©2015 Renée van Aller en John de Vries
Politici kunnen veel opsteken van Sepp Blatter die op 29 mei 2015 weer werd verkozen tot voorzitter van de FIFA. Voetbal lijkt veel op politiek. Wij zijn altijd beter dan zij. En als dat niet zo is, dan wekken we overtuigend die indruk. Onder druk kalm blijven en stralend over diepe verdeeldheid heen stappen, dat is de juiste aanpak. Voetbal werkt verbroederend, stelt Blatter, evenals politiek als er maar goed geschoven wordt.
Bart Hinke schreef fundamenteel over de verkiezing van Blatter in het NRC van 30 mei 2015.
“De schandalen rond WK-toewijzingen aan Rusland en Qatar en de recente arrestatiegolf waarbij zeven FIFA-officials werden opgepakt in Zürich wegens corruptie. Dat is zelfs in deze schemerwereld buitengewoon, maar kon de macht van Blatter niet breken. De Amerikaanse minister van Justitie Loretta Lynch sprak van “diepgewortelde, wijdverbreide en langdurige corruptie” bij de opgepakte FIFA-officials. Deze verdenkingen straalden niet genoeg af op Blatter om zijn benoeming te laten sneuvelen.”
Dat zal velen die het met regels niet zo nauw nemen in ons Koninkrijk hoop geven. Geloofwaardigheid telt niet. Loyaliteit en koudwatervrees voor een nieuwe leider hielden Blatter in het zadel ondanks het morele faillissement. In extase jezelf en je organisatie jubelend in stand houden. Dat is een magnifieke manoeuvre. Het kost wat, maar dan heb je ook wat, in ieder geval onsterfelijke roem voor zolang als het duurt.
Hinke haalde de slotconclusie van de sublieme strateeg Blatter aan:
“Sommigen vinden dat ik er te lang ben. Maar wat is tijd? Tijd is oneindig. We delen tijd op in delen. Zo wordt tijd kort.”
In die zin is de Kerstman de Paashaas. Donald Duck is ook sinds kort een beroemdheid in het Van Gogh museum berichtte het NRC op 30 mei 2015
“Een portret van Donald Duck geschilderd in de stijl van Van Goghs Zelfportret met grijze vilthoed uit 1887, hangt sinds gisteren in het Van Gogh Museum in Amsterdam. Het is voor het eerst dat we een wereldberoemd stripfiguur in ons museum tonen”,
zegt perswoordvoerder Gideon Querido van Frank.
Het Duck-schilderij, met olieverf op doek (30x50cm) geschilderd door illustrator Wouter Tulp, blijft de hele maand juni in het Van Gogh-museum hangen.”
Duidelijk is hoe men zichzelf moet verkopen. Binnenkort kunnen we Rutte, Eman en Asjes ook bewonderen in het Van Gogh. Vreedzaam om de tafel beroemd zitten te zijn.
Roze wolk van saamhorigheid
Op het recente IPKO deden pater familias Mike Eman (op de achtergrond) en woordvoerder René Herdé het weer weergaloos, evenals de omstreden Elmer Wilsoe. Berlusconi presenteerde zichzelf als slachtoffer van het systeem en als bondgenoot van de gewone man. Hij had succes omdat die mentaliteit binnen een culturele en politieke traditie past. Zo zijn ook de eilanden en Nederland gevangen in hun verdeeld verleden. Ilja Leonard Pfeijffer recenseerde in dezelfde NRC het boek Italiaanse streken van Bas Mesters.
“Hoewel de centrale vraag een politieke is, zoekt Mesters de antwoorden niet louter binnen de muren van de politieke instituties maar ook in de eeuwenoude culturele tradities van Italië, zoals het systeem van cliëntelisme, het wantrouwen jegens de staat, het Machiavellisme, de trouw aan familie en clan als bescherming tegen de staat, het samenvallen van ethische en esthetische waarden en de gekoesterde pluriforme waarheid waar zaken die elkaar uit lijken te sluiten naast elkaar kunnen bestaan.”
Is het misschien zo dat ons Koninkrijk gevangen is in de kerker van het eigen verleden en dat we elkaar onderling niet kunnen begrijpen omdat onze tradities en cultuur zo verschillend zijn?
Eendracht
René Zwart berichtte in het AD van 30 mei 2015, dat er nu echt een Rijkswet Geschillenbeslechting komt. Wij keken ervan op dat parlementen het laatste woord hebben en boven de regeringen staan. Dat is wel de theorie, maar in de praktijk komt dat zelden voor. Voor zover wij weten, willen Nederlandse parlementariërs hun regering nog wel eens een opdracht verstrekken. In de rest van het Koninkrijk kennen we alleen het recente vastberaden voorbeeld van de Arubaanse AVP parlementariër Marisol Lopez-Tromp (voorheen MEP), die de begroting voor 2015 afwees. Het mocht democratisch wel van een pijnlijk getroffen premier, maar hij was duidelijk niet blij met haar slechte voorbeeld. Stel je voor de partijdiscipline zo grofstoffelijk schenden? Wie volgt? Normaal is dat het parlement doet wat de regering wil. Wel hebben alle eilanden belang bij een dergelijke geschillenregeling met die dreigende AMvRB’s, dan wel ongewenste aanwijzingen. Wij zijn oprecht blij over deze saamhorigheid. Moge deze lang voortduren. Desondanks hopen wij dat die grote eensgezindheid zich ook zal voortzetten in een voordurende controle van de regeringsdaden door de Statenleden. Dat zou de rechtsstaat meer houvast geven. WhatSapp noemt Youp van ’t Hek dat met vooruitziende blik in het NRC van 30 mei 2015.
Renée van Aller en John de Vries schrijven hun artikelen vanuit een veelzijdige vakkundigheid voor de Knipselkrant Curaçao en de Amigoe. Vanuit hun kennis en ervaring, toetsen ze de theorie in de praktijk. Renée werkte als jurist lange tijd voor de Universiteit van Aruba en de Arubaanse overheid. John J.P. de Vries was jarenlang werkzaam als jurist bij de overheid en voormalig hoofd van de Arubaanse veiligheidsdienst. Zij presenteren een analytisch en onderbouwd oordeel op actualiteiten. Op alle artikelen rust het copyright bij zowel de Knipselkrant Curaçao en Amigoe als de Auteurs.
Publicatie door: Knipselkrant Curaçao © 2010-2015