Column Renée van Aller en John de Vries
Politici, ondernemers en veel burgers willen niet spreken over waarden en normen, maar worden geleid door marktdenken, rendementsdenken en eigen belang. In Sint Maarten leidde dat in de Bada Bing zaak tot forse gevangenisstraffen van ondermeer een voormalig parlementslid.
Witwassen, vrouwenhandel, valsheid in geschrifte, hebzucht en inhaligheid speelden een belangrijke rol. En niet te vergeten het misplaatste idee van onaantastbaarheid. Integriteit, soberheid, onkreukbaarheid tot op de florijn nauwkeurig zijn essentieel voor de politicus, of is dat te spectaculair? Het kan ook zijn dat de politicus een moderne, nieuwe voorbeeldfunctie neerzet. Door ons allen na te volgen! Eigen belang eerst!
Daarom gaan we gebukt onder een slecht geweten, zegt Bas Heijne in het NRC Handelsblad van 7 maart 2015.
“We denken in kwantiteit in plaats van kwaliteit. Hoe meer persoonlijk wordt binnengeharkt, hoe beter. Hebben politici nog wel idealen waarnaar ze leven? De afgelopen decennia is de taal waarmee we immateriële waarden uitdrukken, ernstig verschraald, vooral in de politiek.”
Alles moet meetbaar zijn, behalve voor de kiezer, die is melkkoe nummer 1 geworden.
Zo introduceert premier Eman de hub-functie in Zuid-Amerika, want hij is daar zoveel bekwamer en bedrevener in dan de ongemanierde Hollander. Wat dat daadwerkelijk heeft opgeleverd voor Aruba of het Koninkrijk, weten we niet. Is het misschien de Nederlandse Ledverlichting van Philips die de WEB en Elmar gaan aanleggen (april 2014)?
Voor de overheid betekent dat minder inkomsten, dus gaat de prijs per eenheid stijgen. Wij hebben nergens een onderbouwd overzicht ontdekt van lagere kosten voor de burger en de overheid en de meerwaarde van de hub-functie.
Schaakmat
Zoals Dimitri Verhulst zo aangrijpend omschrijft in het NRC van 6 maart 2015, is spelen tegen jezelf te omschrijven als de levensbedreigende verslaving van het schaakspel.
“Veel meer dan om intelligentie draait het in schaken om psychologie. Voelen hoe je de ander onder druk kan zetten, trachten te achterhalen onder welke omstandigheid hij breekt, zorgen dat hij moet kiezen tussen twee geliefde stukken, zoeken naar de offers die hij wenst te brengen.”
Schaken heeft alles van doen met politiek. Een voorbeeld. De Diario berichtte op 6 maart 2015 dat Nederland Griekenland € 4,7 miljard leent, maar dat het CFT Aruba de wet voorschrijft en zich in Aruba blijvend wil vestigen. De vraag wordt en passant gesteld waarom Nederland dat geld niet leent/geeft aan Aruba. Aruba zou dan sneller financieel gezond zijn. De vraag is waarom Aruba zoveel extra schulden heeft gemaakt en waaraan al dat geld is uitgegeven. Wij hebben daarvan nergens rekening en verantwoording gezien, ook niet van de Centrale Bank.
Met voelbare tegenzin stelt de regering dat ze verantwoordelijk is voor de overheidsfinanciën en dat er voldoende lokale experts zijn die weten wat er moet gebeuren (?). Het CFT wordt in Curaçao en Sint Maarten ook niet positief beoordeeld, stelt het dagblad zonder enige feitelijke onderbouwing. Aruba zal leningen altijd terugbetalen, wordt geïmpliceerd, maar doet Griekenland dat?
Na veel onderzoek blijkt dat het hier waarschijnlijk gaat om een lening uit 2010. Dat was nog vóór de oprichting van de Europese noodfondsen. Tot eind januari 2015 kreeg Griekenland € 52,9 miljard steun van de EU en € 20,1 miljard van het IMF. De tweede tranche (€ 141,6 miljard) moet nog gedeeltelijk worden uitgekeerd. Het Nederlandse aandeel daarin was € 14,6 miljard.
Zou de Arubaanse overheid daaraan refereren? Waarom wordt de juiste informatie dan niet gegeven? Alle afspraken moeten ertoe leiden dat de Griekse overheidsschuld in 2020 teruggebracht is richting 120% bbp, meldt de website van de rijksoverheid.
Dit geeft de financiële markten de zekerheid dat Griekenland de problemen kan oplossen. De Griekse regering moet zeer ingrijpende maatregelen nemen, zoals bezuinigingen en structurele hervormingen doorvoeren. De Arubaanse overheid weigert dat consequent. Waarom is volstrekt onduidelijk.
Streeft Aruba naar zo’n buitengewoon begrotingstekort dat het nimmer kan worden terugbetaald? Dan moet Aruba door het Koninkrijk worden gered – ondanks zichzelf en met gezamenlijke frisse tegenzin? De economie van Aruba is zo beperkt, dat daarvan geen enkele redding kan worden verwacht. Dat zal niet veranderen, ondanks alle positieve inzet en jubelende verhalen. Kennelijk leven politici en burgers in gescheiden werelden.
Politiek is vluchtig bestuur geworden. Principiële, ideologische verschillen zijn tijdelijk geworden. Verkiezingen gaan steeds minder over de gewenste toekomst, maar over het recente verleden. Het is afrekenen op de vierkante millimeter geworden. Sjoemelen gebeurt vooraf en controle achteraf (of helemaal niet) en kan ook voor hardwerkende politici nooit worden gerechtvaardigd. Onze bestuurders moeten ook moreel een elite zijn, dan zijn politieke ambities nooit groter dan de inhoud van de landskas.
Onze premier gaat als politieke belofte verder, met visie, lef en passie. De vraag is wel welke van zijn uitgedragen visies fundamenteel en structureel bevorderlijk en adequaat is voor Aruba, het Caribische deel van het Koninkrijk en het Koninkrijk als geheel? Is er sprake van foutieve bravoure in de stijl van ‘for di ora Pinokkio tirabo un bagon of basilon…..saké lagé pasa bai!’, zoals Denzel Gregg, Rei di tumba hubenil recent zo kernachtig zong?
©2015 Renée van Aller en John de Vries
Renée van Aller en John de Vries schrijven hun artikelen vanuit een veelzijdige vakkundigheid voor de Knipselkrant Curaçao en de Amigoe. Op alle artikelen rust het copyright bij zowel de Knipselkrant Curaçao en Amigoe als de Auteurs.