28 C
Willemstad
• donderdag 28 maart 2024

Extra | Journaal 26 maart 2024

Elke werkdag het laatste nieuws van Extra, nu ook in het Nederlands. Bron: Extra

Democracy now! | Monday, March 25, 2024

Democracy Now! is a national, daily, independent, award-winning news program hosted by journalists Amy Goodman and Juan Gonzalez. Democracy Now!’s War and Peace Report provides our audience...

Extra | Journaal 25 maart 2024

Elke werkdag het laatste nieuws van Extra, nu ook in het Nederlands. Bron: Extra

Democracy now! | Friday, March 22, 2024

Democracy Now! is a national, daily, independent, award-winning news program hosted by journalists Amy Goodman and Juan Gonzalez. Democracy Now!’s War and Peace Report provides our audience...

Extra | Journaal 22 maart 2024

Elke werkdag het laatste nieuws van Extra, nu ook in het Nederlands. Bron: Extra

Democracy now! | Thursday, March 21, 2024

Democracy Now! is a national, daily, independent, award-winning news program hosted by journalists Amy Goodman and Juan Gonzalez. Democracy Now!’s War and Peace Report provides our audience...
- Advertisement -spot_img

Column Den Cayente | Dit jaar wordt anders

HomeLandenArubaColumn Den Cayente | Dit jaar wordt anders
Parlement Aruba | Arien Rasmijn

Eigenlijk had ik er helemaal niets te zoeken. Geen van de media waar ik aan lever had interesse in een verslag over het debat rond minister Paul Croes. Het ging toch nergens over en dat bleek maar al te goed in de loop van eergisteren.

Continu geschreeuw en gescheld over en weer. Neven, nichten, ouders, vermeend cocaïnegebruik, allerhande corruptie, het WODC-rapport, alles passeerde weer de revue en waarvoor? Het onderzoek naar vermeende ambtelijke corruptie tegen de minister – die zelf tijdens het debat ook nog eens afwezig was – loopt nog. Het enige wat we weten is dat er invallen zijn geweest en dat er documenten en harde schijven zijn meegenomen. Eergisteren was dus eigenlijk niets meer dan een kans voor de oppositie om te speculeren en voor de regeringspartij om het onderzoek zwart te maken. Maar vooral ook om campagne te voeren. Hard grommen en blaffen naar de andere kant en spelen naar de met even zo rabiate achterban gevulde tribunes. Op zulke momenten komt een cynische, asociale houding naar je medemens goed van pas want dan voel je tenminste niet die snijdende plaatsvervangende schaamte door je geest gieren. Al dat geschreeuw en gescheld over en weer wordt dan hilarisch, net zoals de compleet van alle diepgang gespeende toespraken. Hoe zijn deze mensen in godsnaam ook alweer hier terechtgekomen? Hebben we echt met z’n allen op hun gestemd, ooit?

Je zou denken dat de leden van de Staten van Aruba en de aanwezige ministers inmiddels wel door zouden moeten hebben dat de manier waarop zij politiek voeren allesbehalve effectief is. Dat de enige mensen die ze op die manier aanpreken de harde kern is. Diezelfde harde kern van altijd. De coördinatoren aan de ene kant en de oude knokbazen aan de andere. Mensen waarvan je weet dat ze werk hebben maar die tijdens kantooruren als hooligans de zaal met de stinkende walm van hun dronken woede vullen. Mensen ook die elkaar tussen de bedrijven door ook een boks geven en even bijpraten. Want net als in de zaal daaronder is het ook op de tibunes pure show. Laat aan de politici zien dat je trouw aan hun bent en wie weet helpen ze jou later wel een keer. Iedereen in die zaal is van elkaar afhankelijk op een wat ziekelijke manier. De haat is diep, maar net zoals in de meest verknipte relaties is juist daarom de seks ongeëvenaard. En wat nog aparter is, het heeft daarbuiten verder geen effect. Totaal niet. De Statenleden facebooken en streamen dat het een lieve lust is, maar ook daarop reageren alleen de harde kernen van ‘chupadores’. Ze leven in een bubbel, hun eigen parallele universum met hun eigen radiostations waar zij naar kunnen bellen elke middag, hun eigen neppe accounts waar ze hun domme memes op posten die zij onderling sharen en elkaar in de gaten houden en uitschelden. Hun eigen kleine wereld waarin de tijd stil is komen te staan.

Wie in die bubbel stapt wordt meegezogen door een zwart gat naar een verleden dat al heel lang niet meer relevant is voor degenen die daadwerkelijk de verkiezingen bepalen, namelijk de zwevende kiezers. Een aantal van hen kan je aan je binden, door bijvoorbeeld vanalles te beloven. Kom ik weer aan de macht, dan kom jij ook aan de beurt. Een aantal is makkelijk te kopen met een vergunning, een contract, een stuk terrein of zelfs een openstaande Elmar-rekening die wordt betaald. Een andere groep spreek je weer aan door hun schoolgaande kinderen een verblijfsvergunning te geven. Niet gisteren toen het ook kon, maar nu. Want ook een goede daad moet wisselgeld opleveren. Partijen gooien alles in de strijd om sterk te lijken, om de illusie te wekken dat zij een meerderheid vertegenwoordigen. Want wie niet weet op hij of zij moet stemmen kiest dan voor wie ze denken die waarschijnlijk gaat winnen is de redenering. Maar deze illusies houden geen stand. Niet in deze tijd waarin sociale media alles versplintert. Geen enkele partij spreekt voor een meerderheid en dat is nu duidelijk zichtbaar.

De onzekerheid bij stemmers is nu groter dan ooit. Partijen willen nu opeens interactief doen en beloven inspraak. Maar voor wat hoort wat en voor je het weet weten ze jou te vinden. Aan de andere kant staan er nu onafhankelijke burgerinitiatieven in de steigers die als doel hebben om informatie aan burgers te geven over partijprogramma’s en standpunten, met als doel dat jij en ik eindelijk zelf zonder dat iemand op ons inpraat kunnen bepalen welke partij het beste bij ons past. Ook zijn er plannen om politici uit te dagen om uit te komen voor waar ze werkelijk voor staan en om met elkaar inhoudelijk in debat te gaan in plaats van te schuilen achter propaganda en scheldpartijen. Die initiatieven komen van millenials. Jonge Arubanen op het eiland en in het buitenland die een verschil willen maken en Aruba los willen trekken uit de traditie van haat en verdeeldheid die we hier al veels te lang hebben lopen goed te praten onder het mom van ‘het hoort nou eenmaal bij onze cultuur’. Het is tijd om te breken met het oude. Als het een beetje meezit, dan lopen de zaken dit jaar iets anders. Hou hoop.

Bron: Den Cayente

Den Cayente | Column door Ariën Rasmijn (Aruba)
Den Cayente | Column door Ariën Rasmijn (Aruba)

Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Lees meer…

Dit artikel is geplaatst in

1 reactie

  1. Prachtige, helaas trieste analyse, een copy-past voor Curaçao. Jammer is dat deze zichzelf blijkbaar instant houdende parasitaire laag in de samenleving in leven wordt gehouden door hun beschamende graai gedrag in de met moeite gevulde staatsruif. Daar ligt de kans voor de nieuwe orde, rigoureus wegsnijden die gezwellen met hun varkensachtig gedrag !!!!

Geef een reactie

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in

Zoeken

Recente reacties