Het is vroeg in de ochtend wanneer ik bij mijn neef aanklop. Deze afspraak staat al een paar weken en, zoals het weleens wordt gezegd, we hebben er zin an. Hop, de auto in en p’ariba. We gaan golfen.
Achter de gevangenis, ver weg van wat je toeristische ontwikkeling zou kunnen noemen, vind je Aruba Golf Club. Het is een zogeheten ‘desert golf course’ met negen holes en al sinds de jaren veertig van de vorige eeuw worden daar ballen geslagen onder de hete zon. Het clubhuis ziet er ietwat vervallen uit, maar alles is netjes en alles werkt. Dat is dankzij de twee beheerders die het meer voor de eer in goede staat houden dan voor wat dan ook.
Spelen daar is niet makkelijk. Je hebt al vroeg in de ochtend te maken met moordende hitte en felle wind. Sla je je bal goed, dan is de kans groot dat het via een steen compleet de andere kant opschiet. Het gras is meer onkruid en de green is een vergruisde pek waar je al heel makkelijk de bal te hard overheen slaat. Soms – vandaag toevallig niet – staan er ezels of geiten op de baan. Een dresscode is er niet. Mijn neef en ik lopen erbij alsof we de tuin gaan schoonmaken in onze korte broeken en T-shirts, en de golfclubs zijn een allegaartje die hij door de jaren heen tweedehands of voor nop op de kop heeft getikt. Kortom, het is te gek.
Laat Divi en Tierra del Sol maar lekker voor de accountants, advocaten en captains of industry, met hun dure poloshirts en sigaren. Echte mannen spelen hier, slaan ballen totaal mis, drinken een biertje of drie te veel en niemand die vreemd opkijkt als je misschien iets te lang blijft hangen bij een hole om slap te ouwehoeren. Eigenlijk zou ik niet hierover mogen schrijven.
Want dit is één, slechts eentje maar, van de onweerstaanbare geheimen die San Nicolas heeft. De oude charme uit de tijd van Lago waart hier nog ongestoord rond. Natuurlijk word ik er een beetje weemoedig van, want iets zegt mij dat die oude charme gedoemd is om te verdwijnen. Ik vrees nu al dat een of andere malloot het koopt om condo’s voor rijke Venezolanen te gaan bouwen. Sorry, maar dat noem ik geen vooruitgang, al lijkt het onvermijdelijk. Want San Nicolas heeft de toekomst. Daar is nog ruimte voor bouw en economische ontwikkeling.
En het is meer dan terecht dat p’ariba di brug eindelijk na jaren voorgelogen te zijn geweest door de politiek, aan de beurt is. De vraag is echter of de fouten, die de andere kant van het eiland van haar karakter hebben beroofd, uit naam van welvaart hier herhaald zullen worden. Terwijl het echt anders kan. San Nicolas heeft namelijk de kans om, juist door bewust te kiezen voor rust, kwaliteit en authenticiteit in plaats van lelijke malls, grote kasten van hotels en de sfeer van een tweederangs Miami, booming te worden. Veel aantrekkelijker en economisch rendabeler dan Oranjestad en Noord. P’ariba di brug kan voor Aruba worden wat de Franse kant is voor St. Maarten; de plek waar het nog mooi is, waar je nog echt kan chillen. Daar is beleid voor nodig en vaak ook de durf om een voet op de rem te zetten waar anderen juist gas zouden willen geven voor een snelle winst.
Nu al kan je zien dat het zowel de goede als de verkeerde kant op gaat. De ontwikkeling rond Rodgers Beach is zorgelijk. Met name de vergunningen voor watersportbedrijven zullen een grote en vooral negatieve impact hebben op het gebied. Maar de keuze om de binnenstad van San Nicolas een cultureel accent te geven is juist, al moet bij de uitvoering de lokale bevolking ook betrokken worden. En juist daar kan je wederzijds wantrouwen proeven. Locals zijn sceptisch geworden, na generaties lang genegeerd, gediscrimineerd en voorgelogen te zijn geweest. En dat is zacht uitgedrukt.
Aan de andere kant willen regering en investeerders hun agenda in andermans thuis doordrukken zonder overleg, want tijd is geld. En dus zie je dat activiteiten als Aruba Art Fair weliswaar in San Nicolas plaatsvinden, maar vooralsnog met nauwelijks participatie van locals. Dat rijke families opeens panden gaan opkopen voor ontwikkeling is niet genoeg. De transformatie van San Nicolas moet net zo goed van binnenuit starten om stand te kunnen houden.
Bron: Den Cayente
Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Lees meer…