De laatste tijd krijg ik steeds vaker de opmerking te horen dat ik er verbrand uitzie. Of ik nieuw werk heb gevonden bij een watersportbedrijf of op vakantie ben geweest naar een plek met veel zon (ja, echt…).
Zelf vind ik het wel een toffe look. Vissers, boeren en ja, beach bums, mensen die hard aanpoten onder de hete zon zien er zo uit. Ik zie er zo uit omdat ik zwem. Een paar keer per week in de middag bij het strand van Eagle. Ik trek banen tussen Amsterdam Manor en Chalet Suisse. Drie zwemvakken en daartussenin twee stukjes waar boten en waverunners aanleggen. Per sessie zwem ik, samen met mijn trainer en broeder van een andere moeder Chris, tussen de twee en een half en drie kilometer. Soms draag ik zwemvinnen en pads aan mijn voeten en handen, of een speciale snorkel die voor mijn gezicht loopt in plaats van aan de zijkant. Ik zie er dan uit als een vleesgeworden Pokémon, maar ga wel verdomd hard. Het is conditietraining, krachttraining, ademhalingstraining, meditatie en motoriekoefening ineen.
En aan het eind drijf ik zo’n vijf minuten met mijn ogen dicht en mijn oren onder water. Dan is het stil en wanneer ik mijn open weer open doe is de wereld weer nieuw en vol mogelijkheden. Al met al ben ik een paar uur in het water, tussen de toeristen en de golven die de waverunners en speedboten constant maken. Soms zijn de golven groter. In december waren er rode vlaggen geplant op het strand. Eigenlijk mag je het water dan niet in, maar na langs de route te hebben gelopen om te kijken naar de stromingen gingen we toch. Het was angstaanjagend eerst, maar het ging. In diep water zwemmen is enger, maar ook dat komt wel goed denk ik.
Zwemmen ontspant en maakt sterker. Het troost en je merkt al redelijk snel resultaten. Ben je te dik? Zwemmen ontziet je gewrichten. Heb je stress? Slaap je niet lekker? Niets werkt beter. Eenmaal buiten valt op hoeveel mensen juist binnen zitten, gevangen in kantoren, auto’s, slaapkamers met airco. Netflix, Facebook en Dr. Google voor wanneer je je opeens niet lekker voelt na de hele dag zittend en snoepend te hebben doorgebracht. Sporten doen we in de sportschool en op Linear Park. Het strand doe je in het weekend en als het even kan weg van de toeristen.
We zijn zelf toeristen geworden op ons eigen paradijs en maken onszelf ziek om daarna in een overbelaste zorgsysteem te belanden. Een systeem dat preventie nog teveel als modieuze term hanteert en in de praktijk alleen maar handelt wanneer het kwaad al geschied. En dat terwijl het organiseren van preventieve zorg juist zoveel goedkoper en op de langere termijn effectiever is. Sport, wellness, goede voeding. De locatie en het klimaat hebben we mee, maar actief beleid om dit te stimuleren is zeker in de afgelopen vier jaar praktisch stil blijven liggen.
Maar goed, uiteindelijk moet je het toch zelf doen. Alles wat niet van belang is en alles waar ik mij juist teveel van aantrek valt weg wanneer ik zwem. Want op dat moment ligt je telefoon echt ergens anders en gaat het alleen maar om je techniek, ademhaling, tempo en het water naast en onder je. Van boei naar boei, langs de watersporthut, het volleybalnet, de mooie vrouwen, oude mannetjes en blije kinderen op stand-up paddleboards. Jochies die met hun waverunners stunten om indruk te maken op de meisjes.
Ik zie het allemaal langskomen wanneer ik eindelijk een ritme te pakken heb en precies de juiste hoeveelheid zuurstof naar binnen hap tussen de golven. Ideeën, worden, zinnen komen tot mij. Standpunten worden ingenomen en problemen worden opgelost. Verdriet, stress, angsten worden in het water achtergelaten. God weet hoe hard ik dit nodig zal hebben de komende maanden. En wanneer we klaar zijn gaan we naar de Alhambra Mall voor een ijsje.
Bron: Den Cayente
Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Lees meer…