Carnaval is weer losgebarsten en het fijne van dit jaar is dat de calypso’s en roadmarches (sorry, maar zo blijf ik ze noemen) na een jaar overslaan weer helemaal terug zijn. Niks fijners dan over en weer te debatteren over welke nummers de beste waren tijdens de Caiso & Soca Monarch.
Mijn favorieten waren ‘Drifting’ van The Madness, ‘Last Man Standing’ van Tony Mingo en Le Groove en ‘Raise The Dead’ van NFuzion met de inderdaad uit de dood herrezen Rusty. Bij de laatste duurde het even voor het kwartje viel, maar hij viel hard. De eerste twee bereikten de finale niet, terwijl veel mindere nummers en zelfs een deelnemer die halverwege zijn optreden gewoon de brui eraan gaf wel een tweede kans kregen op de zaterdag. Enfin, genoeg om over te ouwehoeren.
Als je het tenminste niet over het geval Blacky hebt. Want dat onderwerp werd dus het enige waar men het over had en nog steeds heeft, al wordt nu geprobeerd om de aandacht te laten schuiven naar een paar sancties die SMAC kennelijk wil uitdelen aan bands die onafhankelijk van de grote groepen op parades willen spelen. Maar laten we juist daarom het toch maar even weer over Mervin Baptiste hebben. Dat hij kennelijk losse handjes heeft, daar hoeven we niet over te discussiëren lijkt me. Er wordt een hoop geroepen op Facebook dat het meisje in kwestie zelf ook geen lieverdje is en dat zij zelfs de eerste was die klappen uitdeelde. “Ik had weg moeten lopen”, stelde Blacky een paar dagen later op Facebook, nadat de aangifte tegen hem was ingetrokken en hij weer op vrije voeten was. Joh, echt?
Dat deel van het verhaal is simpel genoeg. Blacky – de sterkere van de twee, een man – had zijn handen thuis moeten houden en klaar. Deed hij niet. Dan mag hij terecht spijt betuigen (en wat mij betreft ook vergeven worden uiteindelijk), maar zo makkelijk zoals het dit keer is gegaan is wel erg idioot. Goed, Baptiste hield de eer niet aan zichzelf en stelde zich alsnog beschikbaar om mee te doen aan de Caiso & Soca Monarch. Siert hem niet bepaald, maar ja, hij was al dom genoeg om een meisje te slaan. Wellicht weet onze vriend gewoon niet beter. Dat Tsunami hem vervolgens niet aan de kant zet, zelfs niet wanneer een van hun vrouwelijke deelnemers opstapt omdat ze zich niet op haar gemak voelt met Blacky in de oefenruimte,dat is pas laakbaar. Om maar niet te spreken over het zwijgen van medebandlid en notabene hoofdcommissaris Dolfi Richardson. Van zo iemand verwacht je toch iets meer. Maar nee, the show must go on zal men gedacht hebben. De hoofdprijs moet worden binnengesleept en, toegegeven, ‘Slip and Slide’ is een prima soca, de kroon waardig. Maar er kleeft nu wat aan dat nummer. Er kleefde sowieso al wat aan de zanger, maar nu ook aan de band, degenen die hielpen aan het maken van het nummer, het festival, de fans en aan Carnaval 63. Had iemand, wie dan ook, besloten dat het toch maar beter was voor Blacky om uit respect en berouw zich terug te trekken dan had deze Carnaval – die we net nu zo hard nodig hebben – niet de nare bijsmaak die het nu heeft.
Want wat nu pijnlijk naar voren komt in dit hele verhaal is dat vrouwen op Aruba in 2017 nog steeds ondergeschikt zijn aan van alles. Zelfs aan carnaval. Want o wee als iets wordt gezegd dat de sfeer verpest. Het feest moet door en dus kop houden. Een bataljon aan mensen, velen van hen ook nog eens vrouw, neemt het op voor Blacky. Het is de kift. Jaloezie. Haters. “Die chick is ook geen heilige.” “Ik heb van mijn ouders geleerd dat je vrouwen niet mag slaan maar ik zou het ook hebben gedaan, hoor.” En nog meer van dit soort vergoelijkende geblaat. Het enige lichtpuntje is dat er aan de andere kant genoeg mensen zijn die wel hun mond opentrekken en hun ongenoegen kenbaar maken. Genoeg om in ieder geval Tsunami te dwingen een slappe persbericht naar voren te brengen waarin niet alleen wordt gesteld dat de voorwaarde die ze hebben gesteld aan Blacky was dat hij op therapie gaat. Er wordt ook nog obsceen geschermd met het werk van Fundacion pa Hende Muher den Dificultad. Nu de kroon toch binnen is, wat maakt het uit. Er zijn uiteindelijk geen sancties voor onze vriend, die het allemaal heus wel zal menen en die tweede kans ook verdient, maar niet zonder op een blaar of twee te hebben gezeten. Want ook al is de aangifte ingetrokken, die klappen vielen. Echt, dit hele debacle laat heel Aruba van haar slechtste kant zien. Hoe een kleine gemeenschap dus klein blijft. Van geest. Er zijn mensen die roepen dat Blacky zijn kroon moet inleveren. Ik zeg dat hij het vooral moet houden, als constante herinnering aan hoe we met z’n allen onszelf als gemeenschap hebben gefaald in naam van ambiente.
Bron: Den Cayente
Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Lees meer…