WILLEMSTAD — Enkele dagen na de première van ‘Tula the Revolt’ kregen de lokale cast en crew dinsdag de kans om de speelfilm in Teatro Luna Blou te bekijken.
Voor velen is het de eerste keer dat ze zichzelf terugzien op het witte doek.

‘Ata mi nòmber ei’, roept iemand in de zaal als de aftiteling op het scherm afdraait.
Zo’n 180 man heeft net de 1 uur en 42 minuten durende film over de grootste slavenopstand in de Curaçaose geschiedenis gezien.
Dat dit belangrijke deel van de lokale geschiedenis voor het eerst verfilmd is, wordt door iedereen als een mijlpaal gezien.

Als het applaus in de zaal is weggeëbd neemt co-producer en cinematographer Dolph van Stapele het woord.

“Curaçao is met deze film op een bijzondere manier op de kaart gezet.
Regisseur Jeroen Leinders en ik wilden de bewustwording van ons stukje historie vergroten.”

Volgens Van Stapele is het verhaal van Tula, de slavenopstandleider, nog steeds actueel.
Door het verhaal over een man te vertellen die durfde op te staan tegen zijn onderdrukkers en opkwam voor vrijheid, gelijkheid en broederschap, hoopt hij het beeld over onderdrukking te verruimen.

“Wellicht dat deze film een goede aanzet zal zijn.”

Hazel Sparen, die slaaf Pedro in de film speelt, vindt het afschuwelijk om zichzelf op het scherm te zien, toch staat hij na afloop te glunderen.

“Ik hou van acteren, het kruipen in andermans huid, maar jezelf terugzien is niet fun.”

Hij looft de film.

“Het is goed in elkaar gezet.
Het mooist is dat het volledig op Curaçao is gefilmd.
Het eiland is prachtig in beeld gebracht.
Vaak weten Curaçaoënaars niet hoe mooi Curaçao is.
Voor toeristen is de film ook een ‘advertentie’ om naar het eiland te komen.
Zij houden van de verschillende landschappen die in de film terugkomen.”

Ook Ronald Richardson is onder de indruk van de pracht van de Curaçaose flora in de opnames.

“Ik heb de film zojuist voor het eerst gezien”

, zegt de acteur die als ruiter in beeld komt.
Voor hem was Tula the Revolt een leuke kans om een grote filmproductie van dichtbij mee te maken. Hij heeft één kritiek op de film:

“De editing had beter gekund.”

Kritiek
In Nederland is de film met wisselende kritiek ontvangen.

De film zou volgens de recensenten niet op alle fronten zijn geslaagd.
Oppervlakkig en met een te laag tempo.
Volgens de Volkskrant zorgt het gebrek aan cinematografische aspiraties ervoor dat Tula The Revolt zich laat bekijken als een verfilmde Wikipediapagina.
Wel is iedereen het erover eens dat het thema meer aandacht verdient.
Met gemengde gevoelens laat Van Stapele de kritiek die op zijn film is gekomen over zich heen komen.

“Aan de ene kant ben je gevoelig voor kritiek, maar het blijft de individuele benadering van de kijker”

, zegt de producer.

“Dan heb je ook mensen die zo geraakt zijn door het thema dat ze er niet mee bezig zijn of de film wel goed in elkaar zit.”

Artistiek gezien is de film ‘de baby’ van de drie zakenpartners Van Stapele, Ronald Nije en Jeroen Leinders.
Laatstgenoemde is inhoudelijk verantwoordelijk voor de film.

“We hebben heel erg ons eigen kunstje gedaan. Ik ben echt de cameraman en Jeroen is meer geneigd om een verhaal te vertellen. Ik heb dat een stuk minder”

, vertelt Van Stapele.

“Voor de film hebben we heel erg de verhaallijn van Tula gevolgd.
We zijn daar niet van afgeweken.
Hierdoor zijn we niet diep gegaan.
Het is een hele duidelijke keus geweest.
Als we misschien over het tienvoudige budget beschikten, hadden we het verhaal in een bredere historische context kunnen plaatsen, maar daar hebben we niet over nagedacht”

, zegt Van Stapele.

“Bovendien heb je daar een heel ander onderzoek voor nodig.
Ons budget is geen Hollywood-budget.
Hollywood zou voor een dergelijke historische film vijf keer het budget uitgeven. Tula the Revolt is zonder enig filmfonds tot stand gekomen.
Het is echt een ‘independent’ film.
Ik zie de film absoluut als eerste aanzet voor meer producties over de slavernij.
Er zijn heel weinig films over dit thema.
Laat dit een nieuw hoofdstuk zijn voor het maken van films over die periode.
Ons doel was om meer bewustwording over de slaventijd te creëren.
De slavernij wordt op Curaçao anders beleefd dan in Nederland”

, zegt Van Stapele.

De naweeën van de slavernij leven volgens de producer nog bij de nazaten van de Afrikanen, terwijl in Nederland de meesten niet bewust zijn van het feit dat Amsterdam bijvoorbeeld met de winst van de slavenhandel is opgebouwd.
In Nederland is de film gebruikt om de kennis van de slaventijd onder jongeren te testen, vertelt Van Stapele.
Jongeren kregen voor een item van het tv-programma Editie NL de film te zien.
Uit de reacties bleek dat ze weleens van slavernij gehoord hebben maar dat het verhaal van Tula ‘totally new’ voor hen was.
Volgens Van Stapele is het heel belangrijk dat mensen voor een genuanceerder beeld de geschiedenis kennen.
Vijf jaar lang hebben de mannen gebuffeld om de film te maken.

Van Stapele:

“Het was een ‘quite impossible movie to make’, maar we hebben het gefixt.
Het was een gekkenhuis.
Dat ligt ook heel erg in het feit dat we het zelf produceerden en zelf moesten uitvoeren.
We wilden per se 2013 halen omdat dit jaar 150 jaar afschaffing van de slavernij wordt herdacht.
Dat heeft de boel op scherp gezet.
We moesten er drie keer zo hard voor vechten.”

Tot nu toe trekt de film volle zalen op Curaçao.
Dat lag ook in de lijn der verwachting.

“Iedereen wil het zien”

, zegt Van Stapele.

Intussen zijn de filmmakers benaderd door een bedrijf die Tula the Revolt in het Caribisch gebied wil uitbrengen.
De makers schrijven de historische film nu in voor (zwarte) filmfestivals in de Verenigde Staten en Canada.