De groene machine is weer op gang. Afgelopen vrijdag vond het eerste grote campagne evenement van AVP plaats. Voor veel gezinnen wordt het weer een kale kerst, maar daar was Mike Eman met zijn ploeg die een complete kerstdorp hebben gebouwd, compleet met de grootste kerstboom van het eiland en Izaline Callister die speciaal uit Nederland werd overgevlogen. Dit is old school AVP ten voeten uit.
Kosten noch moeite worden gespaard om te laten zien wie het meeste bier in huis heeft en de meest luxe feestjes geeft. En hiermee werd de lat ook meteen hoog gelegd voor de andere partijen. Maar is het wel genoeg?
Eerder gaf Eman te kennen dat AVP terug moet naar de basis. Het zou het laatste stuk advies zijn geweest dat Mito Croes hem gaf voor hij overleed. De partij is gespleten, mensen komen niet meer naar het partijhuis om het nieuws van de dag te bespreken en om nieuwe plannen te maken. Dat gebeurt nu eenmaal na twee regeertermijnen. Iedereen is volgevreten, er zijn onderlinge vetes en de urgentie is weg. Komt daarbij dat de oppositie na al die jaren nog altijd niet alles op een rij heeft en dus bij veel mensen nog niet als het alternatief geldt. Maar feit is ook dat op veel plekken dezelfde ontevredenheid heerst als in 2009 toen mensen na acht jaar helemaal klaar waren met MEP. Er is een vacuum nu. Mensen willen wat anders.
Het is niet voor niets dat Otmar Ouber en Andin Bikker er nu voor gaan en dat het erop lijkt dat iedereen wel een nieuwe partij wil oprichten. Een makkelijke campagne wordt het dus zeker niet en dat is wat Mike Eman nu aan zijn partijgenoten duidelijk zal moeten maken. Zelfgenoegzaamheid is dodelijk. Winst is niet vanzelfsprekend. Het is eigenlijk nooit vanzelfsprekend geweest, al leek het misschien wel zo. Verlies is mogelijk en dat of, in hun ogen mischien erger, een coalitie staat op het spel. Dan kun je inderdaad voor brood en spelen kiezen, feestjes geven en de toeslagen verhogen, maar is dat wel genoeg? Terug naar de basis. Jongerenvleugel HAC is nieuw leven ingeblazen, net als in de jaren ‘90. Maar is dat genoeg?
Trouwens, eerder op de radio deed Eman een wel heel opvallende uitspraak hierover. Het gaat om Speransa, hoop voor het nieuwe jaar. Economische groei en de heropening van de raffinaderij. De regering kiest ervoor om de economische groei niet in de staatskas te doen, waar het volk er niets van merkt (!!!), maar direct in de beurs van de burger. Zelfs voor Eman is dit wel heel erg populistisch campagnevoeren. Maar is het genoeg? Met geld en flashy evenementen kom je ver. De impliciete boodschap is: “Wij kunnen meer en wij kunnen meer voor jou doen, als je begrijpt wat we bedoelen.” Maar geloven mensen dit nog wel? Van welke partij dan ook?
Het was volle bak en reuze gezellig vrijdag, maar kan AVP na zeven jaar regeren vernieuwen en haar eenheid hervinden? Kunnen de partijgenoten de zelfgenoegzaamheid loslaten en weer echt hongerig worden na zeven jaar alleen aan de ruif te hebben gehangen? Hongeriger dan de aanhangers van de oppositie die zeven jaar lang niet aan de beurt zijn geweest? Hongeriger dan de groep die is afgesplitst en zich nu wil bewijzen? Dat is de vraag die AVP voor zichzelf zal moeten beantwoorden de komende tijd.
Bron: Den Cayente
Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Lees meer…
Mike Eman, kent zijn klassiekers.
De Romeinse dichter Juvenalis beschreef in zijn werk: Satire X, de behoeften van het simpele volk. Hij formuleerde dat met het citaat: “Panem et circenses”
In het Nederlands wordt het vertaald als: “geef het volk brood en spelen.”
Al een paar duizend jaar hebben Keizers, Koningen en Presidenten de woorden van Juvenalis toegepast. En met succes!
Het simpele volk kijkt niet verder dan zijn neus lang is: brood en spelen.