Door Dick Drayer
Henri ‘Harry’ Jacques da Silva is is honderd jaar oud. Hij heeft zelf nooit gedacht dit magische getal te halen. Maar toen hij de negentig gepasseerd was, kwam elk jaartje daarna eigenlijk vanzelf. Honderd, waarom ook niet! ” Het is alleen jammer dat de mensen met wie je die honderd jaren wilt delen, er niet meer zijn”, zegt Harry. “Gelukkig heb ik mijn kleinkinderen, die zorgen goed voor me.”
Harry schuift nog eens in de stoel waar hij het grootste deel van de dag in door brengt. “Door moet brengen”, zegt hij later. Het fotoalbum dat naast hem op tafel ligt, maakt duidelijk waarom: het oude lichaam van nu, was eens een pronkstuk voor de meisjes. Gebruinde en vergeelde foto’s met krullende kartelrandjes vertellen het verhaal van een knappe en gespierde jongeman, eentje met een mooi stevig figuur; het lijken wel ‘selfies’!
1932
Het fotoalbum begint in 1932. Harry is dan 17 jaar oud en vertrekt van Suriname naar Curaçao. Het eiland heeft dringend behoefte aan allerlei mensen vanwege de groei van de olie-industrie.
“Ik was leraar Engels en verdiende in Paramaribo 35 gulden per maand met lesgeven. In de buitengewesten kon je 75 gulden verdienen, maar op Curaçao kreeg je 150 gulden per maand. De beslissing om te verkassen was snel gemaakt.”
Oorlog
Curaçao wordt zijn nieuwe thuis. Over terugkeren dacht Harry niet. ook niet als in 1940 de oorlog uitbreekt. Op Curaçao wordt alles wat Duits is gevangengenomen en geïnterneerd op Bonaire. “Ik ging bij de burgerwacht en moest ‘s nachts controleren of mensen hun licht wel uitdeden. Door de dreiging van Duitse onderzeeboot aanvallen had de gouverneur besloten dat het eiland elke avond alle lichten uit moest doen.”
Op 16 februari 1942 wordt Curaçao aangevallen door een Duitse torpedoboot. Harry kan het zich goed herinneren, want de avond ervoor is hij gaan stappen met z’n maatjes. Omdat het altijd zo rustig is, besluit hij te spijbelen en zich niet te melden voor de wacht. Het is 73 jaar geleden, maar Harry vertelt het met een schuldgevoel van gisteren. “Je hebt een primeur, want dit heb ik nog nooit aan iemand verteld.” Harry lacht, zijn schuldgevoel is meteen verdwenen en met ondeugende pretoogjes kijkt hij om zich heen.
Alles met mate
Het hoort een beetje bij hem. Gevraagd naar het geheim van honderd, zegt Harry: “alles doen met mate en sommige dingen helemaal niet.” Tot de laatste categorie behoort bijvoorbeeld de politiek. Harry is er niet in geïnteresseerd. Bevraagd naar de beleving van 30 mei, zegt hij gedecideerd: we moesten omrijden, dat kan ik me nog herinneren. En een dag later, toen de revolutie alweer voorbij was, ben ik foto’s gaan maken van de ruïnes van Willemstad.”
Door dagelijks te trainen houdt Harry zijn spieren in conditie. zijn stevige torso valt op. In ieder geval bij Maria Rosiers, met wie hij in december 1943 trouwt. Zij had zijn foto zien hangen en was op slag verliefd. Samen krijgen ze twee kinderen en drie kleinkinderen. Vorig jaar moest Harry zijn zijn vrouw Rita begraven, het jaar ervoor zijn dochter Maia.
Meisjes
Harry is honderd en heeft geen nieuwe getal als streefjaar opgenomen. “Ik denk elke dag: wat kan ik nog doen? Maar er is ook teleurstelling, ik kan niet alles meer doen. Vier of vijf jaar geleden heb ik nog geschermd, dat was leuk. Ik was in 1983 kampioen Sabel, in 1973 was ik kampioen Floret.” Nu doet mijn kleindochter dat ook, dat is mooi.
Op zijn bucketlist heeft Harry nog één ding staan: terug naar Suriname. “Niet om daar te wonen, maar om het nog een keer te zien. In mijn dromen ben ik heel dikwijls in Suriname. Dan sta ik op de plekken waar ik vroeger naar de meisjes keek. Trouwens, ik kijk nog steeds naar jonge dames. Dat verleer je in geen honderd jaar!”
Bron: AchterkantVanCuracao