WILLEMSTAD — Het verplicht in loondienst nemen maakt een arts meer financieel gebonden. Men creëert een financieel gedreven medicus, die minder bezorgd zal zijn om zijn medische ethiek en meer om zijn pensioen, de voorziening voor zijn gezin en dagelijkse financiën.

De artsen moeten dus de vrije keuze blijven houden tussen een praktijk of loondienst. Verplicht in loondienst treden zou tevens leiden tot meer tekorten onder de specialisten.

Dat stelt de Vereniging voor Medisch Specialisten op Curaçao (VMSC) in haar visiedocument, dat zij vorige week presenteerde. Zoals bekend maakte de regering kort geleden haar voornemen bekend dat zij alle artsen in loondienst wenst te zien, met het oog op besparing van kosten in de gezondheidszorg. Volgens het huidige kabinet hanteren (sommige) specialisten te hoge tarieven.

De VMSC werpt tegen dat dit niet het geval is. “Het bijwonen van medische congressen voor bijscholing die in het buitenland plaatsvinden, is vereist voor een arts, maar het wordt wel steeds duurder. Het pro actief opzetten van regionale projecten en het stuwen van academische interactie en lokale opleidingen gebeurt vanuit eigen initiatief en kost ook geld. Maar hiervoor is geen compensatie. Noch in het huidig vrijgevestigd systeem met 30 jaar bevroren tarieven noch met een uitgekleed loondienstverband dat men nu tracht door te voeren.” Voor de verplichte loondienst bestaat geen draagvlak onder specialisten en de Raad van Bestuur van het St. Elisabeth Hospitaal (Sehos). De specialisten moeten zelf kunnen kiezen voor loondienst of werken binnen samenwerkingsverband. Verschillen zijn er niet, zegt de VMSC, die verwijst naar de Orde van Medisch Specialisten in Nederland. Ook die raadde verplichte loondienst af aan de ziekenhuizen.

Tekorten

De vereniging herhaalt in haar visiedocument dat de maatregel zal leiden tot een tekort aan specialisten op het gebied van neurochirurgie, neurologie, cardio-interventie, chirurgie, urologie, orthopedie, anesthesie en voorziene andere vakgroepen. Dat heeft zij ook al in een brandbrief aangegeven aan de Inspectie voor de Volksgezondheid. Zo is er bijvoorbeeld ook een tekort aan internisten en oncologen en wordt er gewerkt met invallers die steeds maar voor enkele maanden op het eiland zijn, vaak na een pensionering of tussen twee banen door. Voor een patiënt is dat uitermate frustrerend. In minder dan vier maanden tijd kan een patiënt bij wie bijvoorbeeld kanker is geconstateerd, de voor hem nog onbekende invaller nummer drie zien, terwijl hij of zij voor die vier maanden ook al met twee invallers te maken kreeg. De patiënt ervaart slechte communicatie, moet telkens opnieuw uitleggen wat hem of haar scheelt en loopt het risico dat er diagnoses gemist worden. Specialisten die wel permanent praktijk houden, zorgen voor continuïteit en besparen de SVB uitzendkosten naar het buitenland.

Push en Pull

Maar voor jonge specialisten in het buitenland biedt Curaçao geen pushfactor, zegt de VMSC. Er zal dus een pullfactor geschapen moeten worden, welke nu onvoldoende aanwezig is. De vereniging onderkent het kostenaspect in de zorg. “Maar als men juist in ogenschouw neemt dat budgettaire bewegingen in de uitgaven aan de specialist, de spil in de tweedelijnszorg, van minimale impact zijn op het macrobudget van de gezondheidszorg, dan past het om in goed overleg tot valide en breed gedragen oplossingen te komen.” Het volharden in het beleid van de overheid en SVB dat bij elk met moeite aangetrokken tijdelijke specialist het huidige aangeboden product zou kloppen, is volgens VMSC fout. Een druppel op de gloeiende plaat maakt de plaat niet minder gloeiend. De situatie is verre van stabiel en gevaarlijk voor de zorg rond de Curaçaose patiënt. Er is volgens de VMSC geen ruimte meer voor non-communicatie tussen de verschillende actoren. Een pro-actieve en krachtige samenwerking ten bate van de zorgverbetering is direct vereist.

Enkele van de actiepunten in het visiedocument zijn daarom het opstellen van een convenant met de stakeholders met als uiteindelijke insteek de levering van goede en verantwoorde zorg, het schriftelijk vastleggen van onderlinge werkrelaties en zorgafspraken, en de overheid overtuigen dat verplichte loondienst de zorg niet ten goede komt, maar keuzevrijheid wel.

Bron: Amigoe