26.4 C
Willemstad
• donderdag 28 maart 2024

Extra | Journaal 26 maart 2024

Elke werkdag het laatste nieuws van Extra, nu ook in het Nederlands. Bron: Extra

Democracy now! | Monday, March 25, 2024

Democracy Now! is a national, daily, independent, award-winning news program hosted by journalists Amy Goodman and Juan Gonzalez. Democracy Now!’s War and Peace Report provides our audience...

Extra | Journaal 25 maart 2024

Elke werkdag het laatste nieuws van Extra, nu ook in het Nederlands. Bron: Extra

Democracy now! | Friday, March 22, 2024

Democracy Now! is a national, daily, independent, award-winning news program hosted by journalists Amy Goodman and Juan Gonzalez. Democracy Now!’s War and Peace Report provides our audience...

Extra | Journaal 22 maart 2024

Elke werkdag het laatste nieuws van Extra, nu ook in het Nederlands. Bron: Extra

Democracy now! | Thursday, March 21, 2024

Democracy Now! is a national, daily, independent, award-winning news program hosted by journalists Amy Goodman and Juan Gonzalez. Democracy Now!’s War and Peace Report provides our audience...
- Advertisement -spot_img

Column Den Cayente | Jeuk

HomeLandenArubaColumn Den Cayente | Jeuk

Column Arien Rasmijn

Jeuk | Column Arien Rasmijn

Steeds meer mensen zijn weer buiten en er zijn zowaar weer files op de weg. Langzaamaan ontwaakt Aruba weer uit de narcose die zo’n twee maanden heeft geduurd. Het aantal positieve gevallen is bleven steken op 101 en het aantal actieve gevallen neemt gestaag af. Mission accomplished zou je zeggen, toch?

Mensen staan in ieder geval te popelen om weer terug te gaan naar hun oude routines, hun werk, de gym, de bar. Zelf kan ik niet wachten tot weer over iets anders kan schrijven dan Covid-19. We zijn er collectief helemaal klaar mee, zoveel is duidelijk en wat ook wringt is dat het allemaal best lijkt mee te vallen.

Waar de autoriteiten zo bang voor waren is op Aruba niet gebeurd. Italiaanse taferelen zijn tot dusver gelukkig uitgebleven. We hebben veel getest en het lijkt erop dat we alle gevallen wel te pakken hebben gekregen. We kunnen de boel dus weer opengooien en niet alleen onze handen jeuken om weer aan de slag te gaan, ook onze zielen jeuken om collega’s, vrienden en familie weer te zien en vast te pakken. Happy hour op vrijdag, verjaardagsfeesten, naar de kapper gaan, kleding kopen, concerten, ’s avonds laat naar de Wendy’s, boksen geven, flirten, dansen, knuffelen, dicht bij elkaar zijn net als voorheen. Leven in de brouwerij. Leven, punt. Steek dat nieuwe normaal van je maar waar de zon niet schijnt.

We gaan weer open en voor velen kan het niet snel genoeg gebeuren. De economie staat namelijk op het spel. Banen staan op de tocht en er moet weer geld worden verdiend. Het is mooi geweest met al die lege stranden. “Stop de lockdown, alsjeblieft. Het is maar een griepje, zoveel mensen gaan niet dood. Ik wil mijn leven terug.”

Ik hoor zoveel mensen om mij heen dit zeggen en ik vraag me af of we misschien niet nu pas in de eerste fase van rouw zitten, namelijk ontkenning. Daarna volgt woede, onderhandelen en depressie. Misschien zitten we in een mix van allemaal een beetje en duurt het nog even voordat het stof is neergedaald, we deze crisis zien voor wat het is en in de laatste fase, acceptatie, belanden.

De tijd daar tussenin wordt het moeilijkst vrees ik. Want onze huidhonger kan leiden tot het nemen van onacceptabele risico’s. En we worden met z’n allen moe van al dat handen wassen, doen we het minder. En dan krijgt het beest weer de kans om zich te herpakken en kunnen we weer helemaal opnieuw beginnen met de ellende.

Het is moeilijk want ik ben juist iemand die niet zonder mensen om zich heen kan en graag warmte zoekt en geeft, maar zelf doe ik elke dag mijn best om niet te vergeten dat pas wanneer er een vaccin is, we echt weer normaal kunnen doen. Dat doet pijn, maar het is niet anders.

Ik probeer geen smoesjes te zoeken met complottheorieën maar vind juist schrale troost en nuchterheid in keiharde wetenschap. Wel moet ik leren dat anderen hun mening hebben en hun eigen proces om met deze crisis om te gaan. Het volgen van complottheorieën hoort daar blijkbaar bij, hoe potentieel schadelijk het ook moge zijn. En ik probeer geduldig te zijn, niet te krabben wanneer het jeukt. Dat lukt niet altijd.

Ik probeer om me heen te kijken in deze bizarre nieuwe realiteit die we ‘het nieuwe normaal’ noemen.

De stranden zijn leeg en de natuur herpakt zich. De economie draait niet en nu pas is goed te zien dat achter het nu stilstaande raderwerk een enorme hoeveelheid straatarme illegalen schuilt en dat die mensen nu honger lijden. Je ziet de ongelijkheid van mensen als ik die de luxe hebben om desnoods de hele dag achter een laptop te zitten met een koud drankje en een snack en klagen over hoe je de kids bezig moeten houden nu de scholen dicht zijn, tegenover kinderen op ditzelfde eiland die net als hun ouders hele dagen niet hebben gegeten.

Een vriend van me reageerde laatst op de stelling dat we weer aan het werk moeten omdat anders de economie in elkaar klapt met de woorden: “Wij zijn geen economie, maar een samenleving.”

Empathie, geduld, solidariteit en discipline. Die waarden staan eigenlijk zo ver weg van waar we, pak ‘m beet, tijdens de laatste jaarwisseling waren met z’n allen. En dit is het moment waarop we van die waarden kunnen leren. Doen we dat niet, dan wordt de schade zoveel groter wanneer de tweede en misschien ook zelfs de derde golf aanspoelt.

Bron: Den Cayente

Den Cayente | Column door Ariën Rasmijn (Aruba)
Den Cayente | Column door Ariën Rasmijn (Aruba)

Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Lees meer….

Geef een reactie

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in

Vorig artikel
Volgend artikel

Zoeken

Recente reacties