©2016 Renée van Aller en John de Vries
In de chique bijlage van het deftige Financieele Dagblad van 19 maart 2016 stond een fraai en rijk geïllustreerd artikel van Ron Kaal over het beroemde popidool Barbie. Haar schepper Ruth Handler presenteerde haar in een zwart-wit gestreept strapless badpak in 1959. Zij kwam volwassen ter wereld.
Ze bezit volmaakte maten en de eeuwige jeugd en is de perfecte vrouw. Ze heeft geen familie, noch een biografie en is altijd beschikbaar voor gretige genoegens. In de loop der jaren kreeg ze een uitgebreide garderobe, die paste bij haar nieuwe rol (stewardess, zakenvrouw, astronaut, ballerina, chirurg). Ze is een werkende vrouw, maar werd niet afgebeeld als hulpvaardige huisvrouw. Ze gaat met de tijd mee wat oogopslag, kapsel, maten en garderobe betreft.
Waarom Barbie zo succesvol is komt door haar borsten en billen. Ze heeft geen lichaam maar een figuur dat dient als kleerhanger. Zij is het vrouwelijk ideaalbeeld, maar ook maakt zij gratis reclame voor de plastische chirurgie. In 1961 verscheen Barbies vriendje Ken. Na 43 jaar gingen ze uit elkaar. Hij was een accessoire, evenals haar tas. Zij bestaat in een feeëriek feuilleton. Barbie werkt symbolisch. Het is vooral dansen in de juiste kleding totdat de rijke echtgenoot binnenboord is. Ze verbeeldt de eeuwige voorbereiding op het huwelijk, maar leeft in een wereld vol met afspraakjes en feestjes.
Handboek der voorzichtigheid
Helen Gurley Brown schreef in 1962 het boek Sex and the Single Girl. De schrijfster was jarenlang hoofdredacteur van het damesblad The Cosmopolitan (bestaat in de VS sinds 1886). De Nederlandse versie zegt het aangrijpend. “Cosmo helpt miljoenen vrouwen om het beste uit zichzelf te halen en hun leven te leiden op de manier waarop zij dat willen.” De Cosmo ziet de vrouw als slim, sexy en met beide benen op de grond. Cosmo inspireert en adviseert, ook over seks. De moderne vrouw moet carrière maken, zich goed kleden en zich aantrekkelijk presenteren. Zo kan zij overtreffend trouwen met een rijke succesvolle man uit een hoger milieu. Seks is daarbij het lokaas, geen doel maar middel. Hoe hem te vinden en te houden leert Cosmo. Uit onderzoek uit 2013 bleek dat er geen vrouw bestaat met de maten van Barbie. Haar brede schouders en smalle heupen zijn meer mannelijk dan vrouwelijk. Een stijgend aantal vrouwen laat zich plastificeren, met siliconen opvullen en aanpassen aan het ideaalbeeld.
Slim blondje of seksheks
Er is zelfs een tentoonstelling gewijd aan het idool. Voor de tentoonstelling over Barbie zie: www: artsdecoratifs.fr. In bepaalde kringen van homoseksuelen en travestieten heeft zij een cultstatus. Ook lijkt ze op de onschuldige playboy bunnies en playmates met ingesnoerd middel en opgestuwde borsten, die zoveel heren van stand stomend sensueel vermaakten. Seks houdt ons allen bovenmatig bezig. Smult u ook zo in het geniep van al die schandalen, vooral als een bekend persoon weer verwikkeld is in een dampend seksschandaal (Profumo)? En wij?
Wij moeten ons maar behelpen met onze saaie wettige wederhelft. Bent u daar ook zo op uitgekeken? Hoe het zit met seks in het dagelijks leven wordt historisch en opwindend uitgewerkt door Michel de Montaigne (1533), een Frans filosoof, schrijver en politicus uit de Franse renaissance. In zijn belangrijkste werk, Essais, bestudeert hij de mensheid en zichzelf. Zijn essay, ‘de sporen van het vuur, over liefde en wellust’ is leerzaam.
Bij de oude Grieken was de vrouw een wild en wuft wezen. Socrates schreef al voorschriften voor courtisanes. Veel Griekse filosofen schreven over seks en het huwelijk en verkozen vaak de herenliefde boven de dames. De heren moesten wel jong zijn (tot ze donsgroei kregen op het gezicht). Het huwelijk dient voor de voortplanting en om bezittingen veilig te stellen.
