Column Renée van Aller en John de Vries

Bas Heijne feliciteerde ons allemaal in het NRC-Handelsblad van 27 december 2014. Rond deze feestdagen wordt er een voorspelbaar en koesterend beroep gedaan op ons betere ik.

“Driehonderd dagen per jaar gaat het over jezelf en de laatste dagen van het jaar zijn voor de Ander.
De kerstgroet van de Paus was ook daarom zo’n vlammende verrassing. Zonder pardon somde Franciscus de zonden van zijn gehoor op, in vijftien schrijnende punten – men voelde zich onsterfelijk, immuun of onvervangbaar, men werkte excessief hard, raakte geestelijk ‘versteend’, plande te veel, werkte slecht samen, zag de ander vooral als rivaal, er werd teveel gekletst en geroddeld, men keek te slaafs op naar meerderen, te weinig om naar anderen, men liep rond met een begrafenisgezicht, bewoog zich het liefst in een klein, besloten kringetje, wilde van alles steeds maar meer, en er heerste een grote hang naar winst en exhibitionisme. En dan was er nog de spirituele Alzheimer.”

Zijn gehoor kon slechts een flauw applausje opbrengen voor de herderlijke kerstgroet. “Speelt de Paus met vuur?”, vraag Heijne zich af.

“Men kan immers plotseling het leven laten, als men de dingen bij naam noemt, zoals paus Johannes Paulus I. Hij overleed na een maand Paus te zijn geweest. Franciscus leert ons dat het mogelijk is, dat we door onze fouten in te zien, ons wat beter gedragen. Dan is al veel gewonnen. Woorden zijn pas echt mooi als ze ook pijn doen”, besluit Heijne.

Voor onze overheden gaan de pauselijke vermaningen ook op. Regelmatig wankelen onze regeringen op de rand van de afgrond door corruptie, eigenbelang, vriendjespolitiek, roddel en achterklap.

Ondermijning rechtsstaat
Door een onderling meningsverschil over de ziektekostenverzekeringen in Nederland, wankelde de Nederlandse regering recent. Die ontwikkelingen zijn van belang voor het hele Koninkrijk. Al jaren stijgen de kosten voor de gezondheidszorg sneller dan de economie. Dat komt ondermeer door het aanbod en de nieuwe medische ontwikkelingen. In Nederland bestond vroeger het ziekenfonds tot een bepaald inkomen en daarna was men vrijwillig verzekerd. Deze verzekeringen functioneerden zonder noemenswaardig winstoogmerk. Sinds 2006 heeft de voortvarende Nederlandse regering de ziektekostenverzekeringen geprivatiseerd en is marktwerking de reddende engel. In 2006 en 2007 bestond er nog een no-claim regeling. Sinds 2008 is er een eigen risicoregeling die jaarlijks stijgt evenals de maandelijkse premie. Daarnaast wordt steeds minder vergoed. Nu wenste de minister van Volksgezondheid Schippers, dat de marktwerking nog verder werd doorgevoerd. Daarom moesten de verzekeraars hard onderhandelen over de kwaliteit van de zorg met de aanbieders van de zorg. Er moet nog steeds bezuinigd worden, wat ten koste gaat van de patiëntenzorg. De criteria van kwaliteit, goede zorg en betaalbaarheid zijn voor de verzekerden volstrekt onbekend. Zo bleek er ook opeens een uitgeklede budgetpolis te bestaan, die inmiddels 600.000 verzekerden hebben aangeschaft. Zij realiseerden zich niet dat een groot deel van de zorg door die ‘goedkope’ polis niet meer vergoed wordt en dat zij daardoor persoonlijk ernstig in de problemen kunnen komen. Nu moet elke patiënt eerst informeren bij zijn verzekeraar of zijn behandeling wel vergoed wordt. Is er geen overeenkomst met de instelling of de behandelende arts dan wordt slechts 75% of nog veel minder vergoed. De bedoeling is dat binnenkort de zorg niet meer vergoed wordt als de verzekeraar geen overeenstemming heeft bereikt met de instellingen en zorgverleners, behalve in spoedgevallen. Dit ziet er dus voor bevolking zeer angstaanjagend uit. Maar geen minister of politieke vertegenwoordiger, die ons dat meldde. De gehele herziening van de zorg ten koste van de patiënt, was al door de Tweede Kamer geaccepteerd, toen drie senatoren dwars gingen liggen en het voorstel van wet niet werd goedgekeurd omdat er geen vrije artsenkeuze meer was voor iedereen.

