Overgenomen van Drs.Ir.Ph.D. Rabin Gangadin
Blijkens recente krantenberichten zouden Hollanders op Curacao “in een bubbel leven”, niet integreren, geen Papiamento spreken en voornamelijk feesten waarbij ze bierzuipend en onverstaanbaar balkend “Ola Ola” scanderen. Ze integreren niet” en “ze kleden zich bloot, feesten alleen maar en gedragen zich asociaal” is het oordeel van de autochtone/inheemse bevolking die naar verwachting binnen al te korte tijd tot allochtonen in eigen land zullen verworden. Op deze wijze kent Curaçao ook haar eigen “Marokkanen “. Als we kijken naar Nederland dan hebben als gevolg van vergelijkbare migrantengolven op Nederlandse bodem tussen het heden en het verleden allerlei politieke partijen als: de Nederlandse Volksunie, de Centrum Partij, de LPF, de PVV de kop opgestoken waar zelfs op de Antillen stemgerechtigde Nederlanders op gingen stemmen!
Als je Macamba’s , zoals Hollanders op de Antillen in het algemeen worden genoemd, wilt zien dan moet je naar de Hollandse cafés gaan. Of naar Manchebo Beach, waar topless zonnen oogluikend wordt toegestaan. Voor de rest zijn de Hollanders thuis, op het werk of bij elkaar over de vloer. Vooral rond koffietijd. De Hollander op Aruba. Ze spelen samen tennis en spoelen samen hun prestaties weg in de Hollandse cafés waar uitsluitend zij de scepter zwaaien. Ze kopen hun brood bij de Hollandse bakker, gaan naar de Hollandse supermarkt en als één van hen even naar het moederland gaat, brengt die haring mee. Hun leven is gebaseerd op een vast patroon van herhalingen. Ze ‘mixen’ weinig of niet met de plaatselijke bevolking, koken hun Hollandse pot met kruimelaardappelen, lopen allemaal uit om Sinterklaas te begroeten en met oud en nieuw staan de oliebollen op tafel. Ze wonen wel op de Antillen maar leven toch nog steeds in het moederland. Zij hebben er geen erg in dat ze hun honden- een fenomeen waar de Antillianen en Arubanen niet aan waren gewend- onversaagd en resoluut overal lopen uit te laten en een oceaangelijke muil opzetten als er wat van wordt gezegd. Het komt er in het kort op neer dat de Antillianen zich aan deze Nederlanders moeten aanpassen.
Volgens onderzoekers hebben de Macamba’s voor Curaçao, Bonaire en Aruba gekozen om verschillende redenen: een tijdelijke baan, genoeg van de Hollandse kou, een eigen bedrijfje, avontuur, rentenieren of zoals ik een huwelijk met iemand van Arubaanse bodem. Het Ministerie van economische zaken heeft een speciaal budget voor ondernemers op de Antillen mits men kan aantonen dat een inmiddels op de eilanden gevestigd bedrijf een samenwerking wenst aan te gaan met het aspirant bedrijf. In dat opzicht herkennen en onderkennen Nederlanders elkaar wel degelijk. Pogingen van Antillianen worden altijd afgedaan met een foefje en een leugentje in dezer voege: “leuk dat je aan ons heb gedacht, dat je in ons jouw vertrouwen hebt , maar helaas…”
Volgens de onderzoekers hebben velen het stukken beter dan ze het in Holland hadden en velen hebben hun kleine flatje in de Randstad kunnen omwisselen voor een fris ruim huis omgeven door palmen. Velen hebben een dienstmeisje en betalen haar een maandsalaris waarvoor in Holland een werkster geen week meer wil poetsen. Velen klagen toch heel veel af en overtroeven elkaar met voorbeelden van ongemak en ‘gemis’ aan van alles .
De pers en media op het eiland zijn thans helemaal in handen van Nederlanders zodat er over hen, ondanks hun mondvol vrijheid van meningsuiting, géén kwaad woord kan worden verkondigd. Een nog tragischer voorbeeld is dat Nederlanders heel brutaal met een zak vol geld naar het eiland gaan, ergens een huis opkopen voor een habbekrats en vanwege hun klassieke angst voor zwarte buren , hen uitkopen en met een enkeltje op het vliegtuig naar Nederland zetten alwaar de gearriveerde Antillianen reeds vanaf Schiphol met wantrouwen en minachting worden bejegend. Curaçao heeft ook een Nederlander als minister-president die daarbij nog presteert straffeloos contacten te onderhouden met de maffia en de internationale onderwereld.
