door Otti Thomas
DEN HAAG — De gemeente Tilburg zoekt nog steeds contact met mensen, die misschien zijn blootgesteld aan de schadelijke stof chroom-6. Een onbekend aantal woont mogelijk inmiddels op Curaçao, meldt het Centrum voor Arbeidsverhoudingen Overheidspersoneel (Caop).
Dit beeld wordt bevestigd door een vrouw die contact zocht met Amigoe.
De mogelijke blootstelling aan de stof chroom-6 vond plaats in de periode 2004 tot 2011. Naar schatting 700 uitkeringsgerechtigden werden ingezet voor de renovatie van oude treinen. Het project van re-integratiebedrijf tROM was bedoeld om langdurig werklozen weer aan een baan te helpen.
In september 2015 werd vervolgens bekend dat de verf en de lak van oude treinstellen het antiroestmiddel chroom-6 bevat, dat in de vorm van stof, rook of damp schadelijk kan zijn voor de gezondheid. Na eigen onderzoek en contact met de NS organiseerde de gemeente uiteindelijk in mei 2016 een eerste informatiebijeenkomst voor ex-deelnemers. Het Caop werd ingeschakeld als informatiepunt voor vragen en registraties en er werd een onafhankelijke commissie benoemd die onderzoek doet naar de gezondheidsrisico’s.
Zoals Caribisch Netwerk vorige maand meldde, waren er onder de deelnemers ook Antillianen die destijds gezondheidsklachten hadden, en ook nu nog hebben. Een groot deel zou zich niet bij de gemeente melden uit schaamte, uit angst voor juridische kosten of omdat ze weinig vertrouwen hebben in een eerlijke afhandeling van klachten. Verder bleek dat de gemeente niet alle deelnemers heeft gevonden. Tijdens en na die bijeenkomst waren er meer betrokkenen die zich meldden. “Ook is gebleken dat personen niet waren meegenomen in de oorspronkelijke telling (581) omdat zij bijvoorbeeld geëmigreerd waren. Het totaal aantal bekende (ex-)uitkeringsgerechtigden is nu 684 personen”, meldt de gemeente inmiddels.
Het Caop bevestigt dat desgevraagd. “Nog niet alle personen die tussen 2004 en 2011 bij tROM aan treinen hebben gewerkt, en mogelijk zijn blootgesteld, hebben zich gemeld. Het beeld is dat een aantal naar het buitenland is vertrokken, waaronder mogelijk ook naar Curaçao”, aldus Roos Nicasia van het Caop. “Als er deelnemers teruggekeerd zijn naar Curaçao kunnen zij zich bij ons melden en worden zij betrokken bij het onderzoek naar de mogelijke blootstelling. Voor vragen kunnen zij bij ook ons terecht. Wij zijn onafhankelijk. Als melders – vertrouwelijk – hun verhaal kwijt willen, kan dat. Wij sturen geen gegevens door naar de gemeente; tenzij de melder dit specifiek aangeeft.”
Trillende handen
Het nieuws over chroom-6 was voor één vrouw aanleiding om contact te zoeken met Amigoe. Ze twijfelt nog of ze zich bij de Coad zal registreren. Niet zozeer uit angst voor kosten, maar vooral vanwege de problemen die het werk destijds al veroorzaakten. Het is tevens de reden dat ze niet met haar naam in de krant wil.
De vrouw, woonachtig op Curaçao, kreeg geen brief van de gemeente Tilburg, wat ze wel opmerkelijk noemt omdat ze zich gewoon netjes uitschreef in Tilburg en inschreef op Curaçao.
“Mijn handen trilden letterlijk”, zegt ze over het moment dat ze het nieuws las.
Ze nam meteen in het begin deel aan het project, in 2004. Binnen enkele weken na haar aanvraag voor een uitkering werd ze benaderd voor het re-integratietraject. Aanvankelijk deed ze administratief werk bij tROM, maar meldde zich vrijwillig aan voor het schuur- en verfwerk, omdat dat haar veel leuker leek. “Ik herinner me dat ik zo blij was dat ik een overall aanhad, vanwege het stof dat vrijkwam bij het schuren van de oude treinstellen”. Een mondkapje of andere bescherming gebruikte ze niet. “Ik zag niemand die dat gebruikte.”
Al na anderhalve dag werd ze ziek. “Het leek een allergische reactie. Ik kreeg rode ogen, last van slijm, ik was duizelig. Ik dacht eerst aan een voorhoofdsholte-ontsteking, waar ik eerder last van had gehad, maar dit was zo plotseling. Ik voelde me zo beroerd.”
De huisarts die haar controleerde dacht ook aan een allergische reactie, maar verwees haar vanwege de ernst van de klachten door naar een KNO-arts. “In de wachtkamer werd ik onwel. Ze hebben me in het ziekenhuis gehouden. Ik kon niet eens meer lopen door een evenwichtsstoornis. Ik werd al misselijk als ik gewoon zat. De trajectbegeleider belde me nog op met de opdracht om weer gewoon te komen werken. Zo onbeschoft.”
Het onderzoek was grondig, inclusief een MRI-scan voor een mogelijke tumor, maar er werd geen definitieve verklaring gevonden voor de klachten, die na enkele zware weken vanzelf leken te verdwijnen en nooit meer terugkeerden. “Het is me altijd dwars blijven zitten.”
De vrouw benadrukt dat ze geen enkel bewijs heeft dat de blootstelling aan chroom-6 de klachten heeft veroorzaakt. “Ik heb wel gezocht op internet en de symptomen zijn vergelijkbaar. Ik kan niets bewijzen, maar het is wel mijn vermoeden.”
De nare ervaring en het gebrek aan bewijs zijn de redenen voor twijfel om zich aan te melden bij de Coad. Aan de andere kant, beseft ze dat het onderzoek naar het re-integratietraject wel is geholpen bij elke aanmelding en wellicht kan leiden tot een vorm van compensatie voor de mensen, die veel langer aan chroom-6 zijn blootgesteld. “Ik troost mezelf met de gedachte dat ik zo ziek werd. Als dat niet was gebeurd, had ik er misschien langer dan anderhalve dag gewerkt. En wat dan?”
Bron: Amigoe