Sommige dingen kunnen alleen op Aruba. Op 1 september, dag van de pers, was ik langs op kantoor bij Statenlid Desiree DeSousa-Croes om haar te interviewen. Eerder die dag sprak zij samen met nog twee andere leden van haar fractie met vertegenwoordigers van de LGBT-gemeenschap op het eiland.
Het ziet ernaar uit dat het over drie weken een spannende stemming gaat worden in de Staten over geregistreerd partnerschap en homohuwelijk. Het was al laat in de middag en buiten het raam van het kantoor van Croes stonden nog mensen te klussen aan het door de rellen van vorige week gehavende parlementsgebouw. Je kon zien dat men al heel ver was. De ramen waren gerepareerd en het pand kreeg zelfs een nieuw kleurtje. Het modieus bedoelde maar toch vooral ziekige zalmkleurtje dat toenmalig Statenvoorzitter Paul Croes enkele jaren terug had gekozen maakte plaats voor meer natuurlijke tinten geel en groen.
Nadat het interview klaar was gingen we naar buiten. Croes zei tegen mij dat er een verrassing was gepland voor premier Eman omdat hij jarig was. We liepen naar buiten via de entreedeur en daar stond de premier al temidden van staf en vrijwilligers van een bekertje cola te nippen.
Stel je voor, nog niet eens een week eerder ongeveer rond dit tijdstip en op deze zelfde plek, stond een woedende menigte tegenover politieagenten. Ze hadden net de voordeur omvergetrapt en wilden kost wat kost het Caft-debat laten stopzetten. Hun boeman stond nog geen week later op deze zelfde plek relaxt temidden van zijn aanhang zijn verjaardag te vieren. Een mariachi-trio kwam spelen. Er was taart, snacks en te drinken en minister Sevinger gaf de premier een fiets cadeau.
Een uitgelaten Eman stapte er meteen op en reed snel een rondje op de parkeerplaats van Renaissance Marketplace. Hoe anders was het geweest als het de protesteerders afgelopen donderdag wel was gelukt om de Statenzaal binnen te dringen. Misschien hadden we met z’n allen – ik was zelf met frisse tegenzin ook gegaan om verslag te doen – nog steeds als gijzelaars daarbinnen vastgezeten. Naar wat ik had begrepen daarna had het niet veel gescheeld. Eén bewaker van CEA lukte het nog net op tijd om de politie naar de achterdeur te krijgen die men trachtte te forceren.
Vriend en vijand moeten het nageven, het opknappen van het parlementsgebouw is een van de de meest opmerkelijke en best gelukte politieke stunts van de afgelopen jaren. Het was pure judo, Eman zette met één zwiepende beweging het geweld van de rellen om in momentum voor zichzelf. Alle lucht is uit de oppositie geslagen. Discussie over de protesten heeft plaatsgemaakt voor gekissebis over de nieuwe kleuren van het parlementsgebouw. De begroting van 2016 is weer hartstikke laat, maar zelfs dat maakt nu kennelijk even niets uit.
Hoe anders was het vorig jaar, toen Eman in een vlaag van wanhoop en zonder een echt plan in hongerstaking ging. Daarna leek hij ook zo goed als uitgespeeld, maar eergisteren vierde een oudere, fittere Mike Eman zijn verjaardag, na opnieuw een potentieel levensbedreigende situatie te hebben doorstaan. Echte politiek is keiharde survival. En onversaagd campagnevoeren. ABC, Always Be Campaigning. Net als tijdens de verkiezingscampagnes is het weer een en al afleiding en feest. Jawel, feest.
Morgen wordt het parlementsgebouw met een heus evenement opgeleverd. Niemand die het over de begroting of de eerder aangekondigde maatregelen wil hebben, kennelijk. Maar ja, dat wilden de relschoppers vorige week eigenlijk ook niet. Zij wilden slechts politici in groen geverfde kisten van plywood stoppen. Meer niet.
Wat rest is de vraag hoe nu verder. Want als de rellen ons een ding hebben geleerd is dat geweld – echt geweld, niet die van barricades omgooien en elkaar’s moeder uitschelden maar van vuurwapens, chaos en de kans op doden – nu de norm is. Eenmaal wanneer je over die drempel heen bent is er geen weg terug en aan beide kanten staat men klaar. Er is niet eens een echte aanleiding nodig.
Hoe voorkomen wij met z’n allen dat er de volgende keer – die ongetwijfeld zal komen – veel meer schade is dan slechts materieel? Is er nog plaats voor dialoog? Hebben de leiders hun achterban nog in bedwang? Ik weet het nu even niet meer. Dan maar meedansen en met de rest van de meute hopen dat het goedkomt.
Bron: DenCayente
Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Lees meer…