Volgens de Wereldomroep schreef Jaime Cordoba, parlementslid van regeringspartij Pueblo Soberano, onlangs een brief aan de minister van Onderwijs over Nederlandse stagiairs. Cordoba zegt klachten te hebben ontvangen van Curaçaoënaars tegen wie er is gezegd ‘dat er geen plaats is om stage op Curaçao te lopen’. Ook partijleider Helmin Wiels mengde zich in de discussie: “De lokale studenten krijgen amper stageplaatsen terwijl de Nederlandse studenten kunnen kiezen. Bovendien blijven die Nederlandse stagiairs na hun stageperiode hier werken. Ze pikken de banen van de lokale bevolking in.”
Er is een film gemaakt, getiteld Curaçao waarbij de blijvende invloed van het koloniale verleden op de hedendaagse Curaçaose samenleving wordt getoond, zowel doorwerkend in de blanke, Nederlandse elite en haar denkkader alsmede geïnternaliseerd in de plaatselijke zwarte bevolking. Er is door de makers gekozen de witte bevolking in de film te laten vertegenwoordigen door een aantal mensen met een houding die neokolonialistisch aandoet, mensen die verwachten dat alles hetzelfde als in Nederland verloopt maar dan in een zonnige setting. De maker van de film: ‘Op Curaçao hoorde ik regelmatig grofheden van Nederlanders over de lokale bevolking, uitingen in de trant van: het luie, domme volk dat niets kan en zonder ons reddeloos is, of: die slavernij weten we nu wel, het is al zo lang geleden en wat kunnen wij er nou aan doen wat onze voorouders gedaan hebben?’ In de film zien we dat ook: blanken klagen over de bediening en vinden lokaal vermaak en cultuur maar bedenkelijk, terwijl ze al golfend hun leven verzuchten. De blanke Curaçaoënaars die al generaties lang op het eiland wonen en weinig connectie voelen met de geïmporteerde ‘island wreckers’, hebben kritiek op de film: blanken worden eenzijdig afgeschilderd. Snoep: ‘De reacties op Curaçao waren meestal woedend en men vind de film waardeloos. Volgens hen klopt niets van de gesuggereerde spanningen tussen de zwarte en witte bevolking op het eiland. Die boze reacties kwamen meestal van de blanke Hollanders op het eiland.’

Van een Koninkrijksregering die alleen geïnteresseerd is in het grote geld, het in stand houden van een belastingparadijs met een voortvarendheid een betere zaak waardig, negeert met goddeloze godvruchtigheid (inclusief christenen met Buma) de mensenrechten. Elkaar hulp en bijstand bie-den daar doet Nederland niet aan. Sint-Maarten is nog een puinhoop. Aruba gaat niet op personeel bezuinigen. Beloven maar niet doen, gebeurt van alle kanten en is van alle tijden. Verantwoorde-lijkheid nemen door onze bestuurders is zo kolossaal uit. Het Statuut is al lang een lege letter. Eigen zakken vullen ten koste van de burgers. Dat is het devies. Het moderne nationaal kolonialisme heeft zijn intree gedaan, naast het populisme en eigen volk eerst. Fascisme in statu nascendi? De flitsende favorabele functie voor premier Rutte (en andere bestuurders) staat al beschaafd uit zicht klaar. De gemiddelde minister en parlementariër in Nederland weet nauwelijks dat het Koninkrijk groter is dan Den Haag. Het goede excessieve voorbeeld van de studentenvereniging Minerva, continueert de elite in Den Haag. Het lijkt erop dat Nederland een schietschijfdemocratie heeft ontwikkeld. Eigen blazoen schoongespoeld met vuil water en voor de rest negeren de VVD, de liberalen en de christenen het volk waarmee ze slechts in theorie het goede voorhebben Het gat tussen onze bestuurders en het volk is onoverbrugbaar geworden. Koninkrijk in de West? Wa’s dat? Behalve een prettige vakantiebestemming voor macamba bestuurders als het koud is in tera frieu. Renée van Aller & John de Vries