De dag waarvan je wist dat die zou komen is hier. Citgo heeft deze week aangekondigd dat zij de werkzaamheden rondom de herstart van de raffinaderij ‘gaan vertragen’. Maar zo’n beetje iedereen die zich nog Valero kan herinnerejn weet inmiddels dat dit niets anders is dan PR-praat voor ‘het ziet ernaar uit dat we de boel gaan opdoeken.’
Al vanaf hier hoor je het ontkurken de lang in de ijskasten van Amerikaanse advocaten gekoelde flessen Moët. Maar hier op Aruba worden 345 contractanten worden naar huis gestuurd, terwijl de mensen in vaste dienst – iets meer dan 300 – vooralsnog niets te vrezen hebben. Maar ook voor hen tikt de klok.
Want zolang het Amerikaanse embargo op Venezuela van kracht blijft zal Citgo Aruba geen investeerders kunnen aantrekken om de upgrader op gang te kunnen krijgen in 2020. Dan kunnen ze de hele bedrijfstop hier naartoe sturen om het aan ons uit te leggen en al mogen ze zo hard roepen dat ze hun best gaan doen om alsnog een ontheffing te krijgen van de Amerikaanse autoriteiten, het gaat niet gebeuren. Dat weten zij zelf beter dan wie dan ook. Ja, Citgo Petroleum dat ook in handen is van PDVSA heeft een ontheffing gekregen, maar dat is omdat een heleboel Amerikaanse banen direct ermee gemoeid zijn. De sanctie is juist verzonnen voor sidehustles als Citgo Aruba. Het is juist hier waar ze Maduro pijn kunnen doen, zonder dat een pompbediende ergens in Texas en zijn gezin daar iets van hoeven te merken. En reken maar dat dit Maduro pijn doet. PDVSA heeft deze upgrader hard nodig, al is het maar omdat de faciliteiten binnen de eigen landsgrenzen inmiddels duurder te opereren zijn, onder meer vanwege de constante afpersing door de eigen Guardia Civil voor beveiliging en vervoer van olie. Als investeerders al niet wegbleven omdat de top van PDVSA, PDV Holding en dus Citgo Aruba achter tralies was gezet door Maduro, dan is het nu gewoon onmogelijk geworden en het zal ook zo blijven tot het regime in Caracas wordt opgedoekt en de sancties worden opgeheven. Het spel is dus uit. Wie had gerekend op geld verdienen aan de upgrader in de komende jaren – hallo, Mike de Meza – moet nu door een hele zure appel bijten.
In 2020 moet de upgrader volledig operationeel zijn en zoniet, dan kan de lease worden opgebroken. De Arubaanse regering rekent daar openlijk op. Dat feit is op zichzelf al historisch. Wie weet lukt het ze om nog zelfs voor 2020 de boel open te breken. Evelyn Wever-Croes zegt een nationale discussie te willen over wat we gaan doen met al dat oude ijzer, maar eigenlijk is dat maar voor de vorm. In dezelfde adem zowat zegt ze de voorkeur te geven aan sluiting, sloop, schoonmaak en een nieuwe bestemming voor het terrein. Voor haar partij MEP, die in het verleden om zowel opportunistische als puur sentimentele redenen kost wat kost de raffinaderij open heeft willen houden is dit een grote ommekeer. Trouwens, is het jou ook opgevallen dat Glenbert Croes helemaal niks hierover heeft gezegd? Wel over de werknemers, daar gaat zijn ministerie namelijk over, maar niks over zijn panas in PDVSA en hoe het spel eigenlijk nu gewoon over is voor hun. Otmar Oduber daarentegen heeft andere Spaanssprekende vrienden, namelijk in het hotelwezen. Die zijn vandaag met een extra blije sprong uit bed gevlogen want Seroe Colorado lonkt en hun compadre regelt nu de papieren.
De rest van ons zullen de komende twee jaar moeten gaan nadenken over een toekomst zonder raffinaderij. Ik heb in deze column al meerdere keren hardop hieroer gedroomd en ik besluit bij deze om optimistisch te zijn. Met planning en beleid hebben San Nicolas en Aruba een mooie toekomst voor zich. Ik zie een ontmanteling en een schoonmaak die voor minstens zoveel banen zou kunnen zorgen als de raffinaderij zelf. Ik durf te wedden dat de verkoop van al dat oude ijzer en alle losse onderdelen die nog bruikbaar zijn een groot deel van die schoonmaak zou kunnen dekken. Ik zie een haven, schone industrie, start-ups en nieuw leven in Sunrise City. Als deze regering al niet enorme uitdagingen had in de openbare financien, de sociale problemen en de vraag van zowel Nederland als de eigen bevolking naar een nieuwe cultuur van integriteit en transparantie, dan is dit misschien wel de meest spannende.
Bron: Den Cayente
Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Lees meer…