Een melding komt binnen op de centrale post. Huiselijk geweld. Het adres is bekend, de vermoedelijke dader ook. Men is hier wel vaker geweest om de boel weer rustig te krijgen. Het is geen makkelijke klant. Van hem is bekend dat hij psychiatrisch patiënt is en weleens bij PAAZ moet overnachten.

Je weet waar je aan begint wanneer je daar aankomt. Oppassen geblazen. Hij is een beer van een vent die de boel al kort en klein heeft geslagen en hij is geagiteerd. Je bent op het adres en het ziet er grimmig uit. Hij staat strak van de adrenaline en zijn ogen gloeien zowat. Hier komt de training van pas bij jou en je partner. En toch valt de munt op de verkeerde kant en gaat het mis.

Ik zat in een meeting toen het nieuws uit Boegoeroei afgelopen maandagavond binnenkwam. De schok was bij iedereen groot, met name over de details van het geweld dat is gebruikt. Mijn vader zat dertig jaar lang bij de politie. In al die jaren was hij net zo goed ook een keer niet meer thuisgekomen. Wanneer je dat uniform aandoet, elke dag, dan weet je dat je risico’s neemt. Ondanks al je voorbereiding, materieel, backup, fitheid en opleiding, er is altijd de x-factor die de situatie op zijn kop kan zetten. Wat niet helpt is wanneer je materieel en personeel tekort komt. Want dan kun je niet anders dan twee man sturen naar een situatie waar vijf of misschien zelfs meer beter zou zijn. Later op de avond zag ik beelden van de collega’s van Ruiz bij het ziekenhuis. Een vakbondsleider die zijn tranen amper kon bedwingen. Het KPA is altijd een broederschap geweest en zal het altijd zijn. Wie de strepen niet heeft kan niet weten hoe zwaar het is. De lange uren, de druk en de trauma van de dingen die je dag in, dag uit, meemaakt en ziet. Brigadier Tino Ruiz had niet zo hoeven sterven. Zo jong ook.

Pas de volgende ochtend kwam ik erachter dat de man die brigadier Ruiz met een baksteen heeft toegetakeld om daarna doodgeschoten te worden mijn oud-klasgenoot Ericho Tjon Kon Sang was. Meteen werd ik getransporteerd naar die veels te warme klassen van Colegio. Ericho zat altijd achterin, bemoeide zich niet teveel met de rest van de klas. Vanaf dag één viel Ericho buiten de toon. Hij leek eerder iemand die in LaSalle of Juliana thuis hoorde en per ongeluk onze klas was binnengelopen en gewoon was komen zitten. Iemand die liever op het schoolplein of daarbuiten aan knokpartijen deelnam in plaats van zich verdiepen in wiskunde of Spaans. Onzin natuurlijk. Hoewel Ericho wel een air had van dat hij niet met zich liet sollen en goed gemeen kon kijken deed hij geen vlieg kwaad. En wanneer hij zijn mond in de klas opendeed, was hij, hoewel misschien een beetje bot, weldegelijk grappig. Hij was een van ons. Zoveel jaren later ging het mis met hem. Hij was, zo vertelt het ingrijpende artikel in Amigoe gisteren, al een volwassen man toen de psychoses kwamen. Ik kan me nauwelijks een voorstelling van wat het moet zijn om een normaal leven, met werk, een gezin en liefde zoals iedereen dat heeft, op zo’n wrede manier buiten handbereik te hebben. En de pijn en onmacht wanneer het weer in je hoofd omslaat en het begint te stormen. De frustratie omdat hier geen fatsoenlijke faciliteiten zijn om structurele hulp te krijgen. De ene keer word je platgespoten, de andere moet je het maar doen met een lichte dosis. Ericho, en zovelen met hem hadden beter verdiend. Hij had niet zo hoeven sterven. Veertig jaar oud. Genoeg kansen nog voor hem om het alsnog voor elkaar te krijgen.

Ondertussen blijft het voor altijd carnaval op Aruba. Feest na feest en de onverbiddelijke ambiente, of het nou concerten zijn waar iedereen in de VIP wil, of het kleurrijke bacchanaal van de verkiezingscampagne met al haar getoeter en geschreeuw. Gouden bergen, luchtkastelen en schone schijn van alle kanten. Maar daar waar je eigenlijk niet gezien wil worden in je schone pak of je hoge hakken, daar waar het eigenlijk telt, juist daar is het al jaren stil. Tot er weer een incident gebeurt zoals in Boegoeroei en we met z’n allen onze condoleances geven op Facebook, om daarna weer naar het volgende feest te gaan of over het volgende nietszeggende feitje een mening te hebben.

Gepubliceerd in Amigoe di Aruba op 06-07-2017

Bron: Den Cayente

Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Lees meer…