Het gesneuvelde wetsvoorstel van minister Schippers voorzag in een vergroting van de macht van zorgverzekeraars ten opzichte van ziekenhuizen. We moeten ons dan wel realiseren, dat verzekeraars wel degelijke met een ruimhartig winstoogmerk werken. Dus hoe kan de patiënt daarvan beter worden? Door het optreden van de senatoren ontstond veel politiek wapengekletter en dreigde de minister met onnoemelijke sancties. De premier meldde zelfs blijmoedig dat als het niet linksom lukte, dan zou de regering het rechtsom doordrukken. Er zou dan een aangepast voorstel komen waarin de gewenste regeling zou worden doorgezet via algemene maatregelen van bestuur (AMvB). Daarvoor is geen goedkeuring nodig van het parlement. Dat dit een aantasting van de rechtsstaat is, omdat het parlement buiten spel wordt gezet, leek de voorstanders een geoorloofde en uitstekende uitweg. AMvB’s zijn slechts bedoeld als uitvoeringsregelingen. De essentie van een regeling hoort altijd in een wet te worden geregeld. In het Caribische deel van het Koninkrijk zijn de partijen die de regering steunen het altijd eens met alle wetsvoorstellen. Er wordt kennelijk zelden inhoudelijk naar gekeken. De VVD en de PvdA hadden deze funeste voorstelling samen in scene gezet. Die partijen zullen bij de komende verkiezingen dus ernstige verliezen lijden.

“Mocht de dreiging met een AMvB niet worden teruggenomen, dan loopt het kabinet grote risico’s. Zeker is dan dat D66, ChristenUnie en SGP tegen het nieuwe wetsontwerp zullen stemmen. Dat wordt dan sowieso door de Eerste Kamer met grote meerderheid verworpen.”

Dat zegt Hans Wiegel in het NRC van 23 december 2014.

“De kern van de kwaal is dat de coalitie haar verhouding met het parlement heeft bedorven. De hang naar macht heeft het gewonnen van het respect voor de volksvertegenwoordiging. Een elementaire blunder. Er past maar één reactie: van tafel die dreiging.”

Naar onze mening heeft de regering zich schuldig gemaakt aan ‘canailleus gedrag’ om in de stijl van Max Moszkowicz te blijven. Zouden onze politici nevenfuncties of belangen hebben bij de zorgverzekeraars? Misschien zijn ze daar wel commissaris? Het lijkt erop of Nederland aan het afglijden is naar een bananenrepubliek. Dit betoogt René Zwart in het AD van 23 december 2014. Als redding wordt de aanpak van premier Eman aangedragen. Dat lijkt ons niet de oplossing voor de veelzijdige en diverse rampen die de verschillende overheden in het Koninkrijk bedreigen. Nederland heeft al langdurig bezuinigd, dat zou wel wat minder kunnen. Op de BES-eilanden wordt te eenzijdig en verkeerd bezuinigd. Op Curaçao, Sint Maarten en Aruba is nog nooit wezenlijk bezuinigd, maar is de economie constant ‘gestimuleerd’. Die stimulering leverde geen stabiele, groeiende en bloeiende economie op. Waarom niet meneer Zwart? Zo komt de heer Zwart dan via een onbegrijpelijke omweg weer bij de arbitraire aanwijzingen uit. Dit was voorspelbaar in het kader van het grote gelijk, maar niet logisch. Pragmatisch is natuurlijk de cijfers van het toerisme weer voortvarend te laten groeien, maar waar blijven de bijbehorende inkomsten? Elk compromis wordt als een overwinning gepresenteerd, elke bezuiniging als een hervorming die Nederland of het Koninkrijk ‘beter’ maakt; dat dodelijke stopwoord van een zuiver pragmatische politiek doet het voortreffelijk. Er moeten grenzen worden gesteld, maar wie doet dat en wanneer. In Nederland stonden drie senatoren pal voor de burgers. Welke parlementariërs doen dat in de rest van het Koninkrijk? De senaat heeft zich niet als stemvee laten gebruiken maar een groot deel van de parlementariërs doet dat wel.

Dagobert Duck
In Aruba zijn we op weg naar de ‘dagobertducktaks’, zo vrezen wij. Te weinig inkomsten en te grote gaten in de begroting. Dat kan alleen worden verbeterd door lastenverzwaring. Dat is altijd nog beter dan alle ambtenaren naar huis sturen. Dat levert teveel burgerlijke ongehoorzaamheid en sociale onrust op. De ‘dagobertducktaks’ is bedoeld voor de vermogens van superrijke mensen. Die zijn er helaas niet genoeg in Aruba, dus krijgen we allemaal te maken met een algemene verhoging van belasting. We blijven onze overheden vertrouwen, ondanks dat ons vertrouwen behoorlijk beschadigd is. Onze overheden staan pal achter ons. Van een crisis maken zij een oplossing. En wij? Kijken, luisteren en gemotiveerd onze parlementariërs ondervragen.

©2014 Renée van Aller en John de Vries

Renée van Aller en John de Vries schrijven hun artikelen vanuit een veelzijdige vakkundigheid voor de Knipselkrant Curaçao en de Amigoe. Op alle artikelen rust het copyright bij zowel de Knipselkrant Curaçao en Amigoe als de Auteurs.

Publicatie door: Knipselkrant Curaçao © 2010-2014