WILLEMSTAD — “We zijn inmiddels al meer dan twee jaar bezig met het rekruteren van urologen. Hierdoor zijn de wachtlijsten enorm opgelopen, met alle gevolgen van dien”, zo vertelt de uroloog Wissem Isa. De werkdruk, die hij omschrijft als ‘van de gekke’, is volgens hem absoluut niet te dragen.

Zowel Isa als zijn collega Jurjen Bade laat weten het voor gezien te houden als er uiterlijk begin volgend jaar geen verandering in de situatie is.

“Per dag behandelen we zo’n 45 à 50 patiënten. Dit houd je maar even vol”, aldus Isa. De uroloog vertelt dat zijn collega Jurjen Bade door de hoge werkdruk een burn-out heeft gekregen. Bade en Isa maken samen deel uit van de Maatschap Urologie Kòrsou (MUK). Isa staat er door het wegvallen van zijn collega alleen voor. Bade gaat volgende week weer voor 50 procent aan het werk.

“In het verleden kwamen er om de drie maanden urologen naar Curaçao om laparoscopische technieken te leren”, zo vertelt Isa. Laparoscopie is de inspectie van de buikholte door middel van een klein sneetje. Met behulp van een dunne kijkbuis wordt er onderzoek verricht en daarna al dan niet overgegaan tot een kijkoperatie. “De toestroom van urologen hield op een bepaald moment echter op”, aldus Isa.

Uit de hand

De urologen zijn van mening dat de situatie uit de hand loopt. Als voorbeeld vertelt hij over een patiënt van Surinaamse afkomst die maandenlang rondliep met klachten, maar door het nijpend tekort aan urologen moest wachten op een behandeling. De patiënt besloot daarop naar Suriname terug te keren, waar hij als particuliere klant gelijk werd behandeld. Na terugkeer trok de patiënt aan de bel en diende een klacht in bij de Inspectie voor de Volksgezondheid. Isa vindt het een kwalijke zaak dat dit door onderbezetting zo heeft moeten lopen en ‘kan best begrijpen’ waarom de patiënt naar de Inspectie is gestapt.

Een andere frustratie van Isa is de denkwijze binnen de zorg. Volgens hem worden er te veel mensen uitgezonden in verband met kapotte apparatuur, waardoor de kosten de pan uit rijzen. Hij vertelt over een patiënt met nierstenen die een succesvolle operatie heeft ondergaan. Doordat de apparatuur op een gegeven moment echter defect was, kon er geen vervolgoperatie worden verricht. De patiënt is zodoende tot driemaal toe uitgezonden naar Colombia. Zijn hotel werd ook bekostigd. Volgens Isa lopen de kosten die gemoeid zijn met medische uitzendingen hierdoor erg op. Desalniettemin wordt er toch gedacht ‘stuur maar naar het buitenland’, aldus de uroloog.

Bade vertelt over een patiënt die jaren geleden was geopereerd aan een niertumor. “De patiënt kwam nadien regelmatig langs voor controle. Op een gegeven moment begon hij echter bloed te plassen. Hij belandde daardoor van de wal in de sloot, omdat de wachtlijsten zodanig waren opgelopen, dat inmiddels ook spoedgevallen niet gelijk behandeld konden worden. De patiënt moest hierdoor drie maanden wachten. Bade laat weten dat hij toen wel adequaat is geholpen, maar dat de situatie wel voor woede heeft gezorgd, omdat hij maandenlang met bloed in zijn urine heeft rondgelopen. De patiënt is nog onder behandeling.

