door Amigoe verslaggever Linda Reijnders
ORANJESTAD — Karin Bosman (44), auteur van het boek ‘Spugen op de tosti van Hans’, kaart seksuele intimidatie op de werkvloer op Aruba aan. Zij vecht in Nederland om opname in het Wetboek van Strafrecht en is hierover ook in gesprek met Arbeid-minister Paul Croes. De auteur gaf een presentatie aan de universiteit van Aruba (UA) waaruit blijkt dat het hier een groot probleem is waar men zich geen raad mee weet.
“Huilend vertelde een vrouw mij tijdens de presentatie hoe zij slachtoffer is geweest van haar meerdere in het bedrijf die haar seksueel intimideerde. De moed om haar verhaal naar buiten te brengen werd beloond met een applaus van alle aanwezigen”, zegt Bosman over de presentatie eerder dit jaar aan de universiteit. Er waren verschillende personeelsmanagers van bedrijven, instanties en particulieren als toehoorder aanwezig. Bosman zelf is jarenlang slachtoffer geweest van seksuele intimidatie door haar voormalige baas en schreef daarover het boek ‘Spugen op de tosti van Hans’. “Ik ben hier om dit probleem bespreekbaar te maken en ik heb als doel om seksuele intimidatie op te nemen in het Wetboek van Strafrecht binnen het Koninkrijk. Daarover ben ik in Nederland in gesprek met Jeroen Recourt, Tweede Kamerlid van PvdA. Hier heb ik met Arbeid-minister Paul Croes om tafel gezeten.” Seksuele intimidatie op de werkvloer is beter aan te pakken wanneer het strafrechtelijk vervolgd kan worden, want je koppelt het los van het bedrijf. “Nu heerst er angst vanuit het bedrijf om dit aan te pakken, want het schaadt een imago. Maar als de dader persoonlijk kan worden aangepakt, is het een ander verhaal. Het versterkt de zaak voor zowel werkgever als werknemer.” Sinds 2013 is het hier in ieder geval in het Burgerlijk Wetboek opgenomen, laat directeur van Directie Wetgeving en Juridische Zaken, George Croes, weten aan Amigoe. “Maar de overheid kan er dus weinig mee, want het is civiel recht, iets tussen werkgever en werknemer.” Daar wringt de schoen, want de dader is vaak iemand op een hoge positie binnen het bedrijf, maakt Bosman duidelijk. “Bijna altijd staat het slachtoffer in rang onder de dader.”
Aanranding in de keuken
Na haar presentatie kwam zij bij terugkeer in Nederland tot het besef dat zij het probleem levend moest houden. “Na het indienen van een petitie bij de Tweede Kamer pakte Lodewijk Ascher het op door een campagne over pesten op de werkvloer te beginnen. Maar uiteindelijk verstilt zoiets weer. En ik heb de belofte gemaakt naar de slachtoffers toe die ik sprak, om dit juist niet in de doofpot te laten verdwijnen”, aldus Bosman. Dus toog zij naar Aruba om in gesprek te gaan met, zoals reeds genoemd: de minister, instanties en personeelsmanagers. “Het is een taboe hier. Personeelsmanagers weten niet wat zij ermee aanmoeten, slachtoffers zijn bang om hun baan te verliezen en hoe moet dat dan thuis? Alleenstaande vrouwen zijn kwetsbaar, maar ook stagiaires. Ik gaf een lezing op IPA en daar kwamen ervaringen van studenten naar voren die ik schokkend vond, het ging tot halve aanrandingen bij een koelkast in de keuken.”
Agressie, geweld en intimidatie
Bosman sprak ook met slachtofferhulp, het blijf-van-mijn-lijfhuis, Cedehm en een stichting van mannen die jeugdige jongens op het rechte pad wil houden. “Ik heb beloftes gemaakt aan mensen om op dit onderwerp te blijven duwen en eraan vast te houden. Ik ben in onderzoeken en rapporten gedoken om uit te zoeken hoe je zoiets kunt voorkomen. Hoe je jezelf wapent tegen deze terreur.” Haar is gevraagd een workshop op te zetten voor personeelsmanagers, want dat zijn meestal de eersten die signalen ontvangen en het zouden moeten zien. “De eerste workshop is hier achter de rug en wat opviel, is dat deelnemers erkenden dat dit ook met hen was gebeurd. De personeelsmanagers gaven aan het erg moeilijk te vinden hiermee om te gaan.” Zij noemt het liever agressie, geweld en intimidatie op de werkvloer dan pesten. “In Nederland kost het de staat al een vier miljard euro per jaar. Anderhalve week geleden pleegde een docente nog zelfmoord, omdat zij het pesten niet meer trok. Het heeft een niet te verstane impact op je hele leven.”
Macht
Voor Bosman was de tijd in het bedrijf waar zij slachtoffer was een hel, maar ook de periode erna toen zij de rechtbank inging. “Rechters zijn nog heel onwennig met dit fenomeen. Bij mij werd enkel een waarschuwing gegeven aan de dader, maar ik ben door de tegenpartij voor van alles uitgemaakt en afgeschilderd als een hoer.” Haar advies is dan ook om een rechtszaak te voorkomen en het probleem op de werkvloer aan te pakken. “Maak het bespreekbaar en vooral personeelsmanagers moeten het serieus nemen. Zij hebben de verantwoordelijkheid hiervoor en een bedrijf heeft bijna altijd een beleid dat pesten en discriminatie verbiedt.” De positie van de vrouw is in deze regio wellicht nog kwetsbaarder dan in Nederland en mannen reageren vaak met: zij vroeg er toch zelf om. Vrouwen kleden zich vaak vrouwelijker hier, maar nooit mag een aantrekkelijk uiterlijk een aanleiding zijn. “Al kom je naakt naar je werk, het is de zorgplicht van de werkgever om seksuele intimidatie te verbieden.” Over het algemeen heeft het trouwens niets met uiterlijk of leeftijd te maken, stelt Bosman. “Het gaat niet om seks, maar om macht. De dader wil kleineren om zichzelf beter te voelen.”
Bron: Amigoe