Ik dacht een rustige verjaardag te vieren gister. Een interview voor een verhaal op lange termijn en een halfuur op de radio om met Tito Laclé over de komende verkiezingen te ouwehoeren stonden op het programma.
Voor de rest lekker eten, mijn moeder een dikke knuffel geven en verder niks. Op de radio is het een gezellige boel. Er wordt zelfs voor mij gezongen. We hebben het over de kansen van MEP, de uitdagingen van AVP, Andin, de mogelijkheid dat Otmar Oduber opstapt de nog altijd onverklaarbare kandidatuur van Juan David Yrausquin voor de post van GevMin.
Laat in de middag krijg ik opeens een vaag bericht binnen. Gedonder op het Bestuurskantoor. Otmar Oduber staat op opstappen. Het is nog niet hard genoeg naar mijn smaak om het als brekend op Den Cayente’s Facebook te gooien. Ik bel Tito op, we hadden het er die middag over op de radio en op een moment als deze is samen vissen beter dan alleen. Geen antwoord van de minister, maar de contacten praten. De minister is boos. Er waren weer woorden gevallen tijdens de Ministerraad en de maat is vol. De een zegt dat het zou gaan om geld die de andere ministers uit de ATA-kas willen trekken. De ander zegt dat Oduber niet kan verkroppen dat Juan David Yrausquin – de twee mochten elkaar toch al nooit – in de running is voor het gevolmachtigd ministerschap in Den Haag. Er zou alweer een gesprek zijn geweest met partijgodfather Henny Eman in Casibari Café in een poging om de boel weer te lijmen. Op weg naar huis laat in de middag zie ik toevallig diezelfde Eman de parkeerplaats van Marisol Building binnenrijden in zijn onverwoestbare witte SUV. “OK, het zal wel zover zijn nu”, denk ik dan.
De dag ervoor nog waren Otmar en Mike samen bij de start van de derde fase van Paradera Corridor. Het was weer lekker campagnevoeren met de witte hemden losjes aan, net als vroeger toen het team er nog echt stond. Geen vuiltje aan de lucht, behalve dat dat Benny Sevinger er niet was, naar verluidt omdat hij te laat zou zijn uitgenodigd. Diezelfde middag bevestigde de premier voor mijn telefooncamera dat Yrausquin en Tilma de kandidaten zijn voor gevolmachtigd minister in Den Haag. In principe gaat het om een aanstelling tot eind volgend jaar wanneer een nieuwe regering wordt gevormd. Wint de AVP, dan wordt het wellicht langer. Wordt het Yrausquin tegen alle logica in (want Tilma is eigenlijk de logische keus, niet?), dan staat hij volledig buiten de komende verkiezingen. Alle speculatie over een mogelijke rentree – zelfs al zou Yrausquin dit zelf openlijk van de hand wijzen – gaat dan niet meer op en dat brengt rust in de tent en focus voor de campagne. Je zou denken dat Oduber dit wel zou zien zitten. Mijn buikgevoel zegt dat het getrek aan zijn portefeuille opeens door ministers die hem doorgaans met de nek aankijken. Maar de tijd zal het uitwijzen.
Gisterochtend meldde Tito op Noticia Cla dat de kogel door de kerk was. Zijn artikel van de avond ervoor waarin melding werd gemaakt van de crisis deed precies wat het moest doen: het zette mensen aan het praten en brak het verhaal open. Ralph Maduro, goede vriend van Oduber, deed een uiteenzetting waarin hij de frustraties van de minister bevestigde. Gezworen vijand Speed Andrade zei dat ze klaar waren om Yrausquin als gevmin weer in de armen te sluiten en dat Oduber niet gemist zou worden.
