Binnen mijn eigen kring heb ik de frustratie wel vaker gehoord. Zo af en toe krijg ik dan ook verzoekjes. “Je moet eens een keer schrijven over hoe krom het kiesstelsel is. Niets klopt ervan. Het parlement zit vol mensen die niet eens voldoende stemmen hebben gekregen om hun echt volksvertegenwoordigers te noemen.
We zouden apart moeten kunnen stemmen voor de Staten en de regering. Dan pas kan er echt sprake zijn van controle. Zo doen ze dat in Amerika ook, stemmen voor een president en voor een congres. De president mag naar eigen smaak zijn kabinet samenstellen. Eigenlijk gebeurt dat hier ook al.” Dan zeg ik dat ik er wel een keer naar ga kijken, denkende dat zo’n stap toch te groot zou zijn om überhaupt te overwegen, net als onafhankelijkheid van Nederland, de legalisering van cannabis of wellicht toch zelfs de invoering van het homohuwelijk. In dat opzicht ben ik wat meer praktisch – zeg maar gerust een beetje cynisch – aangelegd. Waarom zou ik daar aandacht aan schenken als er andere zaken zijn die echt een stuk haalbaarder zijn? En zo laat ik zelf af en toe de principe los die eigenlijk aan het hart van deze column moet liggen, namelijk dat je moet mogen dromen en grote ideeën mag hebben voor dit land.
En toen postte Ronchi De Cuba een video op zijn Facebook-pagina waarin hij datzelfde vraagstuk over het kiesstelsel aan de kaak stelde. De razend populaire kledingverkoper en eigenaar van een modellenbureau stelde voorop dat hij het niet wilde hebben over partijpolitiek. Hij had simpelweg een vraag. Zouden wij een verandering willen zien in hoe wij als kiezers onze regeringen samenstellen? De video werd een stuk of 12.000 keer bekeken en het regende commentaren. Wat blijkt, heel veel van Ronchi’s vrienden en volgers zijn het met hem eens en vinden het zelfs een geweldig idee om eerst apart voor een premier te stemmen en daarna voor de 21 zetels binnen het parlement. Natuurlijk wijzen velen van hen ook op hoe moeilijk het zou zijn om zoiets ook daadwerkelijk te laten gebeuren, maar mij stemt het hoe dan ook optimistisch. En het wijst mij er ook op dat ik dat zogenaamd ‘praktische’ denken best wat vaker achterwege kan laten.
Als ik een partijleider en al helemaal Statenlid was dan had ik heel goed naar die post en de reacties daarop gekeken en mij op een bezinnen hebben gezet. Het volk heeft namelijk gesproken en de boodschap is niet mals. Ik zou me maar eens wat vaker gaan intekenen om te gaan spreken tijdens debatten en voor de spiegel beginnen met oefenen. Die ene toespraak tijdens het jaarlijkse begrotingsdebat waarin je even je waarschijnlijk zelfs door de fractieleider voorgekookte – maar zelfs dan nog vlakke – mening mag verkondigen volstaat niet meer. Ik zou me net iets beter voorbereiden, net wat vaker komen opdagen voor commissies en net iets meer gaan voor echte diepgang in plaats van alle onderwerpen maar tegen de muur aangooien om te kijken of er misschien toch wat blijft plakken. Want dan mag een hervorming van het kiesstelsel alleen mogelijk zijn wanneer tweederde van de Staten ‘vóór’ balkt, 2017 komt eraan en elke stem – ook die miserabele paar die je slechts van vrienden en familie weet te krijgen om dan toch op het pluche te belanden – telt.
Bron: DenCayente
Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Lees meer…