door Jeroen Baldwin
Gisteren kwam er via een prettige tipgever een melding binnen over een school die de leerlingen naar huis had gestuurd omdat ze hoofdpijn hadden, rode ogen en zere kelen, veroorzaakt door de uitstoot van de Isla. De Juan Pablo Duarte-vsbo.
Schijnbaar was de wind zodanig gedraaid dat dit keer deze school last had van de giftige dampen. De ouders hadden een briefje van de schooldirectie gekregen met de verklaring waarom de leerlingen naar huis waren gestuurd.
Een afschrift van dat briefje kwam via de tipgever binnen. Een collega deed een belrondje om het nieuws bevestigd te krijgen. De school verschuilde zich fijntjes achter het schoolbestuur.
En ‘toevallig’ was de directie van het schoolbestuur niet bereikbaar voor commentaar. De Isla zei bij monde van de immer zijn handen in onschuld wassende Kenneth Gijsbertha:
“Nee hoor, er waren geen klachten binnengekomen en nee, er was ook geen sprake van problemen.”
Andere stakeholders wilden ook niks zeggen. Via de tipgever probeerde mijn collega het ten einde raad bij de man of vrouw die hem de brief van school had toegespeeld.
Misschien wilde hij of zei – eventueel anoniem – reageren. Helaas, hij of zij durfde niet. Vandaag was het al van hetzelfde laken een pak. Zowel op Pablo Duarte als voor mijn collega op de redactie van de Amigoe. Wéér een belrondje, maar niemand mag iets zeggen of durft iets te zeggen.
Curaçao begint zo langzamerhand op een totalitaire staat te lijken.
Iedereen is bang. Bang om iets te zeggen. Bang om voor zichzelf of voor kinderen op te komen. Bang dat ze zichzelf in de vingers snijden doordat degene die ze aanvallen misschien wel wraak neemt. Het ergste van dat alles is
dat die angst niet ongegrond is…
Curaçao is ziek. Doodziek. Laat ik het dan maar zeggen. Eigenlijk zou ik mijn naam hier niet boven moeten zetten, naar goed Curaçaos gebruik. Ik heb het heel bewust wél gedaan, zoals ik dat altijd doe. Ik sta namelijk liever bekend
als een dommerik dan als een lafaard.
Bron Amigoe