Gistermiddag, voor de sluiting van de deadline van Amigoe kreeg ik een app terug van Otmar Oduber. Hij bevestigde. Die middag om 3 uur stond er een persconferentie bij zijn ouders thuis gepland. Een uur daarvoor zou hij zijn ontslag indienen bij gouverneur Refunjol. Voor het hek van het kabinet stonden we in de moordende hitte. Toen Oduber naar buiten kwam verwees hij ons door naar de Kibrahachastraat in Ponton. Eenmaal daar voelde ik de campagnekriebels. Het was al windstil en broeierig heet buiten, maar in de volle huiskamer van de ruime familiewoning, onder die felle tv-lampen was het haast ondragelijk. Taxichauffeurs, ATA-employees, staf van wie nu de toekomst onzeker is maar die toch trouw waren komen opdagen, familie, vrienden, iedereen was er. Met zijn echtgenote aan een kant en zijn moeder aan de andere naast hem gezeten meette Otmar Oduber vooral zijn woorden. Hetzelfde verhaal van januari. De ministers van Justitie en Infrastructuur moesten het weer ontgelden. Voor de premier had Otmar vooral medelijden. Desgevraagd gaf hij toe dat andere ministers inderdaad geld van ATA wilden die hij niet kon of wilde geven. MMet nog harder trekken kwam eruit dat de kwestie Juan David hem ook niet lekker zat. En hij gaat door in de politiek.
Helder verhaal, geen letter teveel. Luid applaus. Het verkiezingsseizoen is bij deze officieel begonnen, beste mensen. Met een harde knal. Na de persconferentie hing een positief gespannen sfeer. Mensen waren er duidelijk klaar voor. “AVP stootte Juan Yrausquin af, hij richtte PPA op en werd de belangrijkste politicus op de Antillen. Ze deden het met Betico Croes en hij werd groot met MEP. Nu doen ze het met Otmar en let op mijn woorden, het verhaal gaat zich herhalen”, zei een vriend van de politicus terwijl de man zelf in de grote ruimte achter handen schudt en mensen groet. Het is duidelijk dat dit moment volgens het model van Yrausquin en Croes is bedacht en uitgevoerd. Zelfs de broeierige vechtlust van weleer, met mensen die zich tijdens de persconferentie niet kunnen inhouden en roepen dat Otmar vooral hard moet inhakken op de tegenstander roept dat beeld op. Op Facebook staat de aanhang in de rij om hun trouw aan hun kandidaat, nu kersverse politieke leider, te zweren. Want reken maar dat, op het juiste moment zoals altijd en niet eerder, een nieuwe partij gepresenteerd zal worden. Arthur Dowers, Paul Croes en Benny Sevinger hebben geroepen dat met Oduber geen land te bezeilen viel. Mike Eman moet nog spreken. De rest van de partij houdt zich stil. Aanhangers vrezen dat hun AVP uit elkaar wordt getrokken en dat als ze volgend jaar winnen, het geen meerderheidsregering meer zal worden.
Yrausquin, Croes, Oduber? Gaat de geschiedenis zich hier herhalen? Wordt het toch weer dezelfde oude wijn in nieuwe kruiken? Geen idee, maar Otmar Oduber oogde ontketend gister. Of hij zijn ambities daadwerkelijk zal kunnen waarmaken ligt niet aan hem, maar zeker ook aan de mensen die hij in de komende tijd om zich heen zal verzamelen. Enkele weken terug sprak ik hem nog in de kroeg, samen met zijn goede vriend Harry Koeman. Na een paar biertjes vroeg ik het gewoon. Klopt het dat de partij klaar staat en dat Koeman de partijkas gaat helpen spekken? Ja, was het antwoord. Als Otmar zijn besluit neemt, dan gaat het gebeuren. Of hij zijn 4000 stemmen van 2013 kan meenemen is nog de vraag, maar ik kan mij heel goed voorstellen dat dit een harde klap wordt voor de regeringspartij. Hun tweede votegetter en hun grootste individuele fondsenwerver raken ze kwijt. En de partij wordt keihard gespleten op een manier die niet zo 1-2-3 kan worden gelijmd. Bovendien wordt het verkiezingslandschap nog meer onberekenbaar dan het nu al is.
Bron: Den Cayente
Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Lees meer…