Hier op Aruba zijn we met z’n allen heel goed in ‘not giving a damn’. Lekker erop los leven in dit tropische paradijs alsof morgen niet bestaat. Toeristen die hier naartoe komen vinden dat charmant en zouden het liefst een beetje van dat zorgeloze mee terug willen nemen naar hun grauwe bestaan.
Maar net als dat hun huid na een week weer bijkleurt houdt het ook snel op met de fantasie van een leven zonder verantwoordelijkheden. Hier lijkt die fantasie echter gewoon de werkelijkheid te zijn. Je hoeft echt geen expert te zijn om te kunnen zien en voelen dat Green Corridor het dure prijskaartje niet waard is. Benny Sevinger kreeg het dan ook flink te verduren deze week tijdens het debat over hoe nou verder met het PPP-project, dat nu dus blijkbaar kans loopt op stranden omdat de financiers er geen heil in meer zien. Niet dat het Arubaanse parlement de meest geschikte locatie is voor genuanceerde dialoog en compromis – de gedachte al! -, maar Benny beet dus van zich af met de onsterfelijke woorden: “I don’t give a damn!”
Nu kun je natuurlijk heel boos worden en vinden dat Sevinger niet netjes was, maar dat zou een beetje hypocriet zijn. Om te beginnen omdat we met z’n allen inmiddels wel zouden moeten dat de beste man nooit ergens een bal om heeft gegeven. Vraag anders maar aan iedereen die ook maar zijdelings met DIMAS en DIP te maken heeft gehad in de afgelopen acht jaar. Ten tweede omdat wat hij heeft gezegd helemaal niet buiten de toon valt van onze cultuur. Wij Arubanen geven namelijk nergens om. De meesten van ons dan, hè. Wij bekommeren ons om schone schijn, ambiente, wie wat allemaal nou heeft gepost op Facebook en dat onze loon en onze bashi-premie op tijd op onze rekening staat. OK, wanneer we worden beroofd of wanneer de buurman pedofiel blijkt te zijn, dan steigeren we voor een paar dagen, maar voor de rest? We don’t give a damn. Armoede? Verslaving? Illegale vuilstort? Naleving van de wetten rond honden en plastic zakken? Overbevissing? De explosie van Aids en andere seksueel overdraagbare ziektes? Hardnekkige tuberculose in het ziekenhuis dat wordt verzwegen? We don’t give a damn. Parkietenbos en de gevolgen voor niet alleen de omwonenden maar ook de mensen helemaal in la Guajira die door wind en stroming ziekmakende lucht en rotzooi aan de kust krijgen? Ouderen die eenzaam en ongestimuleerd wegkwijnen in tehuizen of totaal verslaafd hun hele pensioen aan de casino weggeven? We. Don’t. Give. A. Damn. Dus waarom zouden wij nog geschokt moeten reageren wanneer een ex-minister er gewoon voor uitkomt dat het hem allemaal gestolen kan worden? Het is een mooie soundbite die, jawel, ook lichtelijk uit zijn verband is gehaald. Maar het is wie wij collectief zijn geworden. “Bo no gusta, bo ta laga. I don’t give a damn.”
Het boeit ons ook niet wanneer we binnen het Koninkrijk te kakken worden gezet. Sterker nog, sommigen van ons werken daar zelfs braaf aan mee. Na het Interparlementair Koninkrijksoverleg dat vorige week op Aruba plaatsvond kregen we met z’n allen een gezellig afscheidscadeautje van Kamerleden André Bosman en Ronald van Raak. De twee heren waren door radiopresentator en nu blijkbaar ook chauffeur Juan Werleman naar de achter-ingang van de oude raffinaderij gebracht. Daar werd een video opgenomen waarin de twee mannen – Bosman had voor de gelegenheid toch maar even zijn lelijkste C&A T-shirt uit de koffer gehaald voor toch nog een beetje vakantiegevoel – naar hartelust ongenuanceerd en ongehinderd door ook maar één kritische vraag konden jammeren over hoe hen zogenaamd de toegang tot de raffinaderij was ontzegd. Terwijl een bezoek aan de raffinaderij helemaal niet eens op de agenda van IPKO stond. Terug in Nederland schreef Van Raak – overtuigd SP-er, maar blijkbaar niet te beroerd om schriftelijk voor de stevig rechtse publicatie The Post Online op de Rijksdelen af te geven – dat Aruba grote risico’s neemt en (jawel, daar heb je dat onzinverhaal weer) dat Nederland er weer voor op zou draaien. Kortom, een leuk avontuur weer voor Peppi en Kokki, met een leuke bijrol voor hun domme maar ongetwijfeld goedbedoelende Indianen-gids Juancho. In essentie klopt wat vooral Bosman zegt ook gewoon. Maar het is en blijft gênant dat buitenstaanders die keer op keer hebben aangetoond dat zij en hun achterban niet het beste met ons voor hebben ons zogenaamd de les komen lezen en dan ook nog eens politieke munt komen slaan over onze rug. If we ever gave a damn, dan hadden we allang zelf de knoop doorgehakt over – laat mij maar zelf Bosman’s woorden gebruiken – die hoop oud ijzer. Maar goed, het is carnaval. Laat me maar weer ophouden met zeuren.
Bron: Den Cayente
Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Lees meer…
Als Ariën Rasmijn het ook al opgeeft, dan zien wij weinig hoop meer voor Aruba. Een samenleving zonder onderlinge verantwoordelijkheid en compassie voor de medemens, is de weg kwijt. Want vroeger of later hebben we altijd anderen nodig. Die doen alleen wat voor ons als wij bereid zijn wat voor hen te doen. Daarmee bedoelen wij niet stemmen kopen en de verkeerde personen op ministersposten plaatsen, die alleen maar de eigen zakken vullen, en/of baantjes eisen/ontvangen. Het betekent ook dat goed advies ongewenst is en de meeste politici alleen maar jaknikkers, stroopsmeerders en elastische uitvoerders willen, maar geen verstandige personen die hen wijze op een mogelijk slecht beleid. Zelden kwam er een positieve reactie op onze jarenlange zorgen over de overheidsfinanciën en het positief gebrachte verlichte pensioen, dat een lege huls is. Te weinig om netjes van dood te gaan en ontoereikend om ooit van te leven. Het leegroven van de SVB kassen en stelen van de eigen ambtenaren laten we onvermeld. Het ging allemaal door met medeweten van de regering en de Staten. Bestaat het algemeen belang in Aruba en de rechtsstaat? Een integriteitskamer zal niets veranderen, de misdaad loont. Friends & family worden bevoordeeld. Patronage zal blijvend bloeien. Waarom ruimen we onze eigen rotzooi niet op? Het debacle van Parkietenbos is een blijvend schandaal, willens en wetens veroorzaakt door een bewindspersoon van de regering, die het thans beter wil doen. Hij was gewaarschuwd, maar zette toch door. Een schokkend voorbeeld van het verkeerde doorzetten tegen beter weten in. Zal het weer zo gaan en blijven gaan? Dat heeft de regering en de Staten, zoals altijd zelf in de hand. Het betekent wel afzien van het eigen belang. Het zou een verademing zijn als bestuurders niet alleen politiek luisterden, maar ook afwogen wat goed is voor het Land. Adviesorganen genoeg en van hoog niveau. De aanbevelingen zijn in het landsbelang en worden daarom zelden opgevolgd. De eigen beslissingen moeten goed onderbouwd zijn. Dat is zelden het geval. Renée van Aller&John de Vries