Mankracht

Het ziekenhuis en de Sociale Verzekeringsbank (SVB) zijn momenteel in gesprek met vier kandidaten uit Nederland, die aan het eind van hun opleiding zitten, zo laat Isa weten. “Het is de bedoeling dat er twee nieuwe urologen komen, die begin volgend jaar gaan werken voor het Sehos.” Isa is hier verheugd over, maar plaatst er ook een kanttekening bij. De urologen moeten in dienst van het ziekenhuis werken. Isa stelt dat de omstandigheden binnen het Sehos daartoe wel moeten veranderen. “Op de poli moet alles zo geregeld zijn dat de urologen direct aan de slag kunnen.” Isa doelt hiermee op de benodigde apparatuur, die er momenteel niet is. Daarnaast moet er ook verpleegkundig personeel zijn voor de poli en ruimte op de operatiekamers. “Hoe gaan ze dit doen? Is hier budget voor?” Ook vraagt hij zich af hoe men denkt vorm te geven aan de samenwerking als er twee urologen binnen het ziekenhuis werken en twee binnen de maatschap. Werken binnen het ziekenhuis brengt volgens Isa dus beperkingen met zich mee.

De overheid zou het zorgbeleid daarnaast veel te praktisch hebben ingericht. “Men kijkt te veel naar het geld. Niet naar de lange wachttijden of de tevredenheid van patiënten”, zo zegt Isa. Hij voegt hieraan toe dat de overheid denkt dat een maatschap meer kosten met zich meebrengt. “Die bewering is echter onjuist.” De uroloog stelt dat specialisten die in dienst van het ziekenhuis treden meer kosten. “Het zijn dan ambtenaren, die een vast salaris krijgen.” Volgens Isa leidt dit tot specialisten die het minimale aan werk verrichten. “Uiteindelijk is goedkoop dus duurkoop, omdat er dan meer mankracht nodig is. In de privésector werkt men harder, want hoe meer je werkt, hoe meer geld je verdient.”

Bade laat weten dat de waarnemend medisch directeur van het Sehos, Franke Scheper, is geschrokken van zijn uitval. “Ik weet dat men serieus bezig is met het aantrekken van specialisten. De hamvraag is echter of die dan gelijk aan de slag kunnen”, aldus Bade. Hij stelt dat nieuwe urologen kunnen terugvallen op hun expertise.

Onnoemelijk

Bade, die vijftien jaar in Nederland heeft gewerkt als uroloog, deelt de radeloosheid van Isa. “Ik ben er letterlijk ziek van.” Bade zit inmiddels twee weken thuis met een maagontsteking. Zijn huisarts liet hem daarnaast ook weten dat hij overwerkt en oververmoeid was. Hij is nu bezig met opstarten en gaat vanaf volgende week part-time aan de slag.

Bade omschrijft de werkdruk als ‘onnoemelijk’. “De maatschap biedt urologische zorg op topniveau en we kunnen ons makkelijk meten met Nederland. De patiënten moeten door de drukte echter staan in de wachtkamer. Het wordt ons teveel. Patiënten vroegen me de laatste tijd: “Maar dokter, hoe gaat het nou met ú’?” Bade vertelt dat ze naast hun werkzaamheden ook al vijf jaar bezig zijn met kinderurologie. De organisatie en administratie komen voor 90 procent op zijn bordje.

In Nederland is er één uroloog per 40.000 inwoners. Op Curaçao moeten we het doen met twee urologen voor de hele bevolking. Daarnaast speelt ook de vergrijzing een rol, zo vertelt Bade. “25 procent van de bevolking is 60 jaar of ouder. Dit legt druk op de urologische zorg. Ook krijgen we veel patiënten uit St. Maarten en Bonaire.” De urologen zijn van mening dat het zo niet langer kan. “De urologische zorgvraag is hoog en we bakkeleien al jaren met de SVB en de overheid. Volgens Isa ‘praten we heel veel, maar doen we heel weinig’.”

Bade vindt het jammer dat de urologische zorg in het slop dreigt te raken. “We leveren kwaliteit, maar dit moet wel worden ondersteund door de overheid om dezelfde zorg te kunnen blijven bieden. Door de situatie zijn we slachtoffer van de werkdruk en de hoeveelheid patiënten. Aan gezondheidszorg op niveau hangt nou eenmaal een prijskaartje. “Idealiter hadden we dit graag buiten de media willen houden”, zo vertelt Bade. “Het water staat ons echter niet tot aan de lippen, maar tot aan het hoofd.”

Bron: Amigoe