Onvoorziene rampspoed en die van eigen makelij
Naar aanleiding van de uit lucht gehaalde vlucht van MH17 van Malaysia Airlines en de vele levens die daarbij zo jammerlijk verloren gingen, biedt het Nederlandse kabinet houvast in onrustige dagen. Dit stelt het Financieele Dagblad (FD) op 26 juli 2014.
Veel kranten prijzen het onvermoeibare, troostende en gepaste optreden van premier Rutte en andere bestuurders en hun inzet om zo snel mogelijk de slachtoffers naar huis te halen. De toespraak van minister Timmermans van Buitenlandse Zaken voor de VN op 21 juli 2014 was indrukwekkend en aangrijpend. Het ging hier om een fataal noodlot dat onverwachts toesloeg.
In tegenstelling tot het Nederlandse kabinet creëerde het Arubaanse kabinet het eigen noodlot. Premier Premier Eman toonde zich geen bekwaam crisismanager, noch een vaardig diplomaat. Hoe staat premier Eman ervoor als de door hem opgewekte adrenaline, urgentie en saamhorigheid verdampt zijn? Straks komen er verdere onderzoeken waarvan de uitkomsten tot grote zorg en boosheid onder de bevolking zouden kunnen leiden. Veel troost in bange dagen was er niet van premier Eman voor zijn kiezers. Het kabinet was te druk met het eigen gelijk en niet met de gevolgen daarvan voor de burgers. Innovatie kan uitlopen op creatieve destructie zei de bekende econoom Joseph Schumpeter. Risicohonger moet beperkt worden bij bestuurders, dat is meer voor ondernemers. “Lef is het Hebreeuwse woord voor hart voor de zaak hebben. Het is het roer van het schip. Maar spirit is ook nodig. De inspiratie is de wind in je zeilen hebben.” Dat zegt Rob de Lange toepasselijk in een citaat van dominee Ruben van Zwieten, in het FD van 26 juli 2014.
Premier Rutte toonde zich een vaardig crisismanager en diplomaat. De prioriteiten waren direct duidelijk. Er werd een juiste diagnose gesteld. Voordat gehandeld wordt, moet het glashelder zijn of de prioriteiten juist en feitelijk correct zijn. Veel doen zonder vooraf na te denken over de gevolgen, is niet verstandig. Ook niet bij onverwachte rampzalige gebeurtenissen. Bovendien wist premier Rutte een hechte band tussen regering en volk te realiseren die blijk gaf van onverwachte politieke eensgezindheid. Van politieke eensgezindheid is in Aruba geen sprake en de oorzaken van de financiële crisis liggen fair & square bij de Arubaanse bestuurders van de laatste 25 jaar.
Visionaire vergezichten
Politiek is een cynisch vak, dus wordt er nagedacht over kansen en risico’s, ook als die voortvloeien uit tragische omstandigheden. De populariteit van premier Eman lijkt de laatste weken gedaald, dit in tegenstelling tot de populariteit van premier Rutte. Emotionele reacties en spierballentaal zijn opium voor het volk, maar zout op de wond die geheeld moet worden concludeert L.H. van der Drift in het FD van 26 juli 2014. De premier moet rust uitstralen en vastberadenheid, troostende woorden spreken en rationeel overkomen. Het opzwepende optreden van premier Eman heeft escalerend gewerkt. Het kon wel eens mede de oorzaak zijn van de financiële ramp die de Arubaanse overheid treft, omdat door zijn optreden de weg naar goedkope leningen effectief lijkt te zijn afgesloten. Het is ‘een menselijke emotie’ om liever over ‘personen dan over cijfers’ te praten, maar dat verhindert nog wel eens het komen tot de juiste beslissing. Aruba heeft fikse tegenwind. Net zoals de eenzame fietser op de dijk. Tegenwind van rekenmeesters, een krimpende economie en een precaire politieke situatie met de Venezolaanse consul. Welk onheil wacht nog meer in de coulissen?
Joost Galema stelt in het FD van 26 juli 2014 “dat in de topsport de atleet een eiland van pijn is. Zonder lijden is er geen verlossing, predikt de kerk. Gekwelde lichamen bewijzen dat voor sport dezelfde wet geldt.” Julius Ceasar zei dat het eenvoudiger is mannen te vinden die bereid zijn te sterven, dan mannen die geduldig pijn willen verdragen.”Niet bij iedereen is de angst voor het lijden sterker dan de angst voor de dood. Galema citeert Lance Armstrong die zei: “Pijn is tijdelijk, uiteindelijk zal ze wegebben. Maar als ik opgeef, zal de pijn altijd blijven.” Premier Eman kan vergeleken worden met een topsporter die nog niet genoeg getraind heeft.
