Deze week heeft de Curacaose gevolmachtigde minister Marvelyne Wiels een nieuwjaars bijeenkomst gehouden.

Ik kwam daar achter omdat een andere Curacaose krant er verslag van deed. Zelf had ik, toch al jarenlang correspondent in Nederland voor het Antilliaans Dagblad, geen uitnodiging gekregen.

Dat is niet per ongeluk gebeurd, het is al vaker voorgekomen. Mevrouw Wiels heeft namelijk een hekel aan journalisten die ‘onverveerd’ over haar handel en wandel berichten. Zij heeft medewerkers die door haar voorgangers hooglijk werden gewaardeerd weggetreiterd of naar een benauwd zolderkamertje dan wel een van daglicht verstoken kelder verbannen.

Media die berichten over de aanhoudende reeks misstanden op het Curacaohuis sinds mevrouw Wiels er de scepter zwaait kunnen het ook schudden. NOS-correspondent Dick Drayer ontsnapte twee jaar geleden maar net aan een pak slaag.

Fysiek bedreigd ben ik nooit, maar ik ben wel tot persona non grata verklaard. En dat omdat ik mijn werk naar behoren probeer te doen. De berichtgeving heeft er toe geleid dat er inmiddels drie onafhankelijke onderzoeken naar het gedrag van Wiels zijn ingesteld – onder meer door de Ombudsman – met alledrie dezelfde uitkomst: op het Curacaohuis heerst een angstcultuur, Wiels heeft medewerkers vernederd, geintimideerd, bedreigd en weggewerkt en friends & family aangesteld in niet bestaande vacatures, zij heeft haar cv bij elkaar gefantaseerd en heeft tegenover de onderzoekers en de rechter leugenachtige verklaringen afgelegd en smijt met geld.

Zo liet zij haar ambtswoning voor duur geld verbouwen en drukte zij de aankoop door van twee miljoenen kostende monumentale panden in Den Haag met drie keer meer vloeroppervlak dan nodig is.

Ook werd er nog even voor 40.000 euro een tuin met fontein aangelegd. Naar de achtergelaten, maar nog altijd niet verkochte kantoorvilla’s aan de Badhuisweg is niet meer omgekeken dus die verkeren inmiddels in een staat van verval.

Terug naar de nieuwjaarsreceptie. Dat ik niet ben uitgenodigd vind ik persoonlijk absoluut niet erg. Dat soort bijeenkomsten (gaap-gaap) zijn de onaantrekkelijkste kant van mijn vak. De meeste gasten gaan er met grote tegenzin naar toe, alleen maar omdat ze er vanwege hun functie niet onderuit kunnen. Dus in die zin heeft mevrouw Wiels mij een groot plezier gedaan.

Maar het deugt natuurlijk van geen kant dat een officiële vertegenwoordiger van de Curacaose regering openlijk discrimineert door de ene krant wel en de andere krant niet uit te nodigen. Op Curacao kan dat.

Zo kan ik mij herinneren dat toenmalig Amigoe-journaliste Marjo Nederlof door minister-president Myrna Godett de toegang tot haar persconferenties werd ontzegd. Ze zou te kritische vragen stellen. Het AD toonde zich toen overigens solidair met de concurrent door de persconferenties van de premier te boycotten zolang Marjo Nederlof niet welkom was.

Dat was in 2004, maar veranderd is er niets zoals ook uit het rapport van Transparency International van 2013 is gebleken.

René Zwart is parlementair correspondent in Den Haag voor het Antilliaans Dagblad. Lees meer…