Een week vakantie doet een mens goed. Vooral wanneer de toegang tot internet gelimiteerd is tot wanneer je op je airbnb-adres of andere plek bent waar je gratis wifi kunt plukken. New York City is een uitdaging voor wie lange tijd op een eiland blijft hangen. Het rekt je zintuigen in één keer open, maar wanneer ook je geest geland is, gaat een wereld voor je open.
Dit was mijn eerste keer in the Big Apple en, nee, ik ging niet naar Times Square of het Vrijheidsbeeld. Mijn gids was een prachtige Rotterdamse koekenbakster en ons programma bestond uit bezoeken aan toffe eetgelegenheden, Russische badhuizen, platenwinkels, musea en Whole Foods Brooklyn en Lower East Side. Tussen de godenmaaltijden door hebben we de metro gereden en tientallen kilometers gelopen in het meest prachtige oktoberweer dat ik ooit heb meegemaakt. In Williamsburg en Bushwick, tussen de pakhuizen met de meest waanzinnige muurschilderingen die zijn omgebouwd tot woningen, toffe winkels en restaurants zijn vrijzinnigen, creatieven en commercie aan het cashen op de reputaties die deze wijken door de jaren heen hebben opgebouwd.
Ik moet denken aan San Nicolas en de huidige inspanningen om er nieuw leven in te blazen. Ik vraag me af of er jonge, creatieve en ondernemende Arubanen op het eiland en in het buitenland zijn die samen met de locals een echte nieuwe draai aan Sani zouden willen geven door er te komen wonen en werken. Wat nu daar gebeurt, is nog vooral cosmetisch, maar heeft wel de potentie om iets bijzonders te worden als de nieuwe generatie ondernemers de stap durft te nemen om p’ariba een zaak of fabriek te openen.
Dan heb je de Brooklyn Navy Yard, waar nieuwe bedrijven de oude pakhuizen zijn begonnen op te vullen. Daar bezochten we King’s County Distillery, waar prima bourbon in kleine oplagen wordt gestookt en we kregen te horen dat het de komende tijd echt drukker gaat worden, met productiehuizen, fabriekjes en andere bedrijven die er gaan neerstrijken. Ik moest denken aan de vrije zone in Playa waar op dit moment niets gebeurt. Microkrediet, fiscale voordelen en ontheffingen, naar startups toegespitste producten en diensten bij de banken, regelingen voor pandenhuur, daar liggen de kansen. Ik zie nog te weinig van dat gebeuren. Te veel oude garde nog die de touwtjes in handen willen houden.
En ik zie nog steeds dezelfde compleet geschifte struisvogelpolitiek. Het soort paniekvoetbal waar vanuit niets goeds, laat staan nieuws kan groeien. Terwijl ik deze column aan het schrijven ben op mijn mobiele telefoon op de vlucht terug naar het eiland, moet ik denken aan alweer het zoveelste bericht in een groot medium waarin in zoveel woorden wordt gesteld dat PdVSA op klappen staat.
Voor het slapengaan in Brooklyn zag ik dan weer doodleuk berichten op mijn tijdlijn over een groot concert als viering van de heropening van een raffinaderij die steeds meer weg begint te krijgen van het zwangerschap van een crackhoer. Je kunt aan je klompen aanvoelen dat de kans op een doodgeboren of in ieder geval zwaar gehandicapte baby gewoon hartstikke waarschijnlijk is. Maar hey, het is feest en feest gaat altijd voor alles. Alleen negatieve zeikerds letten op het zorgelijke nieuws. En vergeet niet, Nederland gaf advies en ging akkoord, dus het moet wel goed zitten, toch?
Vraag het anders aan meneer Plasterk. Ik kan me voorstellen dat men op het Bestuurskantoor erg blij met hem was. Het definitieve woord was gesproken en de critici werden de mond gesnoerd die dag. En, zoals iedereen weet, daar – en daar alleen – gaat het nog altijd om op Aruba. Flash forward naar het gedoetje met Alfonso Boekhoudt. Op de dag voor mijn vertrek een week geleden waren surrogaten van premier Eman heel zeker van hun zaak. De aanstelling van Boekhoudt door Plasterk (van wie men op het Bestuurskantoor het bloed inmiddels vast weer kon drinken) zou onrechtmatig zijn geweest en Aruba had een mooie schaakmat in het vooruitzicht. Boekhoudt, van het Arubahuis, werd alvast op staande voet ontslagen en er werden tickets geboekt voor Den Haag. Tijd om te knallen. Mike en Benny met opgestroopte mouwen die deuren gewoon keihard opentrappen. Een tropische storm zou zich meester maken van het Binnenhof.
Maar daar zit je dan, als twee makke pubers op het kantoor van de rector. Het zal wel een kort gesprek zijn geweest. “Ja sorry, maar ik neem aan dat jullie ook wel zullen hebben gehoord dat de koning hier zijn krabbel al onder heeft gezet? Nee, dat draaien we niet terug. Zelfs als we dat überhaupt zouden willen, kunnen we dat niet meer doen. Dat zou het hele idee van ons Koninkrijk – je weet wel, de reden waarom jullie überhaupt op mijn kantoor nu zitten – compleet ondermijnen. Want het blijft wel de koning, hè. Verheven boven al deze rotzooi. Nee, hij hoeft jullie niet te zien. Hij weet waarschijnlijk niet eens meer wat hij heeft getekend, haha. Geintje. Tuurlijk weet hij het. Nee, het verdient inderdaad geen schoonheidsprijs. Dat moet ik wel toegeven, Mike. Hier, pak een tissue.”
Ik was er oprecht benieuwd naar of het Aruba zou lukken om de benoeming terug te draaien, want wat Nederland heeft gedaan was inderdaad niet bepaald netjes. Niets tegen Boekhoudt trouwens, want wie zou nee zeggen tegen de post en al helemaal wanneer er geen sprake is van partijaffiliatie. Maar om klaarblijkelijk zonder een fatsoenlijk plan – alweer – ten strijde te trekken is gewoon vragen om problemen en is vernederend voor ons allemaal. En om dan je huisbiograaf een bericht in de ether te laten slingeren over een auto-ongeluk, zonder melding van een check bij politie en verzekering? Was dat het plan?
Het zit behoorlijk scheef binnen dit Koninkrijk, dat moge duidelijk zijn. En Nederland gaat inderdaad buiten zijn boekje. Daar heeft het ook de gelegenheid toe binnen een stelsel dat herziening hard nodig heeft. Het idee van een gouverneur is om te beginnen al niet meer van deze tijd. Een geschillencommissie zou slechts een begin moeten zijn om het idee van een Koninkrijk te redden. Dat gesprek werd ook door Aruba gestart.
Maar als wij – en daarmee doel ik natuurlijk op degenen die wij hebben gekozen om ons te vertegenwoordigen – onze geloofwaardigheid aan de Koninkrijkstafel met egogedreven drama en prutswerk vergooien, dan kan een serieus gesprek over hervorming niet meer plaatsvinden en is het Koninkrijk nog meer gedoemd dan het al was.
Bron: Den Cayente
Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Lees meer…