En zoals steeds heerst de dubbele moraal. De man mag hitsig en onkuis zijn, de vrouw niet. De duivel zit in de lendenen, zei de heilige Hiëronymus al. In het oude Griekenland was het fatsoenlijk om de kost te verdienen als schandknaap of prostituee. Waarom is enerzijds de geslachtsdaad zo opwindend en anderzijds zo eerloos en schandelijk? Is de liefde een vleugje tastbare werkelijkheid vermengd met koortsdromen en veel ijdelheid, vraagt onze filosoof zich af. Aarzelend komt hij tot de conclusie dat vrouwen zich niet moeten laten overheersen door mannen. Dan zitten ze op de schopstoel.
Is een vrouw veroverd dan heeft de man geen interesse meer. Jagersinstinct en zo. Komt de vrouw dan niet verder dan prooi? Wellicht veranderen de opvattingen als vrouwen blijvend financieel onafhankelijk kunnen blijven en niet meer omhoog hoeven te trouwen, omdat ze van zichzelf al aanzien hebben. Misschien worden ze dan minder prooi en meer gelijkwaardig? Het zou ook nuttig zijn als vrouwen anders tegen hun soortgenoten aankijken. Waarom vrouwen elkaar meestal als potentiële concurrenten zien voor de aandacht van HEM, begrijpen wij niet.
In feite is in het ideaalbeeld van de vrouw en de man nog weinig veranderd. Maar er is hoop, zelfs als vrouwelijke en mannelijke parlementariërs met elkaar op de vuist gaan. Huiselijk geweld is voor een volgende aflevering. Graag horen wij uw positieve aanbevelingen over het boeiend houden van een wederzijdse relatie. Wij zien te veel narigheid en zoeken naarstig naar een oplossing. Renée van Aller&John de Vries.
Renée van Aller en John de Vries
Renée van Aller en John de Vries schrijven hun artikelen vanuit een veelzijdige vakkundigheid voor de Knipselkrant Curaçao en de Amigoe. Vanuit hun kennis en ervaring, toetsen ze de theorie in de praktijk. Renée werkte als jurist lange tijd voor de Universiteit van Aruba en de Arubaanse overheid. John J.P. de Vries was jarenlang werkzaam als jurist bij de overheid en voormalig hoofd van de Arubaanse veiligheidsdienst. Zij presenteren een analytisch en onderbouwd oordeel op actualiteiten. Op alle artikelen rust het copyright bij zowel de Knipselkrant Curaçao en Amigoe als de Auteurs.
Publicatie door: Knipselkrant Curaçao © 2010-2016
Zit er iemand anders onder de nam van Renée van Aller te reageren of is het John de Vries of gaan we nu columns schrijven en daar dan zelf op reageren?
Begrijpen wij u goed als u zegt dat slechts een jonge frisse, flitsende dame met de juiste vormen en stomende seks goed terecht komt via een heer met vooruitzichten? De dames doen het qua vooruitzichten en opleiding tegenwoordig veel beter dan de heren. Zouden de heren zich niet wat meer voorkomend en bereidwillig naar de dames moeten opstellen en niet alleen aan hun eigen genoegens denken, maar ook aan de hare? En als we 30 jaar verder zijn en het verval heeft toegeslagen wat dan? Heeft dan elke man en vrouw het recht een nieuw en jong vervangend exemplaar te versieren?
We willen graag van u weten wat de ingrediënten zijn voor een levenslange kalmerende en kokende cohabitatie, onderling begrip, vriendschap en vermaak. Zijn dat gedeelde voorkeuren, het kunnen luisteren naar elkaar, weten dat je zelf niet perfect bent, maar een dikke voldoende krijgt van je uitverkorene? Bovendien moet je beiden 100% voor elkaar gaan of niet? De onjuiste opvatting dat het gras elders groener is, kan die worden bedwongen? Of moet je je juist in fundamentele variatie storten als dame of heer om te weten wat echt de moeite waard is? Meerdere partners geeft ons tijd om dingen voor onszelf te doen. Dat is het voordeel van veelwijverij zeiden de dames in Senegal desgevraagd recent in een documentaire. De Senegalese heren waren voor veelwijverij, maar vonden het niet gepast voor de dames. Daarbij speelden religieuze overwegingen een belangrijke rol. Wij zijn meer voor gelijkwaardigheid. Als heren bysides hebben, dan gehuwde dames toch ook? Of kan dat niet? Is het comfortabel om je man of vrouw met anderen te moeten delen? Kunt u ons antwoord op geven op onze brandende vragen? Renée van Aller&John de Vries
“De Cosmo ziet de vrouw als slim, sexy en met beide benen op de grond.”
Het bovenstaande is een foute aanname. Zolang ze de beide benen op de grond houdt, kan ze haar doelen moeilijk bereiken. Natuurlijk kan de Kamasutra uitkomst bieden, maar enige lenigheid is dan wel gewenst.