Renée van Aller en John de Vries
©2014 Renée van Aller en John de Vries
Renée van Aller en John de Vries schrijven hun artikelen vanuit een veelzijdige vakkundigheid voor de Knipselkrant Curaçao en de Amigoe. Op alle artikelen ligt het copyright bij zowel de Knipselkrant Curaçao als de Auteurs.
Is dit het gevolg van adviseurs die een politieke leider alleen maar naar de mond praten om er zelf beter van te worden? Wie heeft er dan het belang van Aruba voor ogen? Zijn alle politici zo of bestaan er nog mensen die het werkelijk goed menen? Had de filosoof Hobbes gelijk en zijn we alleen maar op het eigen belang uit en zijn we daarvoor bereid de meest ellendige oorlogen te voeren? Of heeft de mens ook het goede in zich zoals de filosoof Locke meende? Zo ja, kan Aruba nog gered worden en door wie dan?
Naïeve Robin Hood.
Tijdens de laatste regeerperiode van Henny Eman, was zijn broer Mike, een schuchtere min of meer verlegen naïeve man. De zich Doctor noemende Tico Croes was de beoogde kroonprins en opvolger van Henny Eman. Echter Tico werd een schandaal, hij had zich iets teveel toegerekend in- en uit de onroerend goed sector en zijn bemoeienis met “de racetrack” Dat werd hem fataal. De jonge onervaren Mike werd naar voren geschoven, om Tico te vervangen. Het resultaat voor de AVP tijdens de verkiezingen van 2001 was desastreus.
Tijdens de acht jaren van oppositie voeren, ontwikkelde Mike zich tot een – uiterlijk – minder schuchtere politicus. Hij leerde van zijn broer hoe hij mensen moest begroeten: met de rechterhand schudden en de linkerhand gemoedelijk op de linkerschouder van de gast leggen. Ook het “huggen” waar zijn broer bedreven in was, leerde hij aan.
De CDA-politicus Hans Hillen, voelde zich aangetrokken door de min-of-meer naïeve schuchtere Mike. Er ontstond een hechte vriendschap en Hillen werd de mentor van de jonge Mike. Hillen introduceerde Mike bij zijn politieke vrienden in Nederland en Europa. Zo ook bij Laurens Jan Brinkhorst en de Koninklijke familie. Tijdens de kadertrainingen van het CDA leerde Mike veel en kreeg een goed netwerk. De huidige KLM directeur Teulings bijvoorbeeld.
Dat dit vruchten afgeworpen heeft blijkt uit de verkiezing overwinning in 2009. Mike had de wind mee. Het CDA zat trok nog aan de politieke touwtjes in Nederland en Hartman zorgde weer voor een goede KLM verbinding. Met zijn “green” ideeën werd de Nederlandse zakenwereld benaderd en subsidiepotten werden in het vooruitzicht gesteld.
Mike liet zich omringen met allerhande adviseurs, die de geldstromen wel zagen zitten. Lekker mee uit de ruif eten, noemen ze dat. Gewiekste adviseurs weten hoe je iemand moet inpalmen: ‘aap wat heb je mooie jongen’ Mike was – en is – niet instaat om hun paaigedrag te doorzien.
Tot grote pech van Mike nam de invloed van het CDA in de Nederland drastisch af.het CDA klopte zich graag op de borst dat Aruba het “zo goed deed” De VVD en PvdA lieten Aruba nog even in de waan. Aruba werd wel voorzichtig gesouffleerd dat het allemaal wel in de landsbegroting moest passen. Maar Mike zag geen beren op zijn weg. Zijn adviseurs hielden wijselijk hun mond, een lege portemonnaie, daar waren ze geen – dure – adviseur voor geworden.
Mike werd nog even op het verkeerde spoor gezet toen Nederland een toezegging deed om in te schrijven op een Arubaanse staatslening van $240 miljoen. Nederland stelde wel een voorwaarde: controle.
De nuchtere Nederlanders hadden allang gezien hoe – lees vooral, de adviseurs – Mike met bakken geld smeet dat niet verantwoord was en uitsluitend bedoeld om het prestige van – lees weer, de adviseurs – Aruba op te vijzelen. Kortom het was een doorn in het oog van vele Nederlandse ambtenaren en politici: de praalhanzende adviseurs van Mike Eman. Afgunst? Wellicht.
Rutte, Plasterk en hun ambtenaren speelden hun kaart om algehele controle te krijgen, goed uit.
Mike dacht dat zijn politieke vrienden hem wel zouden helpen. Een misrekening. Zijn CDA vriendjes waren al gekortwiekt. Maar bovenal: in de politiek heb je geen vrienden. Wel mannen en vrouwen die je maar al te graag pootje willen lappen. In Nederland moet je niet je kop uitsteken boven het “groene” maaiveld!
Mike kan nu wel bovenop de tafel gaan slaan en allerlei tragische heldentaal uitslaan. Het zal hem niet baten. Hij is nog steeds naïef. Zijn adviseurs weten en wisten dat.