Ik neem aan dat je het ook wel hebt gehoord, die aantijgingen van reporter Speed Andrade op Canal 90 dat Otmar Oduber vergunningen voor erfpacht en commerciële terreinen zou hebben geregeld voor familieleden, vrienden en mensen van zijn kantoor.

Toen ik dit allemaal uit mijn autoradio hoorde schallen reed ik bijna een fietser van de weg van het lachen. Deze mensen geven het allemaal zelf weg!

Otmar zou dus bij Infra-minister Benny Sevinger meerdere keren hebben aangeklopt met verzoeken voor erfpachtterreinen voor familieleden en mensen van zijn bureau. Let op: dit was onder meer in 2014 en 2015, toen het nog relatief koek en ei was binnen het Bestuurskantoor. Volgens Speed schopte Otmar elke keer tegen het meubilair als hij zijn zin niet kreeg en daarom zou Benny telkens maar meteen dezelfde dag hebben getekend. Omwille van het meubilair. Met kennelijk goedvinden van premier Mike Eman die nou eenmaal niet van gedoe houdt. Bovendien, de meubels op het Bestuurskantoor zijn kwetsbaar. Elke familie heeft die ene, zichzelf net iets teveel overschattende neef die op feesten en partijen zijn mond voorbijpraat, zelfs wanneer hij geen drank op heeft. Binnen de AVP is Speed Andrade die neef.

“Ja, Benny tekende het allemaal op dezelfde dag want hij kon niet anders!” Ik kan me alleen maar voorstellen hoe bij de rest van de groene familie alle lucht in een keer uit de longen werd geklapt toen ze dit hoorden. Want Fredo Corleone’s woedende relaas zegt veel meer dan alleen maar dat Otmar bij zijn collega-minister krabbels regelde voor zijn naasten. Het geeft als geen ander – Edmond, Mimi en die malloot Timmer van de Telegraaf kunnen er niet aan tippen – inkijk in een Bestuurskantoor met een compleet doorgeslagen graaicultuur, met een Infra-minister die zonder te checken vrienden en collega’s met been krabbel uit de brand helpt. Ongetwijfeld onbedoeld natuurlijk, maar wat wij al die jaren eigenlijk wel wisten maar niet zwart op wit konden plaatsen is nu gewoon bevestigd. En bedankt Speed! Wat allemaal over de radio werd geroepen is niet niks. Het is feitelijk een bekentenis van kamerbreed wanbeleid en corruptie tussen ministers in het kabinet Mike Eman II, waarvan ik denk dat het OM inmiddels ook notitie van moet hebben gemaakt. Net als dat ze een jaar of twee geleden ook argwaan kregen van al die posts van Paul Croes en zijn vrouw wanneer ze alweer eens voor een luxe weekendje weg naar Miami of New York vlogen.

Maar goed dus, ik reed dus bijna een arme fietser van de weg en moest even langs de kant van de weg bijkomen van het lachen. Je hebt dus aan de ene kant ‘tereno-gate’ waarbij is gebleken dat Leoncita en andere leden van de familie Arends lappen grond hebben aangevraagd en gekregen (niemand heeft het over via wie precies), deze op naam van lege NV’s hebben geplaatst om deze NV’s voor grof geld door te verkopen. Laat me vooropstellen dat niemand de echtheid van de uitgelekte documenten heeft ontkend of een kortgeding voor smaad heeft aangespannen. Laat me bovendien aangeven dat niemand van de clan Arends is gearresteerd. In ieder geval niet voor dit. Dat komt omdat die manoeuvre, hoe hondssmerig, a-moreel en onethisch het ook moge zijn, niet strafbaar is. Het is gewoon een maas binnen de wet. Hun straf is niet de cel, maar dat ze voortaan waar ze ook komen met de nek worden aangekeken en dat precies deze handelingen hun partij een zetel of twee hebben gekost. En wie weet gooit karma daar nog een schep bovenop. Maar strafbaar? Nee, dat zijn Leoncita, Jair en Dario niet. En belangrijker nog, het lijkt mij onmogelijk dat zij de enigen waren. Die maas in de wet bestaat al heel lang en geen enkele politieke partij heeft tot nu toe aangegeven specifiek hier wat aan te gaan doen mochten ze in de volgende regering komen. Trouwens wie wel strafbaar zouden kunnen zijn, zijn de ambtenaren die hun hebben getipt en geholpen om aan die lappen grond te komen, maar dat is een ander verhaal.

Aan de andere kant laat Otmar via een zogenaamd spontaan uitgelekte reactie op voicenote weten dat hij en zijn zoon ondanks hun aanvragen en de verkregen krabbels nooit een terrein hebben gekregen. Ook noemde hij andere aantijgingen die Speed helemaal niet had genoemd als extra stukje disinformatie. Hij vergeleek zijn situatie met die van 8000 andere mensen die in 2013 ook een toezegging hadden gekregen maar nooit meer werden gebeld. Verschil met hun is echter dat die mensen een lapje grond werd voorgehouden, onder meer bij Jara, dat niet eens bestond. Speed noemt specifieke aanvragen van mensen van Otmar’s bureau voor erfpacht in onder meer Boroncana. De documenten zelf zijn nog niet gepubliceerd, maaar de stelling die nog altijd niet is ontkend of tegengesproken is dat aanvragen op Benny’s desk verschenen en dat ze snel werden ondertekend. Maar we weten we niet precies wanneer de relatie tussen de voorheen strijdmakkers en dikke BFF’s Oduber en Sevinger naar de knoppen ging, waardoor die documenten onderaan de stapel of in de prullenbak verdwenen. Hoe dan ook, hier zijn geen winnaars. Iedereen stinkt. En het grappigst is dat betrokkenen en aanverwanten elkaar nu als apen in een dierentuin met stront aan het bekogelen zijn. Hun eigen en elkaar’s stront, inmiddels zien ze het verschil niet eens meer. Maar als het – en de kans is groter dan je denkt – na de verkiezingen zover komt dat Mike en Otmar voor een weekend naar een ballroom gaan, of naar het huis van Henny in Jaburibari, om tot een principeakkoord te komen voor een coalitie, dan zie je diezelfde apen elkaar weer in de kont snuffelen.

Bron: Den Cayente

Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Lees meer…