegen ondraaglijke pijn, een onwaardig leven of verlies van elke zelfstandigheid, geeft een diepgaand Godsgeloof onvoldoende bescherming en verlichting. Want er komt een moment dat het leven niet meer dragelijk en acceptabel is. Met name niet voor het slachtoffer dat zo lijdt aan het leven. Het is de hoogste tijd dat euthanasie bespreekbaar wordt en medemenselijkheid en compassie omgezet worden in regels om waardig te kunnen sterven.